Jan Alfons Brandt

Brandt był potomkiem prominentnej rodziny medycznej. Jego ojcem był Franciszek Antoni Brandt (1777–1837), który uszlachcony został w 1820 roku, a matką Marianna z domu Spaeth (1778–1845), córka znanego lekarza Fryderyka Spaetha.

Jan uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a następnie podjął studia na wydziale lekarskim tamtejszego Uniwersytetu. W trakcie powstania listopadowego brał aktywny udział, pracując jako podlekarz w lazarecie urządzonym w koszarach sapieżyńskich, pod nadzorem swojego ojca.

Po zakończeniu powstania, gdy Uniwersytet został zamknięty, Brandt udał się na dalsze studia do Berlina, gdzie uzyskał stopień doktora w 1835 roku. Po powrocie do Warszawy, objął stanowisko ordynatora w szpitalu im. Dzieciątka Jezus. Niestety, w 1846 roku zaraził się tyfusem, co doprowadziło do jego przedwczesnej śmierci.

Prywatnie, Jan Brandt ożenił się z Anną Krystyną Marianną, siostrą architekta Józefa Lessela. W ten sposób stał się szwagrem równie znanego lekarza, Adama Helbicha.

Jan Brandt został pochowany obok swojego ojca na warszawskich Powązkach (kwatera 13-5-1/2), podczas gdy jego matka znalazła spoczynek na cmentarzu ewangelickim w Warszawie (Al. 3 nr 9).

Jako autor publikacji "O ubezpieczeniach na przypadek choroby i śmierci" z 1846 roku oraz artykułów na temat chirurgii, Brandt pozostawił po sobie cenny wkład w medycynę, który został opublikowany w Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (tom XV).