Edward Dietrich

---

Życiorys

Edward Dietrich był synem Emila i Franciszki z Rodeckich. Swoją edukację zakończył maturą w 1932 roku, po czym ukończył Dywizyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Brześciu. Został przydzielony w rezerwie do 80 pułku piechoty. W roku 1937 osiedlił się wraz z żoną w Legionowie. Z dniem 1 stycznia 1936 roku, z 3292. lokatą w korpusie oficerów piechoty, uzyskał stopień podporucznika rezerwy.

W marcu 1939 roku jego kariera wojskowa przyspieszyła, gdy został zmobilizowany do 80 pułku piechoty jako dowódca plutonu broni towarzyszącej. W miesiącach września 1939 roku brał udział w bitwie pod Mławą oraz w działaniach opóźniających, stawiając opór nazistowskiemu natarciu. W trakcie walk został ranny, co zmusiło go do powrotu do Legionowa.

Po zakończeniu walk uczestniczył w tworzeniu struktur konspiracyjnego Związku Czynu Zbrojnego. W wyniku akcji scaleniowej w 1942 roku, objął dowództwo 3 kompanii I batalionu legionowskiego pułku „Marianowo-Brzozów” VII Obwodu „Obroża” Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Od września 1942 roku do października 1944 pełnił rolę adiutanta dowódców konspiracyjnego pułku legionowskiego, co umożliwiło mu dogłębną znajomość spraw organizacyjnych I Rejonu.

W tym okresie był również Głównym Instruktorem Wyszkolenia Rejonu, a z ramienia sztabu prowadził koordynację działalności jednostek dywersyjnych przy dowództwie pułku oraz batalionów. Współpracował z kompanią radiotelegraficzną o kryptonimie „Orbis” Komendy Głównej Armii Krajowej. Do jego zadań należało nadzorowanie zrzutowisk kryptonim „Koc” i „Stolnica”, które mieściły się na terenie Rejonu.

Podczas powstania warszawskiego organizował działania zbrojne w I Rejonie, koordynując akcje batalionów z Legionowa, Jabłonny oraz Nieporętu. Odpowiadał za utrzymanie łączności bojowej, a także za zaopatrzenie walczących jednostek oraz udzielanie pomocy sanitarnej rannym żołnierzom. Dzięki nawiązaniu kontaktu ze Zgrupowaniem Kampinos, dowództwo I Rejonu skierowało do Puszczy Kampinoskiej 200-osobowy oddział, który przebił się przez Wisłę i dołączył do Zgrupowania Kampinos, gdzie walczył do końca września 1944 roku.

W październiku 1944 roku, wykonując rozkaz, zgłosił się jako oficer łącznikowy do sztabu wkraczającej 50 Armii Armii Czerwonej, co doprowadziło do jego aresztowania. Wraz z 51 żołnierzami Armii Krajowej został przewieziony do łagru, gdzie pracował w kopalni węgla im. Nadieżdy Krupskiej. Po jego powrocie do kraju w październiku 1947 roku, zaangażował się w działania mające na celu integrację środowiska byłych żołnierzy VII Obwodu „Obroży”. W wyniku jego aktywności wielu byłych żołnierzy Obwodu „Obroża” Armii Krajowej otrzymało odznaczenia i awanse, takie jak Krzyże Armii Krajowej oraz Medale Wojska Polskiego.

W 1990 roku zainicjował włączenie środowiska żołnierzy Obwodu „Obroża” do Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W 1995 Edward Dietrich został uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Miasta Legionowa. Jego życie zakończyło się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (Kwatera 50A, rząd 4, grób 32).

Ordery i odznaczenia

Edward Dietrich był osobą, która otrzymała wiele prestiżowych odznaczeń, co podkreśla jego znaczenie i wkład w historię. Poniżej znajdują się wyróżnienia i medale przyznane mu za zasługi:

• Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13207,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Krzyż Armii Krajowej,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza”,
• Odznaka Weterana Walk o Niepodległość.

---

Oceń: Edward Dietrich

---