Janusz Gumuliński

---

Życiorys

Janusz Gumuliński to postać, której życie było bogate w doświadczenia i wydarzenia. W latach 1942 ukończył siedem klas szkoły podstawowej. W 1944 roku, podczas łapanki w Warszawie, został popełniony przez Niemców i wywieziony do okupowanej Francji. Tam przez długi czas pracował jako robotnik przymusowy w gospodarstwie położonym w La Maxe, aż do momentu wyzwolenia przez wojska amerykańskie.

Po wojnie, w latach 1945-1946, pełnił funkcję szofera w oddziałach transportowych amerykańskich kompanii wartowniczych. Po powrocie do kraju, podjął pracę jako robotnik w tartaku w Słońsku. Jesienią 1947 zdecydował się na wstąpienie do Wojska Polskiego. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze w 1950 roku, uzyskując awans na stopień podporucznika.

W dalszych latach, stał się dowódcą plutonu czołgów w pułkowej szkole podoficerskiej, a od 1951 roku był dowódcą kompanii w 6 Pułku Piechoty w Częstochowie. W 1952 ukończył Kurs Dowódców i Szefów Sztabu Pułku Piechoty w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie z oceną bardzo dobrą. Jego kariera wojskowa rozwijała się dynamicznie, gdyż od 1952 roku piastował funkcję szefa sztabu 4 Pułku Piechoty w Kielcach, gdzie w 1957 roku ukończył liceum.

W latach 1958–1961 rozpoczął studia w Sztabu Generalnego WP w Warszawie, które ukończył z wyróżnieniem. Następnie rozpoczął służbę w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP, gdzie od 1966 roku był starszym pomocnikiem szefa Oddziału Szkolenia Operacyjnego, odpowiedzialnym za analizę wyników szkolenia oraz kontrolę. Od 28 lutego 1969 roku objął stanowisko szefa Oddziału Szkolenia Operacyjnego.

Kolejne lata to czas studiów w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie w latach 1970–1972. Po zakończeniu nauki, pełnił funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 16 Dywizji Pancernej w Elblągu w latach 1972-1973, a następnie powrócił do obszaru operacyjnego Sztabu Generalnego WP.

Ważny moment w karierze nastąpił 5 października 1978 roku, kiedy to uchwałą Rady Państwa został mianowany generałem brygady. Oficjalna nominacja miała miejsce w Belwederze 11 października 1978 roku, gdzie pasożyty markowali mu przewodniczący Rady Państwa PRL, profesor Henryk Jabłoński.

W sierpniu 1980 roku przeniesiono go do Akademii Sztabu Generalnego WP, w której pełnił funkcję szefa Katedry Sztuki Operacyjnej. Od 1981 roku zajmował stanowisko zastępcy komendanta Wydziału Wojsk Lądowych. W okresie od kwietnia do czerwca 1990 roku był p.o. komendanta tego wydziału. Ostatecznie 21 czerwca 1990 roku, pożegnany przez ministra obrony narodowej generała armii Floriana Siwickiego, przeszedł na emeryturę po osiągnięciu wieku emerytalnego 14 listopada 1990 roku.

W trakcie swojej kariery w Akademii Sztabu Generalnego WP, Janusz Gumuliński angażował się w prowadzenie wielu zajęć, a także był wyróżniany za swoje przygotowanie oraz udział w ćwiczeniach „Tarcza-76” i „Lato-83”. Po zakończeniu życia zmarł na skutek nowotworu i spoczywa na Wojskowych Powązkach w kwaterze BII-10-7.

Awanse

W ciągu swojej wieloletniej kariery w Ludowym Wojsku Polskim, Janusz Gumuliński uzyskał liczne awanse, które odzwierciedlają jego rozwój zawodowy w ramach sił zbrojnych.

Przez wiele lat, zdobywał kolejne stopnie wojskowe, co przyczyniło się do jego uznania w wojsku. Jego awanse przedstawiają się następująco:

• podporucznik – 1950,
• porucznik – 1952,
• kapitan – 1953,
• major – 1957,
• podpułkownik – 1962,
• pułkownik – 1967,
• generał brygady – 1978.

Życie prywatne

Janusz Gumuliński był synem Lucjana oraz Heleny z Jaszewskich. W 1954 roku zawarł związek małżeński z Jadwigą, której panieńskie nazwisko brzmiało Sylwestrowicz.

W efekcie tego małżeństwa para doczekała się dwojga dzieci: córki oraz syna.

Odznaczenia

Janusz Gumuliński jest postacią, której dokonania zostały uhonorowane wieloma prestiżowymi odznaczeniami. Oto lista wyróżnień, które otrzymał w ciągu swojej kariery:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1987),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968),
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1971),
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1975),
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1968),
• Medal „Za Umacnianie Braterstwa Broni” (ZSRR, 1989),
• i inne.

---

Oceń: Janusz Gumuliński

---