Ulica Inflancka w Warszawie

Ulice i place

Ulica Inflancka to ważna arteria w stolicy Polski, która znajduje się na osiedlu Muranów. Jej przebieg rozpoczyna się przy ulicy Pokornej i kończy w martwym punkcie, co czyni ją ulicą o specyficznym charakterze.

W dalszej części artykułu przyjrzymy się bliżej historii oraz charakterystyce tej ulicy, a także jej otoczeniu urbanistycznemu.

Historia

Inflancka to jedna z najstarszych dróg w Warszawie, której historia sięga przeszłości. Pierwotnie była to droga narolna, a jako ulica została oficjalnie wytyczona w 1753 roku. Początkowo prowadziła do folwarku biskupa inflanckiego, Antoniego Ostrowskiego, a jej nazwa została nadana w 1770 roku. Ulica zaczynała swój bieg w pobliżu skrzyżowania współczesnych ulic Międzyparkowej i Słomińskiego, prowadząc następnie do ulicy Pokornej.

Do roku 1762 uregulowano południową stronę drogi, od nieistniejącej dziś ulicy Zielonej do Bonifraterskiej. W rejonie ulicy Zielonej zaczęły powstawać zabudowania gospodarcze folwarku, a dalej znajdował się ogród, oddzielony rzędem drzew. Przeciwną stronę ulicy zajmowały wówczas pola uprawne.

W wyniku intensywnych prac budowlanych, w 1769 roku wykarczowano drzewa, by na ich miejscu wznosić nowe budynki. Powstał browar, kamienica oraz wiatrak, usytuowany za domem mieszkalnym przy ulicy Zielonej. Do roku 1775 uregulowano całą ulicę i przedłużono ją do ul. Dzikiej, co dało początek jej współczesnej nazwie.

Wkrótce po tym, w 1784 roku, zmarł biskup, a jego folwark został rozparcelowany. Browar zmienił właściciela, a ziemia została podzielona na mniejsze parcele, które szybko zabudowano drewnianymi domami. Inflancka wkroczyła w okres intensywnej zabudowy po utworzeniu Królestwa Kongresowego, przy czym przy ul. Pokornej stanęło wiele kamienic, z których największa należała do Stanisława Sorettiego.

W latach 1821-22 w zachodniej części Inflanckiej wytyczono nieistniejący już dziś Plac Broni, rozciągający się między ulicami Pokorną a Dziką. Wówczas ten niezabudowany fragment Inflanckiej został zlikwidowany.

W latach 1832-38 na Żoliborzu zaczęto budowę Cytadeli, co wiązało się z wytyczeniem esplanady wokół twierdzy i rozbiórką okolicznych budynków. W 1827 roku przeniesiono szpital żydowski z ul. Zielonej na Inflancką, do kamienicy Sorettiego, która zaczęła szybko stawać się niewystarczająca dla liczby pacjentów.

W latach 1835-38 szpital został rozbudowany według projektu Henryka Marconiego, a jego pojemność zwiększyła się do 400 łóżek. W 1902 roku instytucja przeniosła się na ul. Kasprzaka, gdzie przyjęła nazwę Szpital Starozakonnych w Warszawie.

W okresie 1832–1838 przy Inflanckiej wzniesiono nowe kamienice, zarówno parterowe, jak i piętrowe. Jednakże, w okolicach roku 1850, poszerzenie esplanady Cytadeli spowodowało wyburzenie wielu domów między Zieloną a Bonifraterską. Na szczęście zabudowania dawnego folwarku przetrwały i przeszły w ręce wojska.

W 1875 roku miało miejsce ostatnie poszerzenie esplanady, które doprowadziło do zniszczenia prawie całej ulicy. Ocalały jedynie brukowana jezdnia i budynek żydowskiego szpitala. Taki stan rzeczy przetrwał aż do odzyskania niepodległości w 1918 roku, kiedy to podjęto plany przywrócenia zachodniego odcinka Inflanckiej.

Ulica została przedłużona w latach 1935-37, a jej bieg częściowo zmieniono, aby ominąć wzniesione baraki. Docelowo Inflancka miała osiągnąć ul. Młocińską, ale do 1939 roku te plany nie zostały zrealizowane. Jedynym nowym obiektem na tej części był gmach składów miejskich, który przetrwał po wojnie.

W 1925-26 roku przy środkowym odcinku ulicy pod nr 1 powstał dom mieszkalny dla pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, zaprojektowany przez Jana Rybickiego. W 1938 rozpoczęto budowę nowoczesnej zajezdni autobusowej, zaprojektowanej przez Stanisława Hempla i Romana Kalinowskiego. Niestety, w 1939 roku hala ta została zajęta przez okupantów jako magazyn zbożowy, a w 1944 roku została wysadzona w powietrze.

Podczas powstania warszawskiego zniszczono również budynek dawnego szpitala żydowskiego. Ocalał jedynie uszkodzony dom pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, który jednak rozebrano w 1948 roku w związku z budową nowego wiaduktu.

W wyniku przeprowadzenia ulicy Marcelego Nowotki (obecnie ul Władysława Andersa) zniknęły liczne dawne uliczki, a z Inflanckiej ocalał jedynie fragment z lat trzydziestych XX wieku. Nowa zajezdnia została odbudowana w zmodyfikowanej formie, ale wciąż przypominającej przedwojenny kształt.

W latach 1974–1978 przy ulicy Inflanckiej powstało osiedle Stawki, w którym zainstalowano również zespół basenów kąpielowych. Na miejscu zlikwidowanej w 2003 roku zajezdni autobusowej „Inflancka” wzniesiono nowoczesne budynki mieszkalne oraz kompleks biurowy Gdański Business Center.

Obiekty nieistniejące

W historii Warszawy znajduje się wiele obiektów, które niestety już nie istnieją. Wśród nich możemy wymienić:

  • stary szpital starozakonnych,
  • zajezdnię autobusową „Inflancka”,
  • szpital specjalistyczny „Inflancka” im. Krysi Niżyńskiej – „Zakurzonej”.

Przypisy

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 150.
  2. BarbaraB. Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 810.
  3. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita“, 1987, s. 37.
  4. Daniela Kosacka: Północna Warszawa w XVIII wieku. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 133.

Oceń: Ulica Inflancka w Warszawie

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:16