Włodzimierz Ludwig

---

Życiorys

Włodzimierz Ludwig przyszedł na świat 11 grudnia 1889 roku w Warszawie, w rodzinie Alojzego oraz Marii z Szolców. Po ukończeniu Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie, podjął decyzję o zaangażowaniu się w służbę wojskową. Już 1 kwietnia 1911 roku zgłosił się jako ochotnik do cesarskiej i królewskiej Armii, gdzie ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Artylerii. Na mocy decyzji z 1 stycznia 1913 roku otrzymał stopień kadeta rezerwy, a jego przydział w rezerwie został nadany do Pułku Artylerii Fortecznej Nr 2 w Krakowie.

Po zakończeniu służby wojskowej, rozpoczął studia medyczne w Montpellier we Francji. Z różnych przyczyn, głównie zagrożenia ze strony władz rosyjskich, po dwóch latach przerwał naukę, a swoje kroki skierował do Akademii Handlowej w Lwowie. W obliczu zbliżającej się wojny, w lipcu 1914 roku zbiegł do Krakowa.

Podczas I wojny światowej Włodzimierz służył w macierzystym pułku jako oficer wywiadowczy, oficer obserwacyjny, a później jako instruktor kadry, dochodząc do pozycji dowódcy baterii haubic fortecznych kal. 15 cm. Po zakończeniu działań wojennych, 31 października 1918 roku, na mocy reskryptu Rady Regencyjnej, został przyjęty do Wojska Polskiego. Jego pierwszym przydziałem był 1 pułk artylerii w Garwolinie, a nieco później 8 pułk artylerii Legionów, gdzie pełnił funkcje adiutanta oraz oficera baterii.

W dniu 1 stycznia 1920 roku objął stanowisko szefa Wydziału Jeńców Wojennych w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych, jednocześnie jako słuchacz II kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia tego samego roku skierowano go na praktykę sztabową, gdzie pełnił rolę szefa Wydziału Dyslokacyjnego. Od stycznia do września 1921 roku kontynuował naukę w WSWoj, a studia ukończył z wyróżnieniem, zdobywając tytuł oficera Sztabu Generalnego oraz przydział na szefa Wydziału „Zachód” w Biurze Ścisłej Rady Wojennej.

W latach 1926–1928 Ludwig był attaché wojskowym w Bukareszcie, gdzie wykazał się niezwykłymi zdolnościami dyplomatycznymi oraz zaangażowaniem w rozwój współpracy przemysłów zbrojeniowych Polski i Rumunii. Wraz z Tadeuszem Kasprzyckim współpracował nad przygotowaniem konwencji wojskowej z Rumunią. 24 grudnia 1929 roku awansował na stopień podpułkownika, a kilka dni później ogłoszono jego przeniesienie z 5 pułku artylerii polowej we Lwowie do 23 pułku artylerii w Będzinie, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku.

15 listopada 1930 roku Ludwig został przeniesiony na pozycję zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Głównego. W czerwcu 1933 roku dowodził 22 pułkiem artylerii lekkiej w Przemyślu. Z dniem 1 stycznia 1936 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem oraz zajmował 4. lokatę w korpusie oficerów artylerii. W latach 1937–1939 był zastępcą generała brygady Józefa Zająca, dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Już 2 września 1939 roku objął dowództwo Obrony Przeciwlotniczej Kraju.

Ludwig był współtwórcą nowoczesnej artylerii przeciwlotniczej w Polsce w okresie międzywojennym. Po wrześniu 1939 roku, udał się do Francji, gdzie od 1 listopada 1939 do 1 kwietnia 1940 roku pełnił funkcję szefa ewakuacji w Sztabie Naczelnego Wodza. Od 18 czerwca 1940 roku dowodził obroną przeciwlotniczą Polskich Sił Powietrznych. W wyniku ewakuacji, dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie do stycznia 1941 roku kierował Ośrodkiem Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej w Crawford w Szkocji. Po zawieszeniu w czynnościach związał się z Armią Brytyjską na warunkach kontraktowych.

1 września 1943 roku powrócił do Polskich Sił Zbrojnych, obejmując stanowisko szefa Sztabu Inspektoratu Zarządu Wojskowego ds. Cywilnych. Od 3 stycznia 1944 roku był oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy Kwaterze Głównej Sił Sojuszniczych (AFHQ) w Algierze oraz kierował Polską Misją Wojskową przy AFHQ. Zmarł 1 grudnia 1961 roku w Londynie, znajdając miejsce spoczynku na cmentarzu w Acton.

Włodzimierz Ludwig był mężem Laury z Cyngottów i był ojcem dwóch synów: Wojciecha, majora artylerii, oraz Stefana, który tragicznie zginął w czasie powstania warszawskiego.

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Ludwig był osobą, która otrzymała liczne odznaczenia za swoje zasługi i osiągnięcia. Jego medalowe wystąpienia są dowodem na to, jak wielkie miało znaczenie dla Polski oraz dla współpracy międzynarodowej.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, który został mu przyznany 2 maja 1923 roku,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi, uzyskany w dniu 10 listopada 1928 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka Sztabu Generalnego,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii, przyznany w 1929 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii z mieczami, który uzyskał 16 stycznia 1923 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Lwa Białego, przyznany w 1934 roku przez Czechosłowację,
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja),
• Krzyż Kawalerski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania),
• Legia Zasługi (USA).

Te odznaczenia podkreślają nie tylko jego osiągnięcia, ale również szacunek, jakim cieszył się w międzynarodowym środowisku.

Upamiętnienie

Decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 czerwca 1996 roku, oznaczona jako Nr 90/MON, umożliwiła nadanie imienia pułkownika Włodzimierza Ludwiga 3 pułkowi przeciwlotniczemu, który ma swoją siedzibę w Szczecinie.

---

Oceń: Włodzimierz Ludwig

---