Stefan Łukasik

---

Życiorys

Stefan Łukasik to postać zasłużona dla polskiej medycyny. W 1937 roku otrzymał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Następnie, w latach 1937–1938, odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnych, która znajdowała się w Warszawie. W tym samym roku rozpoczął swoją karierę zawodową w Szpitalu Dzieciątka Jezus, a równocześnie podjął studia w Wydziale Administracji w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie.

Był uczestnikiem wrześniowej kampanii w 1939 roku, które zakończył w zgrupowaniu dowodzonym przez generała Franciszka Kleeberga. Po dostaniu się w niewolę, nieustraszenie wrócił do Warszawy. W trakcie okupacji był zaangażowany w pracę w Klinice Chirurgii, której kierownikiem był profesor Adolf Wojciechowski. Wspierał również tajne nauczanie studentów medycyny, które odbywało się w ramach Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego, znanej jako Szkoła Zaorskiego.

W okresie powstania warszawskiego pełnił funkcje lekarza w Szpitalu Dzieciątka Jezus, działając w ramach Zgrupowania Gurt oraz Grupie Śródmieście Południe – Sławbor. W wyniku wypędzenia mieszkańców Warszawy udzielał pomocy w szpitalu ewakuacyjnym w Tworkach i później w podobozie we Włochach.

W 1946 roku rozpoczął pracę w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej, gdzie pracował pod przewodnictwem profesor Adama Grucy. Instytut ten później przekształcił się w III Klinikę Chirurgiczno-Ortopedyczną na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Z kolei w 1951 roku zorganizował i objął funkcję ordynatora w Oddziale Urazowo-Ortopedycznym Szpitala PKP w Warszawie. Rok później, w 1952 roku, został kierownikiem Kliniki Ortopedii i Traumatologii w Szpitalu Praskim pw. Przemienienia Pańskiego. Miejsce to stało się również placówką szkoleniową Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich, którego dyrektorem był w latach 1958–1961. Do swoich ostatnich dni, przed śmiercią spowodowaną zawałem serca, pełnił rolę ordynatora Oddziału Urazowo-Ortopedycznego w tym szpitalu.

Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w 1948 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, na podstawie pracy pt. „Leczenie świeżych i zastarzałych złamań kości piętowej”. W 1952 roku, uzyskał stopień doktora habilitowanego w Akademii Medycznej w Warszawie, broniąc pracę zatytułowaną „Złamania stawowe piszczeli – zagadnienie leczenia i wyniki po wprowadzeniu usprawnienia łącznie z odmą stawową”. W roku 1954 nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1980 roku – profesora zwyczajnego.

Stefan Łukasik był aktywnym członkiem wielu polskich towarzystw naukowych, do których należało m.in.: Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne (gdzie pełnił funkcję prezesa), Polskie Towarzystwo Szpitalnictwa oraz Towarzystwo Chirurgów Polskich. Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.

W jego zainteresowaniach naukowych znajdowały się takie tematy jak: złamania stawowe, urazowość geriatryczna, traumatologia sportowa oraz przeszczepy kostne. Szczególnie aktywnie angażował się w rozwój medycyny sportowej. W 1954 roku został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi za wkład w naukę i dydaktykę w obszarze chirurgii.

Stefan Łukasik został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 217-4-3), gdzie spoczął w zasłużonym milczeniu.

---

Oceń: Stefan Łukasik

---