Jadwiga Obrembalska

---

Życiorys

Córka Wacława Miernik oraz Kazimiery z domu Kurowskiej, Jadwiga Obrembalska została ochrzczona w kościele pod wezwaniem św. Karola Boromeusza przy ul. Chłodnej. Przed rokiem 1944 mieszkała wraz z rodzicami w Warszawie, na Woli. Niefortunnym zbiegiem okoliczności, 7 sierpnia 1944 roku, podczas powstania warszawskiego, straciła swojego ojca, który zginął od kuli niemieckiego snajpera. Po tym tragicznym wydarzeniu rodzina została zmuszona do ucieczki do majątku rodzinnego w Potworowie, który znajduje się w województwie świętokrzyskim.

Po zakończeniu działań wojennych, 24 stycznia 1945 roku, powróciła do Warszawy, gdzie zamieszkali w mieszkaniu przy ul. Siennej, które należało do rodziny. Należy dodać, że przedwojenne mieszkanie niestety nie przetrwało, gdyż kamienica została zburzona. W ramach edukacji, Jadwiga uczyła się w Katolickiej Szkole Podstawowej im. Królowej Jadwigi w Mariówce oraz w lokalnym gimnazjum.

W 1948 roku zadeklarowała swoje zaangażowanie w działalność zbrojną, przystępując do podziemnej organizacji antykomunistycznej „Skorpion”, gdzie pełniła funkcję łączniczki. W tym czasie była najmłodszą członkinią organizacji. Została aresztowana 4 kwietnia 1949 roku. W maju tego samego roku, w wyniku rozbicia grupy przez ówczesne władze, Jadwiga została skazana na rok więzienia w zawieszeniu na dwa lata. Została osadzona w więzieniu karno-śledczym nr III w Warszawie, gdzie przebywała do 9 września 1949 roku. Pamiątką z tego okresu jest różaniec stworzony przez nią z chleba, który w 1991 roku podarowała Janowi Pawłowi II, a obecnie znajduje się on w sanktuarium MB Licheńskiej w Licheniu.

W latach pięćdziesiątych, przez krótką chwilę, pracowała jako pomoc architekta w Biurze Odbudowy Stolicy, jednak ze względów politycznych straciła tę posadę. Po zakończeniu tej działalności, Jadwiga aktywnie brała udział w ruchu kombatanckim. Przez wiele lat pełniła funkcję Prezesa Zarządu Głównego oraz oddziału warszawskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego, a także była wiceprezesem Rady Federacji Stowarzyszenia Weteranów Walk o Niepodległość RP, pełniąc te obowiązki aż do momentu swojej śmierci.

W dodatku, była prezesem komitetu odpowiedzialnego za budowę pomnika oraz tablic pamiątkowych ku czci pomordowanych w praskich więzieniach. Pomnik zrealizowany został na obszarze więzienia „Toledo”, a akt erekcyjny został wmurowany 22 listopada 1997 roku. Ceremonia poświęcenia miała miejsce 30 września 2001 roku, kiedy to biskup Zbigniew Kraszewski dokonał tego ważnego aktu. W uroczystości wziął również udział ksiądz prałat Zdzisław Peszkowski, a także byli więźniowie. Z kolei projekt pomnika stworzyli Dariusz Kowalski oraz Sławomir Korzeniowski.

Jednocześnie była członkinią Rady do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Całe swoje życie spędziła w Warszawie, gdzie założyła rodzinę: miała męża, trzy córki, pięcioro wnucząt oraz czworo prawnucząt. Niestety, po długiej walce z chorobą nowotworową zmarła w Warszawie.

Odznaczenia

Jadwiga Obrembalska otrzymała szereg szacownych odznaczeń, które potwierdzają jej zasługi oraz znaczący wkład w życie społeczne i narodowe.

Wśród przyznanych nagród można wyróżnić:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który został jej nadany 9 stycznia 2009 roku przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego,
• Medal „Pro Bono Poloniae”,
• odznaczenie Pro Patria,
• Medal „Pro Memoria”,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż więźnia politycznego 1939-1956, przyznany 20 czerwca 1997 roku,
• Srebrny Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”, który otrzymała 16 lipca 2003 roku od Władysława Bartoszewskiego,
• Gloria Victis, przyznany przez związek więźniów politycznych okresu stalinowskiego w latach 1989-2009.

---

Oceń: Jadwiga Obrembalska

---