Bolesław Konrad Heilpern to postać, która z pewnością zasługuje na szczegółowe omówienie w kontekście polskiej historii XX wieku. Urodził się 22 stycznia 1893 roku w Warszawie, a swoje życie zakończył tragicznie 19 listopada 1915 roku w Dębicy.
W czasie swojego krótkiego, ale znaczącego życia, Heilpern odgrywał istotną rolę jako sierżant w Legionach Polskich. Był również aktywnym działaczem niepodległościowym, co wówczas miało wielkie znaczenie dla rodzącego się państwa polskiego.
Za swoje heroiczne czyny został uhonorowany Orderem Virtuti Militari, jednym z najwyższych odznaczeń wojskowych w Polsce, co świadczy o jego odwadze oraz poświęceniu w walce o wolność i niezawisłość ojczyzny.
Życiorys
Bolesław Heilpern przyszedł na świat 22 stycznia 1893 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny Maksymiliana (1856–1924), który był przyrodnikiem oraz nauczycielem, a jego matką była Ernestyna z domu Gutman.
Ukończył warszawskie gimnazjum, a następnie podjął studia na Politechnice Lwowskiej. W 1912 roku wstąpił w szeregi Polskich Drużyn Strzeleckich, gdzie w roku 1914 ukończył szkolenie w szkole podoficerskiej. W tym samym czasie odbył praktyki inżynierskie na Smoleńszczyźnie. Po wybuchu I wojny światowej wrócił do Warszawy.
Po wyzwoleniu Warszawy, które miało miejsce w sierpniu 1915 roku, zaciągnął się do Batalionu Warszawskiego, w którym służył w Legionach Polskich. Otrzymał przydział do 1 kompanii I batalionu 5 pułku piechoty, który wchodził w skład I Brygady Legionów. 22 sierpnia 1915 roku, jako sierżant, objął dowództwo nad plutonem w tej kompanii, wyróżniając się w walkach nad Styrem.
W dniach 20 października 1915 roku w bitwie pod Kołkami, razem z patrolem, dotarł do okopów wrogich żołnierzy pod Koszyszczami. W trakcie wymiany ognia karabinowego został ciężko ranny. Jego życie zakończyło się w szpitalu w Dębicy, a ciało spoczęło na miejscowym cmentarzu. W maju 1916 roku jego zwłoki zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz Powązkowski w Warszawie, gdzie drugi pogrzeb odbył się 21 maja 1916 roku.
Bolesław Heilpern znajduje się na wiecznym spoczynku obok swojej siostry Wandy, która zmarła w 1925 roku i była absolwentką Szkoły Dramatycznej, oraz matki Ernestyny, która odeszła w 1926 roku. Ich miejsca pochówku znajdują się w kwaterze: 95, rząd: 3, miejsce: 22. Niestety, Bolesław nie zdążył założyć rodziny.
W toku swojej służby wojskowej został również awansowany do stopnia starszego sierżanta.
Ordery i odznaczenia
Bolesław Heilpern był postacią, która zyskała uznanie i szacunek za swoje zasługi na rzecz ojczyzny.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6499 – przyznany pośmiertnie 17 maja 1922,
- Krzyż Niepodległości – przyznany pośmiertnie 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: Bolesław Heilpern, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 07.03.2020 r.]
- a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku
- a b Kolekcja ↓, s. 1.
- a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 71.
- M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260.
- Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
- Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 2 z 06.01.1923 r., s. 19.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Henryk Millak | Edward Sas-Świstelnicki | Julian Michaux | Janusz Sobierajski | Konstanty Aleksandrowicz (legionista) | Ryszard Gużewski | Bohdan Mincer | Tadeusz Zawadziński | Zygmunt Bronisław Sawicki | Mirosław Panufnik | Tadeusz Bobrowski | Czesław Zadrożny | Artur Jerzy Spitzbarth | Marian Gorzkowski (żołnierz) | Franciszek Łaźniński | Anna Kotarbińska | Kazimierz Maks | Władysław Dybowski (żołnierz) | Władysława Hanczke | Andrzej StachowiczOceń: Bolesław Heilpern