Władysław Zalewski to postać, która zasługuje na szczególne uznanie w historii polskiego lotnictwa. Urodził się 28 stycznia 1892 roku w Warszawie, gdzie rozpoczęła się jego pasjonująca kariera inżyniera mechanika oraz konstruktora. Jego prace miały znaczący wpływ na rozwój technologii lotniczej w Polsce.
Zalewski zmarł 25 listopada 1977 roku w Londynie, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które wciąż inspiruje kolejne pokolenia. W latach 1908–1913 skonstruował innowacyjny samolot dwupłatowy WZ I, który stanowił ważny krok w polskim inżynierii lotniczej.
Życiorys
Władysław Zalewski był wybitnym konstruktorem lotniczym, którego prace wyznaczały kierunki rozwoju polskiego lotnictwa. Absolwent Szkoły Mechaniczno-Technicznej Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, wyróżniał się wśród ówczesnych konstruktorów doskonałą znajomością matematyki. Zawsze dążył do perfekcji, badając właściwości materiałów przed ich użyciem.
Rok 1908 to czas, w którym Zalewski skonstruował dwa modele jednopłatowców, co rok później pchnęło go ku stworzeniu prototypu samolotu WZ-1. Choć konstrukcja ta przypominała Farmana III, wyróżniała się mniejszymi wymiarami. Wyjątkowo, Zalewski zaprojektował również dla niej własny silnik – dwusuwowy, dwucylindrowy o mocy 20 KM. Niestety, ograniczenia finansowe zmusiły go do wstrzymania projektu.
Zalewski nie dawał za wygraną. W 1911 roku, wraz z bratem Bronisławem, skonstruował szybowiec WZ-II, którego testy odbywały się na łąkach Milanówka. Podczas I wojny światowej podjął służbę jako ochotnik w rosyjskich wojskach lotniczych, gdzie współpracując z inżynierem Władymirem F. Sawielewem, stworzył samoloty czteropłatowe: Sawielew-Zalewski S.-Z.-1 oraz S.Z.-2.
Rok 1916 przyniósł projekt czteropłatowego samolotu, później oznaczonego jako WZ-V, a w 1917 ambitny projekt bombowca W.Z.-VI z czterema silnikami Sunbeam „Arab”. Prace te przerwało wybuch październikowej rewolucji, zmuszając Zalewskiego do powrotu do Polski.
Po wojnie Zalewski skupił się na teoretycznych zasadach lotu wiropłatów, publikując swoje badania w polskim czasopiśmie lotniczym. Jego skrzydłowiec W.Z.-VII nie ujrzał światła dziennego z powodu braku funduszy, choć był to projekt niezwykle nowatorski.
W 1919 roku opracował dwupłatowy samolot W.Z.-VIII „De-Że-Pe”, który, mimo że budowany w Warszawie, nie doczekał końca z powodu konfliktów zbrojnych. Zalewski organizował też pierwsze w Polsce biuro konstrukcyjne przy Wojskowej Centrali Badań Lotniczych, gdzie u boku Szczepana Grzeszczyka, Jerzego Drzewieckiego, Jerzego Dąbrowskiego i Antoniego Uszackiego, tworzył niezapomniane konstrukcje. WZ-X, z sukcesem oblatany w 1926 roku, symbolizował narodziny polskiej konstrukcji bojowej.
Zalewski nieustannie rozwijał swoje pomysły. W 1921 roku stworzył jednomiejscowy samolot sportowy WZ-XI „Kogutek”, oblatany w 1927 przez Zbigniewa Babińskiego. W produkcji wykorzystano części z WZ-1, co pozwoliło osiągnąć niewielką masę i krótki start.
Kolejne lata to czas pracy nad nowymi projektami, w tym metalowymi nartami do samolotów Fokker oraz silnikami gwiazdowymi Avia, budowanymi w Maszyn Precyzyjnych „Avia” w Warszawie. Chociaż wiele pomysłów, w tym czterosilnikowy PZL.3, nie zostało zrealizowanych, to Zalewski inspirował kolejne pokolenia konstruktorów.
Jego życie to pasmo sukcesów i innowacji, mimo trudności finansowych, politycznych i zdrowotnych. W 1934 zbudował silnik ZF „Bobo” z myślą o motoszybowcach, a trzy lata później zaprojektował samolot WZ-XII „Kogutek II”. Podczas okupacji sowieckiej trafił do Anglii, gdzie pracował nad jachtami i publikował w renomowanym czasopiśmie „Aircraft Engineering”.
Władysław Zalewski zmarł 25 listopada 1977 roku w Londynie, pozostawiając po sobie dziedzictwo w postaci wielu udanych konstrukcji i inspiracji dla przyszłych pokoleń inżynierów lotnictwa.
Ordery i odznaczenia
Władysław Zalewski, wybitny konstruktor, otrzymał wiele wyróżnień za swoje osiągnięcia i zaangażowanie.
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 sierpnia 1929),
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia.
Przypisy
- Rafał Chyliński: Moja Pasja Lotnictwo. Życie i działalność Tadeusza Chylińskiego dla Polskiego Lotnictwa w świetle dokumentów T.1. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2017, s. 15,16.
- Letnisko Milanówek 1899–1951. Milanówek: Towarzystwo Miłośników Milanówka, 2006, s. 168.
- Paweł Elsztein: Czy znacie AVIE?. Warszawa: PSM „Michałów”, 2010, s. 23–26.
- Andrzej Glass, Teresa Różycka, hasło: „Zalewski Władysław”, w: Słownik biograficzny techników polskich, zeszyt 4/5 (redaktor naczelny Tadeusz Skarzyński), Warszawa 1994, s. 184–185.
- Władysław Zalewski: „Kogutek II” (WZ-XIIb). Warszawa: Skrzydlata Polska, 1937 październik, s. 241.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 135.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 358.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 101.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 108.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 96–99.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 84.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 83.
- Jerzy Cynk: Polish Aircraft 1893–1939. London: Putnam & Company, 1971, s. 100.
- M.P. z 1929 r. nr 188, poz. 452 „za zasługi około rozwoju przemysłu wojennego”.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Tadeusz Zieliński (architekt) | Henryk Julian Gay | Adolf Zeligson | Filip Pokutyński | Wojciech Żółtowski (inżynier) | Stanisław Kontkiewicz (inżynier geolog) | Karol Kozłowski (architekt) | Anna Krystyna Cendrier | Karol Przanowski | Antoni Justat | Marek Dziekoński | Witold Gutkowski | Stefan Maresz | Jacek Syropolski | Bolesław Kuźmiński | Jacek Marecki | Jan Paweł Lelewel | Maria Saloni-Sadowska | Adam Baryłka | Wacław FachinettiOceń: Władysław Zalewski (konstruktor)