Tadeusz Lutoborski

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Tadeusz Lutoborski był synem Wacławy Rząca (1901–1945) oraz Adama Lutoborskiego, bankowca (1897–1940). Swoje pierwsze kroki edukacyjne stawiał w Lycée Français de Varsovie, które znajduje się przy ulicy Walecznych w Warszawie. W 1939 roku, po rozpoczęciu II wojny światowej, jego ojciec, będący podporucznikiem rezerwy, został aresztowany przez Sowietów i osadzony w obozie w Kozielsku. Jak się okazuje, jego żona nie mogła pozostać obojętna wobec tej sytuacji i w 1940 roku próbowała go odwiedzić, lecz sama została aresztowana i przekazana przez NKWD do Gestapo w Warszawie, gdzie została brutalnie torturowana na Szucha, ale ostatecznie zwolniona. Niestety, w kwietniu 1940 roku Tadeusz utracił ojca, który został zamordowany w Katyniu.

W 1943 roku rozpoczął działalność w strukturach Armii Krajowej, a także uczęszczał na tajne komplety do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie. Udało mu się zdawać maturę tuż przed wybuchem powstania warszawskiego w 1944 roku, a później brał w nim aktywny udział jako członek IV Obwodu AK „Reduty Kaliskiej”. Po powstaniu, wraz z innymi, przedarł się do Nowego Sącza. W międzyczasie, jego matka została wywieziona do obozu Bergen-Belsen w 1944 roku, gdzie zmarła rok później. W tym samym obozie zmarła także jego ciotka, Jadwiga Lutoborska, a dziadek Edmund Lutoborski zmarł w obozie w Dachau w 1941 roku.

Kariera naukowa i działalność publiczna

Studia prawnicze ukończył na Uniwersytecie Warszawskim, a potem kontynuował naukę ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. Po zdobyciu wykształcenia, Lutorborski został adiunktem na SGPiS. Był aktywnym członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej aż do 1989 roku. Później przeszedł na Uniwersytet Łódzki, a następnie podjął pracę w Instytucie Koniunktur i Cen w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. W końcu lat 70. pełnił funkcję attaché ekonomicznego w Maroku, a w kolejnych latach wykładał ekonomię na uniwersytecie w Annabie. Warto także zaznaczyć, że biegle posługiwał się językiem francuskim.

Po przejściu na emeryturę, Tadeusz zaangażował się w kwestie związane z pamięcią o Katyniu. Umieścił tablicę upamiętniającą swojego ojca w kościele św. Marcina w Warszawie, a także upamiętnił matkę i ciotkę na terenie obozu Bergen-Belsen. W latach 1995 i 1998 pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie. Jako autor słów pieśni Rodzin Katyńskich, zainicjował współpracę z Henrykiem Mikołajem Góreckim, który w 2004 roku skomponował do niej muzykę.

Śmierć

Tadeusz Lutoborski zginął tragicznie 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku, w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Dzień przed jego śmiercią w gazecie „Metro” ukazał się wywiad, w którym wspominał zmarłych członków rodziny przed oddaniem im hołdu w Katyniu. Formą upamiętnienia była również jego ceremonia pogrzebowa, która odbyła się 27 kwietnia na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Jednakże, w wyniku błędów proceduralnych, jego ciało zostało zamienione ze zwłokami Ryszarda Kaczorowskiego i pochowane w Panteonie Wielkich Polaków. Ostatecznie znalazł swoje wieczne miejsce z powrotem na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-5-1/2).

Życie prywatne

Od 1949 roku żoną Tadeusza była Anna z domu Sieińska (1925-2002). Para doczekała się dwóch synów, Adama i Michała. Po zakończeniu kariery zawodowej Tadeusz osiedlił się w Szczęśliwicach, gdzie spędził resztę swojego życia.

Odznaczenia

16 kwietnia 2010 Tadeusz Lutoborski został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

---

Oceń: Tadeusz Lutoborski

---