Tadeusz Borzęcki

---

Życiorys

Tadeusz Borzęcki był synem Zygmunta (1833–1915), który wykonywał zawód prawnika oraz urzędnika, oraz Ludwiki z Mireckich (zm. 1932). Ukończył V Gimnazjum w Warszawie, a następnie zdecydował się na dalszą edukację medyczną. Zrealizował studia na Uniwersytecie Warszawskim oraz Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał tytuł doktora medycyny. Po zakończeniu studiów stał się specjalistą ftyzjatrą, a jego mentorem był dr Alfred Sokołowski.

W roku 1908 Tadeusz Borzęcki przeprowadził pionierski zabieg odmy płucnej na terenach polskich, co było istotnym osiągnięciem w dziedzinie medycyny. Dodatkowo, przez dłuższy czas pełnił rolę ordynatora w Szpitalu św. Ducha w Warszawie. Jego wkład w rozwój medycyny obejmował także okres od 1914 do 1918 roku, kiedy to był redaktorem tomów CX-CXIV „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, objął stanowisko urzędnika w Ministerstwie Zdrowia, uczestnicząc aktywnie w pracach wieńczących reformy w dziedzinie zdrowia publicznego. W tym czasie miał na sobie odpowiedzialność jako p.o. szefa Sekcji I i członka Komisji Kwalifikacyjnej MZP, a jego osiągnięcia doprowadziły do objęcia stanowiska dyrektora departamentu.

W 1924 roku Tadeusz Borzęcki piastował funkcję zastępcy Generalnego Dyrektora Służby Zdrowia. W jego kompetencjach znalazła się również rola dyrektora Biura Sanitariatu Kolejowego w Ministerstwie Komunikacji. Był absolutnie zaangażowany w prace na rzecz zdrowia społeczeństwa, również jako członek Państwowej Naczelnej Rady Zdrowia oraz zarządu głównego Rodzin Kolejowych, a także Koła Rodzin Urzędników przy Ministerstwie Komunikacji.

Ordery i odznaczenia

W ciągu swojej kariery Tadeusz Borzęcki otrzymał szereg odznaczeń i medali, które stanowią wyraz uznania za jego osiągnięcia.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1922 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę.

---

Oceń: Tadeusz Borzęcki

---