Władysław Stankiewicz


Władysław Stankiewicz, urodzony 21 czerwca 1837 roku w Warszawie, był osobą o niezwykle bogatej biografii. Jego życie to nie tylko daty i wydarzenia, ale przede wszystkim pasja oraz zaangażowanie w swoją pracę i działalność narodową.

Był on powstańcem styczniowym, co świadczy o jego odwadze oraz determinacji w walce o wolność i niepodległość. Poza tym, Władysław Stankiewicz aktywnie działał w medycynie jako lekarz chirurg i urolog, co sprawiło, że zyskał sobie uznanie w środowisku medycznym. Jako podporucznik Wojska Polskiego, wniósł wkład nie tylko w sferę medyczną, ale również militarną, co podkreśla jego wszechstronność oraz oddanie służbie krajowi.

Władysław Stankiewicz zmarł 14 czerwca 1929 roku w Warszawie, gdzie także się urodził, pozostawiając po sobie znaczący ślad w historii Polski.

Życiorys

Władysław Stankiewicz był jednym z wybitnych przedstawicieli medycyny polskiej, który wykształcił się w trudnych czasach zaborów. Urodził się jako syn Józefa i początkowo pracował jako aptekarz, zdobywając tytuł prowizora oraz podaptekarza.

W 1856 roku rozpoczął kurs farmaceutyczny, a sześć lat później, w 1862 roku, ukończył studia lekarskie na Akademii Medyko-Chirurgicznej. Jeszcze w tym samym roku uzyskał tytuł doktora na Akademii Lekarskiej. Po uzyskaniu dyplomu, podjął pracę jako asystent w katedrze kliniki chirurgicznej prof. Le Bruna w Szkole Głównej.

Stankiewicz aktywnie brał udział w powstaniu styczniowym w 1863 roku, gdzie wyróżnił się jako autor pierwszej instrukcji dla lekarzy polowych. Jego zaangażowanie doprowadziło do tego, że został członkiem Komisji Lekarskiej Wydziału Wojny Rządu Narodowego. Jako lekarz powstańczy, pracował na obszarach Gór Świętokrzyskich, gdzie przeprowadził około 800 operacji.

Po klęsce powstania, w obawie przed aresztowaniem, pod koniec grudnia 1863 roku wyjechał do zachodniej Europy. W krajach takich jak Wrocław, Paryż i Wiedeń, kontynuował swoje kształcenie medyczne. Po uzyskaniu amnestii wrócił do Warszawy w 1865 roku, gdzie początkowo pracował w szpitalach prywatnych.

Od 1869 roku prowadził oddział w szpitalu prywatnym dla dzieci przy ulicy Solnej. Następnie, w 1872 roku, objął stanowisko ordynatora nadetatowego w szpitalu dla dzieci przy ulicy Aleksandry, a po trzech latach piastował funkcję ordynatora młodszego, aż do 1877 roku, kiedy to zdecydował się odejść z tej placówki.

W kolejnych latach organizował oddział chirurgiczny w szpitalu na Woli. Pracował również w Szpitalu Ewangelickim, gdzie od 1880 roku pełnił rolę ordynatora oddziału chirurgicznego. W latach 1900-1919 był naczelnym lekarzem tej instytucji. Dodatkowo, Stankiewicz pełnił funkcję lekarza Kolei Wiedeńskiej.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku, został awansowany na stopień podporucznika weterana Wojska Polskiego. Jego życie i kariera zawodowa stanowią świetny przykład determinacji i poświęcenia dla kraju oraz zawodu lekarza.

Publikacja

W 1868 roku pojawiła się ważna publikacja zatytułowana „Chirurgia operacyjna”, której współautorami byli Jan Kwaśnicki oraz Jan Wszebor. To dzieło przyniosło nowatorskie spojrzenie na techniki chirurgiczne i miało duży wpływ na rozwój dziedziny.

Odznaczenia i wyróżnienia

Władysław Stankiewicz, znany ze swoich znakomitych osiągnięć, został uhonorowany znacznymi odznaczeniami, które świadczą o jego wkładzie w rozwój Polski oraz medycyny.

  • krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1923 roku,
  • krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 5 sierpnia 1921 roku,
  • oznaka honorowa Szkoły Podchorążych,
  • tytuł członka honorowego Rady Lekarskiej Państwa Polskiego, przyznany w 1917 roku,
  • tytuł honoris causa Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, nadany w 1921 roku.

Przypisy

  1. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 29.
  2. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
  3. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 107.

Oceń: Władysław Stankiewicz

Średnia ocena:4.84 Liczba ocen:13