Mirosław Panufnik

---

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Mirosław Panufnik przyszedł na świat 15 kwietnia 1909 roku w Warszawie, w rodzinie o głębokich tradycjach lutniczych. Jego ojcem był Tomasz, lutnik i instrumentolog, zaś matka, Matylda z domu Thonnes, również miała swoją rolę w kształtowaniu jego zainteresowań. Miał starszego brata Andrzeja, który również odniósł sukcesy jako kompozytor i dyrygent. Po ukończeniu V Gimnazjum Miejskiego w 1927 roku, Mirosław podjął studia na kierunku matematycznym na Uniwersytecie Warszawskim. Po roku zdecydował się na zmianę kierunku i ukończył Wydział Teletechniczny w Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Wawelberga i Rotwanda, zdobywając tytuł elektryka technologa w 1935 roku.

W trakcie studiów łączył naukę z pracą w amplifikatorni Polskiego Radia, gdzie po zakończeniu edukacji objął stanowisko dyżurnego technika i zastępcy kierownika. Jego zapał do techniki radiowej rozwijał się pod okiem uznanych profesjonalsów: Mieczysława Kiełpińskiego, Adolfa Rode, Zygmunta Rossochackiego oraz Fryderyka Schöne. Mirosław aktywnie uczestniczył w pracy redakcyjnej, pisząc artykuły dla „Biuletynu Technicznego Biura Studiów Polskiego Radia”, a także angażując się w Sekcji Radiotechnicznej Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

II wojna światowa i śmierć

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, Panufnik kontynuował pracę w Polskim Radiu aż do momentu jego rozwiązania przez Niemców, co miało miejsce po kapitulacji Warszawy. Prawdopodobnie odpowiedzialny był za nagrania ważnych przemówień radiowych, w tym Stefana Starzyńskiego. W październiku tego samego roku przystąpił do Służby Zwycięstwu Polski, a po jej reorganizacji do Związku Walki Zbrojnej, później Armii Krajowej. Jednocześnie pracował w Fabryce Aparatów Elektrotechnicznych Kazimierza Szpotańskiego, gdzie prowadził wykłady dla elektromonterów, starając się ochronić młodych Polaków przed deportacjami do Niemiec.

Pod koniec 1942 roku Panufnik został przydzielony do Biura Badań Technicznych w Armii Krajowej i objął funkcję kierownika referatu zajmującego się sabotażem oraz dywersją na liniach telekomunikacyjnych. Jego działalność edukacyjna była istotna, bowiem prowadził szkolenia dla instruktorów i dowódców zespołów dywersyjnych. Jego pracy towarzyszył pseudonim „Wil-Tel”. Latem 1943 roku przeszedł do Biura Badań Technicznych, gdzie brał udział w operacjach technicznych, jak również w wywiadzie i dywersji. W wydanej instrukcji dotyczącej działań sabotażowych, używając pseudonimu inż. Mieczysława Jona, przedstawił ważne wytyczne.

Na początku 1944 roku uzyskał awans na porucznika i wziął aktywny udział w organizowaniu łączności telefonicznej w ramach Powstania Warszawskiego w plutonie łączności Armii Krajowej. Jego bliska współpraca z ośrodkiem łączności K-2 miała miejsce przy ul. Poznańskiej 12. Niestety, 16 września 1944 roku zginął tragicznie w wyniku eksplozji bomby lotniczej. Jego ojciec pochował go w mogile powstańczej, a po wojnie brat postarał się o przeniesienie jego szczątków do grobu rodzinnego znajdującego się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 22-5-25). Postać Mirosława weszła na trwałe do historii, a Andrzej Panufnik, oddając mu hołd, stworzył „Uwerturę tragiczną”, którą to formalnie opublikowano w latach 1946 i 1948. Mirosław został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.

Rodzina

Prywatnie Mirosław był mężem Marii z Sulczewskich, z którą doczekał się córki Ewy, rzeźbiarki i grafiki, urodzonej w 1936 roku.

---

Oceń: Mirosław Panufnik

---