Józefa Szlezygier

---

Życiorys

Józefa Szlezygier, córka nauczyciela i dyrektora szkół rządowych Józefa Szlezygiera (1817–1891) oraz Karoliny z d. Hess, związana była z muzyką od najmłodszych lat. Jej siostra, Maria Szlezygier, także wybrała karierę śpiewaczki, co potwierdza ich rodzinne zainteresowania artystyczne. Józefa ukończyła gimnazjum w Warszawie i rozpoczęła naukę śpiewu, najpierw pod okiem Mieczysława Horbowskiego, a następnie u Honoraty Majeranowskiej. Studiowała w Dreźnie, gdzie doskonaliła swoje umiejętności pod okiem Giovanniego Battisty Lampertiego. Swoją karierę sceniczną zainaugurowała w Wenecji, na deskach Teatro Rossi. Po powrocie do Warszawy w 1883 roku, wystąpiła z orkiestrą Warszawskich Teatrów Rządowych, gdzie zadebiutowała w partii Arminy w „Lunatyczce” autorstwa Vincenza Belliniego. W sezonie 1883/1884, jej talent rozkwitał w Operze Lwowskiej, gdzie zyskała uznanie za rolę tytułową w „Łucji z Lammermooru” Gaetana Donizettiego. W 1884 roku koncertowała w Grazu i Wiedniu, a już w 1885 roku została solistką w Warszawskich Teatrach Rządowych. W jej repertuarze, obok Arminy i Łucji, znalazły się takie postacie jak Gilda z „Rigoletto”, Małgorzata z „Hugonotów”, Zuzanna z „Wesela Figara”, Królowa z „Roberta Diabla” oraz Hanna z „Strasznego dworu”. W 1887 roku, w Warszawie, miała zaszczyt uczestniczyć w koncertach w towarzystwie Pabla Sarasatego. Józefa gościła również w Krakowie w 1889 roku, a w 1890 roku występowała w Dreźnie, Grazu, Pradze, Wiedniu i Wenecji. Jej działalność artystyczna obejmowała również repertuar patriotyczny, co doprowadziło do rozwiązania jej kontraktu z Warszawskimi Teatrami Rządowymi w 1893 roku. W 1892 roku brała udział w koncercie w Krakowie, z którego dochód był przeznaczony na budowę pomnika Oskara Kolberga. Angażowała się w krakowskie koncerty kompozytorskie Władysława Żeleńskiego. W 1893 roku założyła w Lwowie szkołę śpiewu, a później przez krótki czas nauczała w placówkach Heleny Kijeńskiej oraz Marii Bojanowskiej w Łodzi. W 1912 roku przeniosła się do Warszawy, gdzie pracowała w szkole Lucjana Marczewskiego, a niebawem otworzyła własną placówkę edukacyjną. W latach 1922–1923 prowadziła klasę śpiewu oraz impostacji głosu w Oddziale Dramatycznym przy Konserwatorium Warszawskim. W 1927 roku przyznano jej skromną emeryturę, jednak kolejne lata przyniosły jej ubóstwo. Po upadku powstania warszawskiego, osiedliła się w Częstochowie, gdzie zamieszkała w ośrodku prowadzonym przez siostry szarytki, dedykowanym osobom niepełnosprawnym i sierotom. Oprócz partii operowych, Józefa wykonywała także pieśni takich kompozytorów jak Fryderyk Chopin, Jan Gall, Adam Münchheimer, Mieczysław Karłowicz, Zygmunt Noskowski, Stanisław Niewiadomski oraz Piotr Maszyński. Władysław Żeleński zadedykował jej piękną pieśń opartą na wierszu Zaszumiał las, zaszumiał las… autorstwa Marii Konopnickiej.

---

Oceń: Józefa Szlezygier

---