Julian Opania

---

Życiorys

Julian Opania, uznawany za znaczącą postać w historii Polski, urodził się 30 listopada 1904 roku w Warszawie jako potomstwo Jana i Teofili.

W 1925 roku jego edukacja nabrała tempa, kiedy ukończył Państwowe Gimnazjum im. ks. Adama Czartoryskiego w Puławach, a następnie podjął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Warto również wspomnieć, że był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie.

Od roku 1935 pełnił funkcję sekretarza Powiatowego Wydziału Drogowego w Puławach, gdzie zyskał szacunek w lokalnej społeczności. W 1939 roku, w związku z wybuchem II wojny światowej, brał aktywny udział w walkach jako dowódca kompanii 15 Pułku Piechoty „Wilków”.

W jego biografii możemy dostrzec momenty odwagi i poświęcenia – walczył w obronie bazy lotniczej w Dęblinie, a następnie brał udział w bitwach pod Krasnymstawem i Zamościem, gdzie ostatecznie trafił do niemieckiej niewoli. Powracając do wolności po dramatycznej ucieczce z oflagu, Julian wrócił do Puław, gdzie podjął pracę jako urzędnik gminny oraz zaangażował się w działalność konspiracyjną.

Działał w strukturach Związku Walki Zbrojnej, a później jako oficer Armii Krajowej w Obwodzie Puławy, a także w Pułku AK „Baszta”. W wyniku tragicznych okoliczności, po śmierci por. Janusza Marszałka, zajął jego miejsce jako zastępca dowódcy kompanii O-2.

W 1943 roku, w obawie przed aresztowaniem przez Gestapo, Julian postanowił ukryć się, a następnie przeniósł swoją działalność konspiracyjną do Warszawy, gdzie działał pod pseudonimem „Zych”.

1 sierpnia 1944 roku, w dniu wybuchu powstania warszawskiego, jego kompania miała za zadanie przeprowadzenie natarcia na niemieckie koszary usytuowane w budynku szkoły powszechnej przy Królikarni. Niestety, ze względu na niepełną koncentrację sił, akcja okazała się nieudana, a „Zych” musiał wycofać swoje jednostki do Lasów Chojnowskich.

Po pewnym czasie, w nocy z 16 na 17 sierpnia, w ramach grupy odsieczy, przebił się z powrotem na Mokotów. 26 sierpnia tego samego roku został mianowany dowódcą kompanii O-1, co świadczy o jego przywódczych zdolnościach.

Jego życie zakończyło się tragicznie 25 września 1944 roku, kiedy to poświęcił życie, aby ratować innych, zostając śmiertelnie postrzelonym podczas przebiegania przez ulicę Krasickiego. Jego ciało początkowo pochowano w Parku Dreszera, a po wojnie zostało ekshumowane i przeniesione do kwatery Pułku AK „Baszta” na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. A-26, rząd 6, grób 14).

Julian Opania zmarł jako ojciec dwóch synów, Wojciecha oraz Mariana, który stał się przyszłym aktorem. Jego żona, Jadwiga, znalazła się w tragicznej sytuacji, gdyż była więziona przez Gestapo w Zamku w Lublinie.

Po wojnie jego rodzina spotkała się z ogromnymi trudnościami – rząd odmówił im renty, uznając, że „Jadwidze Opania oraz jej dwóm nieletnim synom odmawia się renty po oficerze Wojska Polskiego, ponieważ służył w formacjach wrogich ustrojowi socjalistycznemu”.

Julian Opania został pośmiertnie odznaczony wieloma medalami, w tym Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Jego pamięć jest wciąż żywa, a jego nazwisko jest patronem jednej z ulic w Puławach.

Odznaczenia

Julian Opania, uznawany za postać wybitną, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami za swoje zasługi. Wśród najwyższych wyróżnień, które otrzymał, znajdują się:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Walecznych,
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Warszawski Krzyż Powstańczy.

---

Oceń: Julian Opania

---