Roman Witorzeniec

---

Przebieg służby wojskowej

Podczas I wojny światowej Roman Witorzeniec zaangażował się w walki jako członek Legionów Polskich, gdzie pełnił funkcję oficera 2 pułku piechoty. Jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie; w dniu 29 września 1914 roku awansował na chorążego, a następnie otrzymał kolejne stopnie wojskowe: podporucznika 27 stycznia 1915 roku, porucznika 26 maja 1915 roku, a na kapitana awansował 1 listopada 1916 roku.

W lutym 1919 roku Witorzeniec objął dowództwo batalionu strzelców Nr 7 z siedzibą w Częstochowie. Już 17 maja 1919 roku przeformował ten batalion w Bytomski Pułk Strzelców, gdzie wydał swój pierwszy rozkaz dzienny jako nowy dowódca. W 1920 roku, 10 marca, oddział, którym dowodził, został przemianowany na 167 Bytomski pułk piechoty. 15 listopada 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego jako oficer Wojsk Wielkopolskich z Legionów Polskich, uzyskując stopień majora nadany przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu.

21 czerwca 1920 roku przejął dowództwo 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych, z którym walczył przeciwko bolszewikom. Od grudnia 1921 roku stacjonował z jednostką w Brzeżanach, pełniąc funkcję dowódcy pułku do 13 marca 1922 roku. 20 sierpnia 1921 roku Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych ogłosił zmianę jego nazwiska z „Pawelczyk” na „Witorzeniec”, którym był znany w okresie służby w Legionach Polskich.

W 1923 roku pozostawał w rezerwie jako oficer 51 pułku piechoty. 24 maja 1924 roku przeniesiono go do 43 pułku Strzelców Kresowych w Dubnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Z dniem 1 lipca 1924 roku, z uznaniem jego długoletniej służby, został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu podpułkownika z datą starszeństwa na 1 czerwca 1919 roku, plasując się na 108,5 lokacie w korpusie oficerów piechoty. 18 stycznia 1925 roku objął dowództwo 44 pułku Strzelców Kresowych w Równem.

Po awansie 16 marca 1927 roku stał się pułkownikiem z datą starszeństwa z 1 stycznia 1927 roku, zajmując 6. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 23 października 1931 roku otrzymał stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej w 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W latach 1932-1933 był studentem VII Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Po powrocie w listopadzie 1935 roku, jego nowym stanowiskiem stał się pomocnik dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, gdzie służbę pełnił aż do września 1939 roku.

W okresie II wojny światowej osiedlił się jako osadnik wojskowy w kolonii Orle Gniazdo (osada Mołotków, gmina Białozórka). Podczas kampanii wrześniowej kontynuował współpracę z generałem brygady Aleksandrem Narbutt-Łuczyńskim, dowódcą Okręgu Korpusu Nr V, jednocześnie zajmując się organizacją etapów Armii „Kraków”. Po zakończeniu działań wojennych, na emigracji, stał się członkiem II Rady Rzeczypospolitej Polskiej oraz kierownikiem Biura Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Pełnił także funkcję sędziego polskiego Sądu Obywatelskiego w Londynie.

Roman Witorzeniec zmarł 5 lutego 1962 roku w Londynie, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz Gunnersbury. Pośmiertnie został mianowany generałem brygady przez Prezydenta RP August Zaleskiego, z datą starszeństwa z 19 marca 1962 roku w korpusie generałów.

Ordery i odznaczenia

Roman Witorzeniec, w swoim życiu, otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień i odznaczeń, które stanowią dowód na jego zasługi oraz oddanie dla kraju. Poniżej znajduje się lista tych odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922),
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1958),
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz 2 i 3 w 1921),
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Roman Witorzeniec

---