Tadeusz Zieliński (architekt)

Inżynieria i technologie

Tadeusz Zieliński, którego życie i dokonania pozostają w pamięci jako przykład znaczącego wkładu w rozwój polskiej architektury, przyszedł na świat 2 lutego 1883 roku w Warszawie. W ciągu swojego życia, które zakończyło się tragicznie 21 września 1925 roku w tej samej stolicy, stał się wybitnym przedstawicielem swojego zawodu.

Jego osiągnięcia architektoniczne oraz wpływ na kształtowanie przestrzeni miejskiej w Polsce pozostają niezatarte, a jego prace do dziś są studiowane i doceniane przez miłośników architektury.

Życiorys

Architekt Tadeusz Zieliński rozpoczął swoją edukację w zakresie architektury w renomowanych miastach, takich jak Wiedeń i Lwów. Po przeprowadzce do Warszawy w 1914 roku, zagłębił się w pracę dydaktyczną, która rozpoczęła się w 1915 roku na Politechnice. Jego zaangażowanie osiągnęło szczyt, gdy wraz z innymi zakładał Wydział Architektury tej uczelni.

W latach 1915-1919 pełnił rolę asystenta, a później, od 1919 do 1925 roku, był wykładowcą budownictwa. Zieliński był także aktywnym członkiem grupy artystycznej „Młoda Sztuka” oraz przez długi czas przewodniczył Kołu Architektów w Warszawie.

Po zakończeniu swojej pracy architektonicznej, spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 175-rząd 1/2. Jego dziedzictwo nie kończy się na nim samym, ponieważ jego syn, Tadeusz Bohdan Zieliński, również podążył jego śladami jako architekt.

Prace (m.in.)

  • Zakład leczniczy w Kobierzynie (1917–1919),
  • Gmach Medycyny Sądowej przy ul. Wojciecha Oczki 1 w Warszawie (1928),
  • Kreślarnia Politechniki Warszawskiej (1924),
  • przebudowa pałacyku Cukrowników w Warszawie (ok. 1915),
  • Klinika Dermatologiczna przy ul. Koszykowej 82a w Warszawie (przebudowa, 1925),
  • budynki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 26/30 (ok. 1925),
  • Instytut Radowy (1925–1927, ukończony przez Zygmunta Wóycickiego),
  • budynek Chemicznego Instytutu Badawczego w Warszawie,
  • budynek szkoły powszechnej przy ul. Elbląskiej w Warszawie (z Maksymilianem Bystydzieńskim),
  • budynek tymczasowego Dworca Głównego w Warszawie (z Maksymilianem Bystydzieńskim),
  • dom własny przy ul. Górnośląskiej 35 w Warszawie,
  • Hotel Kaszubski w Gdyni (ulica Sienkiewicza 13),
  • wille w Gdyni: „Kadrówka“ (ul. Sieroszewskiego 6), „Sokola“ (ul. Sieroszewskiego 7), „Sadyba“ (ul. Sieroszewskiego 8), „Pierwsza“ (ul. Sieroszewskiego 18), „Śreniawa“ (ul. Ejsmonda 2, obecnie Hotel Nadmorski),
  • Biały Dworek w Konstancinie-Jeziornie (ul. Wierzejewskiego 9),
  • letnisko w Gdyni na Kamiennej Górze (z Tadeuszem Tołwińskim),
  • kolonie robotnicze w Wożuczynie i Starachowicach (z Maksymilianem Bystydzieńskim),
  • kolonie urzędników Ministerstwa Rolnictwa w Raszynie (z Maksymilianem Bystydzieńskim),
  • ochronka w Zbiersku.

Upamiętnienie

W 2010 roku, Tadeusz Zieliński, obok Roman Felińskiego, Stanisława Filipkowskiego oraz Adama Kuncewicza, został uhonorowany w sposób szczególny, stając się patronem ulicy w gdyńskiej dzielnicy Chwarzno.

Przypisy

  1. Krystyna Dankiewicz, Jadwiga Roguska, Iwona Szustakiewicz, Paweł Wąsowski, Stefan Wrona: 100 lat Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (1915–2015). Nauczyciele. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2017, s. 636.
  2. Biały Dworek - Wirtualne Muzeum Konstancina. [dostęp 04.08.2019 r.]
  3. Koło Architektów w Warszawie. bcpw.bg.pw.edu.pl. [dostęp 04.08.2019 r.]
  4. Cmentarz Stare Powązki: MARJAN ZIELIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 03.08.2019 r.]
  5. Gdyńscy architekci będą mieć na Chwarznie swoje ulice. gdynia.naszemiasto.pl. [dostęp 03.08.2019 r.]
  6. UCHWAŁA NR XLVI/1052/10 RADY MIASTA GDYNI z 29.09.2010 r.. gdynia.pl. [dostęp 03.08.2019 r.]
  7. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 309.
  8. Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 134.
  9. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 175.
  10. Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 95.
  11. Stanisław Łoza: Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1954, s. 344.
  12. a b c d e f g h Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1018.

Oceń: Tadeusz Zieliński (architekt)

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:23