Ulica Hipoteczna w Warszawie

Ulice i place

Ulica Hipoteczna, znajdująca się w sercu Warszawy, to interesujący teren, który zasługuje na szczegółowe omówienie. Mieści się ona w obrębie warszawskiego Śródmieścia, co czyni ją częścią jednej z najważniejszych dzielnic stolicy Polski. Ulica ta zaczyna swój bieg od ulicy Daniłowiczowskiej, a jej koniec, jak wskazuje aktualny stan, to ślepy zaułek przy al. „Solidarności”.

Warto zaznaczyć, że ulica Hipoteczna ma znaczenie nie tylko lokalizacyjne, ale również historyczne i kulturowe. Obecność w obrębie Śródmieścia sprawia, że jest otoczona innymi ważnymi punktami i komunikacyjnymi szlakami, które przyciągają mieszkańców oraz turystów.

Podsumowując, ulica Hipoteczna jest nie tylko drogą komunikacyjną, ale również częścią bogatej tkanki miejskiej Warszawy, отражающей jej dynamiczną historię oraz rozwój.

Historia

Ulica Hipoteczna, z historycznym kontekstem sięgającym roku 1900, została zaprojektowana jako dojazd do nowego gmachu Teatru Nowości, stworzonego przez architekta Feliksa Stępińskiego. W tamtym czasie ulica była zarejestrowana pod numeracją ul. Długiej, a jej końcowy punkt w doskonały sposób zamykał fasadę teatru. Przez długi czas, aż do roku 1912, posiadała nazwę Teatralna, jednak po powstaniu gmachu Hipoteki przy ul. Kapucyńskiej, miano ulicy zmieniono na Hipoteczną.

W 1921 roku budynek teatru przeszedł istotną przebudowę, na krótko pełniąc funkcję sceny Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego. Od 1926 roku, po kolejnej zmianie, został przekształcony w Kino Miejskie. Równocześnie, dziedziniec dworu Jana Mikołaja Daniłowicza, wzniesionego w 1621 roku, wyznaczał początek ulicy. Przełomowym momentem było jego przejęcie przez biskupa Andrzeja Stanisława Kostkę Załuskiego w 1736 roku. Razem z bratem Józefem Andrzejem, stworzyli w nim pierwszą ogólnodostępną bibliotekę na ziemiach polskich, znaną jako Biblioteka Załuskich.

W 1773 roku, zarządzanie biblioteką przejęła Komisja Edukacji Narodowej. Niestety, w 1794 roku mieściła już 300 tysięcy tomów, które zostały wywiezione przez władze rosyjskie do Petersburga. Po I wojnie światowej, zbiór został częściowo zwrócony na mocy traktatu ryskiego i w 1928 roku stał się częścią Biblioteki Narodowej, niestety znaczna część zbiorów uległa zniszczeniu w 1944 roku.

Zabudowania ulicy, po stronie parzystej, były wznoszone w pewnym oddaleniu od głównej osi. W latach 1892–1900, pod numerem 4, na podstawie projektu Stefana Szyllera, powstało IV Gimnazjum Żeńskie, natomiast pod numerem 6 mieściły się tylne zabudowania gospodarcze pałacu Paca, zlokalizowanego przy ul. Miodowej.

Nieparzysta pierzeję ul. Hipotecznej zrealizowano dopiero w latach 1912-1913. Pierwszym obiektem był biurowo-składowy gmach centrali „Fabryki Płodów Chemicznych Ludwika Spiessa i Syn”, mieszczący się w Tarchominie, zbudowany według projektu Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa przy skrzyżowaniu z ulicą Daniłowiczowską. Kolejne dwa budynki również służyły jako obiekty składowe i mieszkalne.

W 1944 roku, podczas walk, całkowicie spłonęła zabudowa ulicy. Zachowane budynki zostały rozebrane między 1947 a 1948 rokiem w związku z realizacją Trasy W-Z. Ocalał jedynie dwór Daniłowicza, jednak pozbawiony został swoich bocznych skrzydeł, a budynek Hipoteki oddzielał wykop trasy.

Przypisy

  1. Katarzyna Komar-Michalczyk. Leki z warszawskiej apteki. „Stolica”, s. 32, 07-08.2021 r.
  2. Stefan Kieniewicz: Warszawa w latach 1795–1914. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976 r., s. 202.

Oceń: Ulica Hipoteczna w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:11