Edward Kalinowski


Edward Ksawery Kalinowski to postać o interesującym życiorysie, który warto przybliżyć. Urodził się 3 grudnia 1891 roku w Warszawie, a swoją karierę wojskową związał z Wojskiem Polskim.

W ciągu swojego życia pełnił rolę tytularnego majora dyplomowanego kawalerii. Jego działalność zakończyła się 23 lipca 1938 roku, kiedy to zmarł w Siedlcach.

Życiorys

Edward Kalinowski zdobywał edukację w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie uczęszczał do klas I–VII. Jego zaangażowanie w [strajk szkolny](https://otwartawarszawa.pl/przewodnik/cmentarz-powazkowski-w-warszawie) było znaczącym wydarzeniem w jego młodzieńczej karierze. Osiągnął ostatni rok nauki w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego, gdzie zdał maturę w 1912 roku. Był aktywnym członkiem młodzieżowej organizacji Polskiej Partii Socjalistycznej, co sugeruje jego wczesne zainteresowanie polityką. W tym samym roku postanowił wyjechać do Francji.

Po rozpoczęciu nauki na Uniwersytecie w Montpellier, Kalinowski przeniósł się do paryskiej Sorbony, aby studiować na wydziale matematyczno-przyrodniczym. Jako student, zasilił szeregi Związku Strzeleckiego działającego w Paryżu. 31 lipca 1914 roku jednak, podczas pobytu w Berlinie w drodze do Krakowa, został aresztowany przez władze niemieckie z powodu swojego rosyjskiego obywatelstwa, co doprowadziło go do internowania w obozie w Szczecinie. Mimo trudności, udało mu się uciec, a następnie przebył przez Szwecję i Norwegię, wracając do Warszawy.

Ukrywał się przed rosyjskimi władzami, gdyż w 1913 roku nie stawił się na obowiązkową służbę wojskową. W październiku 1914 roku postanowił wstąpić do Legionu Puławskiego, a w marcu kolejnego roku został przydzielony na front, gdzie służył jako ułan w 1 szwadronie. Dalsze jego losy związane były z Brygadą Strzelców Polskich, a następnie z Dywizją Strzelców Polskich oraz I Korpusem Polskim w Rosji.

Niezwykle zaangażowany w działania wojenne, Kalinowski awansował na oficera i pełnił różnorodne funkcje dowódcze, w tym dowodził Szkołą Karabinów Maszynowych. Na przełomie 1917 i 1918 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Mińska Litewskiego. Gdy I Korpus został zdemobilizowany, powrócił do Warszawy.

W listopadzie 1918 roku przyjęto go do Wojska Polskiego, a on sam został przydzielony do Departamentu Naukowo-Szkolnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1919 roku udał się do Francji jako sekretarz Komisji z badania Szkolnictwa Wojskowego. Jego aktywność na froncie w czasie wojny z bolszewikami miała miejsce od czerwca do września 1920 roku w ramach Korpusu Jazdy.

Po zakończeniu służby, objął stanowisko kierownika referatu organizacyjno-personalnego w Oddziale III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. 14 listopada 1921 roku rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie, gdzie pozostawał oficerem nadetatowym 4 pułku ułanów. Po ukończeniu kursu, 1 października 1923 roku, został przydzielony do macierzystego pułku w Wilnie.

Jego kariera wojskowa przyjęła nowy obrót: do 31 stycznia 1925 roku był w stanie nieczynnym, a następnie przeszedł w stan spoczynku. 19 czerwca 1926 roku zyskał tytularny stopień majora. W 1928 roku objął urząd wicekonsula honorowego w Nicei, a od 1930 roku był konsulem honorowym w Księstwie Monako.

Po powrocie do kraju w 1933 roku, rozpoczął współpracę z Powiatową Komendą Uzupełnień Warszawa Miasto III, gdzie pozostawał w ewidencji jako osoba „przewidziana do użycia w czasie wojny”. 1 maja 1935 roku powołano go na stanowisko pełniącego obowiązki dyrektora Ubezpieczalni Społecznej w Siedlcach. W 1936 roku został wybrany prezesem Związku Rezerwistów na powiat siedlecki. Niestety, zmarł 23 lipca 1938 roku w Siedlcach, a jego ostatnie miejsce spoczynku to cmentarz Powązkowski w Warszawie, gdzie został pochowany 26 lipca 1938 roku.

Ordery i odznaczenia

Edward Kalinowski, znany ze swojej działalności, został odznaczony wieloma nagrodami. Poniżej przedstawiono istotne wyróżnienia, które otrzymał:

  • krzyż walecznych,
  • złoty krzyż zasługi,
  • medal niepodległości – 16 marca 1937 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Przypisy

  1. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1912. wne.uw.edu.pl. [dostęp 02.09.2021 r.]
  2. Zgon mjr. dypl. E. Kalinowskiego. „Polska Zbrojna”. 24.07.1938 r., Warszawa.
  3. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
  4. Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 337, 846.
  5. Rocznik Oficerski 1928, s. 903.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 26 z 6.07.1926 r., s. 204.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 08.02.1925 r., s. 63.
  8. Rocznik Oficerski 1923, s. 607, 681, 1501.
  9. Pogrzeb.
  10. Wspomnienie.

Oceń: Edward Kalinowski

Średnia ocena:4.46 Liczba ocen:23