Teodor Heryng to postać znana w historii medycyny polskiej, urodzony 1 maja 1847 roku w Warszawie. Jego życie to przykład zaangażowania w naukę oraz praktykę medyczną, czego dowodem jest jego wkład jako laryngolog.
Heryng był lekarzem żydowskiego pochodzenia, co podkreśla różnorodność środowiska medycznego w Polsce w jego czasach. Zmarł w Warszawie, gdzie również spędził większość swojego życia, 29 sierpnia 1925 roku.
Życiorys
Teodor Heryng przyszedł na świat jako syn Edwarda Herynga, który był kupcem, oraz Emilii z domu Szletyńska. Urodziny te miały miejsce w XX wieku, a jego życie czy działalność zawodowa były ściśle związane z Warszawą. Był on bratem uznanego ekonomisty Zygmunta Herynga, co podkreśla jego znaczenie w kontekście rodzinnym oraz społecznym.
Teodor ukończył niektóre z warszawskich gimnazjów, po czym w latach 1865–1870 podjął studia medyczne w Szkole Głównej w Warszawie. Zdobywając wykształcenie, wykazał się nie tylko ambicją, ale również chęcią do rozwijania swoich umiejętności w trudnych warunkach, kiedy to brał udział jako lekarz wojskowy w wojnie francusko-pruskiej.
Po zakończeniu działań wojennych podjął specjalizację z zakresu laryngologii, kształcąc się w renomowanych miastach, takich jak Berlin i Wiedeń. W Warszawie powrócił w 1875 roku, gdzie początkowo znajdował zatrudnienie w prywatnych klinikach, a następnie zyskał szersze uznanie jako laryngolog, pełniąc funkcję ordynatora Szpitala św. Rocha w Warszawie w latach 1880–1898. W czasach swojej kariery medycznej założył również zakłady inhalacyjne, zarówno w Warszawie, jak i w Ciechocinku.
Teodor osiągnął znaczące sukcesy akademickie, uzyskując tytuł doktora w Paryżu w 1888 roku, a kolejny w 1911 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1922 roku doceniono jego dokonania, nadając mu tytuł profesora honorowego Uniwersytetu Warszawskiego. Jego zaangażowanie w rozwój dyscypliny medycznej zaowocowało także członkostwem w różnych towarzystwach naukowych, w tym w Warszawskim Towarzystwie Naukowym, Wileńskim Towarzystwie Lekarskim, Łódzkim Towarzystwie Lekarskim oraz Towarzystwie Otorynolaryngologicznym w Nowym Jorku.
Heryng był autorem wielu publikacji w pomocy laryngologicznej, a także projektował różnego rodzaju narzędzia medyczne. Jego wkład w rozwój medycyny oraz publicystykę został doceniony poprzez liczne odznaczenia i nagrody. Życie osobiste Teodora było pełne wyzwań, był dwukrotnie żonaty; jego pierwsza żona to Józefa Konic, a druga – Jadwiga Popowska. Z pierwszego małżeństwa doczekał się syna Kazimierza, zaś z drugiego – Tadeusza.
Na zakończenie swojego żywota, Teodor Heryng został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 40-5-27), gdzie spoczywa obok innych wybitnych osobistości.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: JÓZEFA HERYNGOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 06.11.2019 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Medycyna i zdrowie":
Maria Sadowska-Wróblewska | Tadeusz Borzęcki | Zofia Sadowska | Marian Wojnarowski | Henryk Minc | Julian Lindenszat | Jan Gudeit | Henryk Trenkner | Katarzyna Rostropowicz-Denisiewicz | Ryszard Teodor Biehler | Jan Alfons Brandt | Jerzy Dymecki | Joanna Muszkowska-Penson | Henryk Klawe | Małgorzata Gietka-Czernel | Irena Cichocka-Szumilin | Zbigniew Gaciong | Zdzisław Askanas | Janina Oyrzanowska-Poplewska | Władysław StankiewiczOceń: Teodor Heryng