Jan Strusiński

Wojsko i służby mundurowe

W artykule przyjrzymy się postaci Jana Antoniego Strusińskiego, który urodził się 28 marca 1895 roku w Warszawie, a zmarł 9 sierpnia 1966 roku.

Był on majorem żandarmerii w strukturach Wojska Polskiego.

Życiorys

Jan Antoni Strusiński przyszedł na świat 28 marca 1895 roku w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum, kształcił się przez cztery semestry w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach. W 1910 roku dołączył do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, co oznaczało jego zaangażowanie w aktywności patriotyczne.

W trakcie I wojny światowej, w 1914 roku, pełnił funkcję organizatora i instruktora w Straży Obywatelskiej w Warszawie. Działalność Strusińskiego w latach 1915-1917 związana była z Polską Organizacją Wojskową, gdzie nawiązywał kontakty pomiędzy POW a jednostkami legionowymi. Co więcej, angażował się w pomoc dla internowanych członków POW oraz legionistów, ukrywając ich w trudnych czasach.

Od 1 października 1917 do 18 lipca 1918 roku, Strusiński studiował w Klasie „C” Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie wykazał się inicjatywą, zakładając tajną organizację, mającą na celu propagowanie idei niepodległościowych. W listopadzie 1918 roku, po zakończeniu wielkiej wojny, brał aktywny udział w rozbrajaniu Niemców.

W karierze wojskowej, od 1 września 1924 roku, przeniesiony został z 1 Dywizjonu Żandarmerii do Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych jako referent. Od czerwca 1927 roku służył w Dowództwie Żandarmerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w stolicy. Dzięki swoim staraniom i kompetencjom, 19 marca 1928 roku awansował na kapitana z datą senioralną 1 stycznia 1928 roku oraz 2. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii.

W 1932 roku pracował w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie 2 sierpnia 1933 roku, przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres pół roku. Po zakończeniu tego okresu, 31 stycznia 1934 roku, przeszedł do rezerwy, z równoczesnym przeniesieniem do 1 Dywizjonu Żandarmerii w Warszawie. W 1939 roku, z dniem 19 marca, uzyskał stopień majora z pierwszeństwem i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy żandarmerii.

Jan Strusiński znalazł swój ostatni spoczynek na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, w kwaterze 16B-4-23.

Ordery i odznaczenia

Jan Strusiński był osobą odznaczoną wieloma prestiżowymi nagrodami, co podkreśla jego znaczenie i wkład w walkę o niepodległość oraz służbę społeczną. Wśród przyznanych mu odznaczeń znalazły się:

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 9 listopada 1931,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 16 marca 1928,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii, przyznany w Rumunii.

Przypisy

  1. Jan Strusiński [hasło w wyszukiwarce internetowej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 18.01.2024 r.]
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 142.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 208.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 56.
  5. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 289, 432.
  6. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 672, 676.
  7. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 16, 960, 967.
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 86 z 28 sierpnia 1924 roku, s. 492.
  9. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  10. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
  11. Księga pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów szkół piechoty polskiej, Nakładem Komitetu Obchodu Święta 29 listopada w Szkole Podchorążych Piechoty, Ostrów-Komorowo 1930, s. 432.
  12. Rybka i Stepan 2004, s. 604.

Oceń: Jan Strusiński

★★★★★
Średnia ocena:4.59 Liczba ocen:15