Kazimierz Moniuszko

Wojsko i służby mundurowe

Kazimierz Moniuszko, znany również pod pseudonimem „Borecki”, to postać o wyjątkowym znaczeniu w historii Polski. Urodził się 4 października 1891 roku w Warszawie, a zmarł 7 kwietnia 1978 roku.

Moniuszko był pułkownikiem uzbrojenia w strukturach Wojska Polskiego, co podkreśla jego militarną karierę oraz poświęcenie dla ojczyzny. W 1935 roku pełnił również funkcję radcy w Izbie Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, angażując się w rozwój przemysłu i handlu w Polsce.

Za swoje zasługi został uhonorowany Orderem Virtuti Militari, co stanowi dowód uznania dla jego osiągnięć oraz odwagi w służbie kraju.

Życiorys

Kazimierz Moniuszko przyszedł na świat 4 października 1891 roku w Warszawie jako syn Kazimierza. Po ukończeniu gimnazjum, rozpoczął naukę na politechnice, równocześnie angażując się w działania na rzecz niepodległości. Był aktywnym członkiem organizacji imienia Waleriana Łukasińskiego, gdzie działał od 1910 roku, a także uczestniczył w Legii Niepodległości oraz przyczynił się do rozwoju skautingu w zaborze rosyjskim na przełomie 1910 i 1911 roku.

Moniuszko ukończył również Wyższą Szkołę Tekstylną w Verviers w Belgii, gdzie uzyskał tytuł inżyniera. W Polskich Drużynach Strzeleckich zdobył stopień kadeta podoficerskiego oraz uczestniczył w kursie instruktorskim w lipcu i sierpniu 1914 roku.

Po wybuchu pierwszej wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich jako dowódca plutonu w 2 kompanii I batalionu 1 pułku piechoty w ramach I Brygady. 9 października 1914 roku został mianowany podporucznikiem piechoty i dwa tygodnie później objął dowództwo 2 kompanii. 2 lipca 1915 roku awansował na stopień porucznika. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku, Moniuszko został zwolniony z Legionów, a następnie internowany przez Austriaków w Beniamimowie.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, w listopadzie 1918 roku, Kazimierz Moniuszko został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, dowodząc III batalionem w 21 pułku piechoty. 1 czerwca 1919 roku otrzymał awans na majora piechoty. W latach 1923–1924 nadal pełnił służbę w 21 pp, a 20 września 1923 roku przedłużono jego odkomenderowanie do Departamentu X Przemysłu Wojennego MSWojsk. do 15 grudnia tego samego roku. Kiedy 31 marca 1924 roku został mianowany podpułkownikiem, uzyskał starszeństwo z dniem 1 lipca 1923 oraz 34. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W 1928 roku Moniuszko pracował w Departamencie Uzbrojenia, a 2 grudnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku. Jednocześnie zezwolił mu na użycie oznak nowego stopnia przed tym terminem. W 1931 roku Moniuszko został przeniesiony do Wojskowej Wytwórni Rakiet w Skarżysku w celu odbycia praktyki warsztatowej. W 1932 roku pozostawał w dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, a 30 listopada 1932 roku przeniesiono go w stan nieczynny na pół roku. W 1934 roku pełnił funkcję dyrektora Zakładów Chemicznych „Grodzisk” w Warszawie.

Był również encyklopedystą; w latach 1931–1939 współredagował ośmiotomową Encyklopedię Wojskową. Wszedł w skład komitetu redakcyjnego tej publikacji. Moniuszko pełnił także rolę komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, a 31 maja 1938 roku przeszedł w stan spoczynku. Dodatkowo był redaktorem w Towarzystwie Polskiej Wiedzy Wojskowej oraz działaczem Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, gdzie kierował Wydziałem Obrony Przeciwlotniczo-Gazowej w zarządzie głównym LOPP. Był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Lot i Obrona Przeciwlotniczo-Gazowa Polski”.

Kazimierz Moniuszko zmarł 7 kwietnia 1978 roku.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Moniuszko, znany nie tylko jako wybitny kompozytor, ale także jako postać uhonorowana wieloma odznaczeniami.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7074,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938),
  • Krzyż Niepodległości (24 października 1931),
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928),
  • Krzyż Walecznych (trzykrotnie),
  • Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia,
  • Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia (1935),
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Przypisy

  1. Medal pamiątkowy Polska Marynarka Wojenna 1998. smw.ocalicodzapomnienia.eu. [dostęp 27.08.2015 r.]
  2. Tadeusz Kmiecik: Z dziejów Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej 1928–1939. Centralne Archiwum Wojskowe. s. 4. [dostęp 27.08.2015 r.]
  3. Informacja o zmarłych: Kazimierz Moniuszko. nekrologi-baza.pl. [dostęp 27.08.2015 r.]
  4. Odznaczenia P. Prezydenta za zasługi na polu organizacji obrony przeciwlotniczej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 185 z 18.08.1938 r.
  5. Komisja redakcyjna. „Lot i Obrona Przeciwlotniczo-Gazowa Polski”. 17, s. 13, 30.08.1936 r. Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej.
  6. Rocznik Oficerski 1924, s. 26, 174, 343.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 03.08.1931 r., s. 238.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 16 z 03.12.1930 r., s. 327.
  9. Rocznik Oficerski 1928, s. 115, 163.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 06.08.1929 r.
  11. Rocznik Oficerski 1932, s. 295, 432.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 13 z 09.12.1932 r., s. 440.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 32 z 02.04.1924 r., s. 167.
  14. Monitor Polski z 1935 r. Nr 061, poz. 81.
  15. Rocznik Oficerski 1923, s. 399.
  16. Rocznik Oficerski 1923, s. 185.
  17. Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
  18. Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935 r. Warszawa: 1936, s. 12.
  19. Laskowski, t.I 1931.

Oceń: Kazimierz Moniuszko

★★★★★
Średnia ocena:4.67 Liczba ocen:7