Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus

---

Historia

Historia Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus jest bardzo bogata i sięga aż do XVIII wieku. W roku 1732 Gabriel Piotr Baudouin, ksiądz należący do Zgromadzenia Księży Misjonarzy, założył Dom Podrzutków, usytuowany przy ulicy Krakowskie Przedmieście. Jak podano w osobnym artykule, Dom Podrzutków w Warszawie został później przeniesiony na plac Warecki. W roku 1758, na podstawie dekretu króla Augusta III, zmieniono jego nazwę na Szpital Generalny Dzieciątka Jezus, co czyniło go największym szpitalem w ówczesnej Warszawie. W związku z jego działalnością urządzono cmentarz dla potrzebujących.

Szpital pełnił rolę miejsca leczenia i opieki nad ubogimi oraz kobietami w ciąży, a także stanowił schronienie dla osób starszych oraz mających różnorodne kalectwa. Z uwagi na intensywny przyrost ludności w Warszawie, budynki przy pl. Wareckim stały się zbyt małe, co skłoniło władze do przeniesienia szpitala na teren folwarku świętokrzyskiego, mieszczącego się przy ul. Nowogrodzkiej. Nowy kompleks szpitalny, zbudowany w nowoczesnym systemie pawilonowym, powstawał w latach 1897–1901 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. W jego skład wchodziły m.in. kaplica katolicka oraz cerkiew prawosławna.

Teren, na którym niegdyś znajdował się szpital przy pl. Wareckim, został rozparcelowany i powstały nowe ulice: Moniuszki, Nowosienna (po 1916 r. Sienkiewicza), Boduena, a także przedłużenie ul. Jasnej od ul. Świętokrzyskiej do ul. Zgoda. W kolejnych latach teren ten zyskał zwartą zabudowę czynszową, a między rokiem 1900 a 1901 wzniesiono gmach Filharmonii. Z kolei dawna kaplica szpitalna zyskała status samodzielnego kościoła, z nowym adresem na ul. Moniuszki.

W okresie międzywojennym szpital stał się siedzibą 5 klinik uniwersyteckich i 11 oddziałów specjalistycznych, co wskazuje na rozwój nauk medycznych w tym czasie. Niestety, kompleks szpitalny został uszkodzony podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku. Na terenie szpitala utworzono prowizoryczny cmentarz, jednak groby zaczęto likwidować na rozkaz niemieckich władz w listopadzie tego samego roku. Podczas okupacji, szpital pełnił rolę schronienia dla żołnierzy Państwa Podziemnego oraz pomagał prześladowanej ludności żydowskiej, a w jego murach odbywało się tajne nauczanie dla studentów medycyny.

Podczas powstania warszawskiego, 25 sierpnia 1944 roku, szpital padł ofiarą brutalnej pacyfikacji przez żołnierzy RONA, którzy bili i mordowali zarówno pacjentów, jak i personel. W wyniku działań wojennych placówka ucierpiała znacznie, tracąc sprzęt, zaopatrzenie, a także personel oraz infrastrukturę budowlaną.

Po zakończeniu wojny w lipcu 1945 roku szpital wznowił swoją działalność, stopniowo rozwijając nowe specjalizacje medyczne. W 1975 roku część jego funkcji przejął nowo wybudowany Centralny Szpital Kliniczny przy ul. Banacha. Dnia 2009 roku kompleks szpitala został poddany ochronie i wpisany do rejestru zabytków, co stanowiło istotny krok w kierunku zachowania dziedzictwa kulturowego tego miejsca.

---

Oceń: Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus

---