Jan Maruszewski

---

Życiorys

Jan Maruszewski był synem Wincentego oraz Marii z Namierowskich. Przed wybuchem powstania warszawskiego mieszkał wraz z rodziną pod adresem ul. Okopowej 53, znajdując się na terenie Woli. Jego aktywność rozpoczęła się 1 sierpnia 1944 roku, kiedy to w pierwszym dniu powstania zdobył karabin i postanowił dołączyć jako ochotnik do elitarnego Batalionu „Zośka”. Trzeciego sierpnia został zaprzysiężony w I plutonie „Włodek” – w ramach kompanii „Maciek” w batalionie „Zośka” oraz Zgrupowaniu „Radosław” Armii Krajowej.

W trakcie działań wojennych brał udział w walkach o cmentarz żydowski oraz cmentarze ewangelickie, które znajdują się na Woli. Po wycofaniu się w kierunku Starego Miasta został ranny 11 sierpnia. Po zranieniu przebywał w szpitalach powstańczych usytuowanych przy ul. Podwale oraz Długiej, a także w szpitalu, który mieścił się przy ul. Miodowej. Po ewakuacji do Śródmieścia znów trafił do szpitala, z którego, po kapitulacji, został deportowany jako jeniec do Stalagu 344 Lamsdorf. Udało mu się uciec z niewoli podczas transportu z Łambinowic do Szczecina.

Po wojnie doświadczał represji. Został aresztowany 3 sierpnia 1945 roku pod zarzutem próby obalenia ustroju Polski Ludowej i skazany na 10 lat pozbawienia wolności. Odbywał wyrok w latach 1945-1950; w 1947 roku skorzystał z amnestii, co skutkowało zmianą wyroku do 5 lat, a jego karę odbywał we Wronkach.

Jan Maruszewski znalazł się wśród dwudziestu powstańców warszawskich, którzy 16 kwietnia 2015 roku zostali odznaczeni przez ambasadora Republiki Federalnej Niemiec Rolfa Nikela – Krzyżem Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, w uznaniu dla ich działań na rzecz pojednania polsko-niemieckiego.

Ostatecznie spoczął w Panteonie Żołnierzy Polski Walczącej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D18-P03-4).

---

Oceń: Jan Maruszewski

---