Józef Skłodowski (lekarz)

---

Życiorys

„Józef Skłodowski, syn Władysława i Bronisławy z Boguskich, był bratem Zofii (1861–1876), Bronisławy, Heleny oraz Marii. Po ukończeniu gimnazjum na Nowolipkach w Warszawie w 1881 roku, gdzie zdobył złoty medal, rozpoczął studia medyczne. W latach 1881–1886 kształcił się na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie miał zaszczyt uczyć się pod okiem takich autorytetów jak Włodzimierz Brodowski, Henryk Fryderyk Hoyer, Feliks Nawrocki, Jan Baranowski oraz Julian Kosiński.

Po uzyskaniu tytułu lekarza, pracował krótko w Szpitalu Praskim oraz Ostrowie Podlaskim. W 1891 roku objął stanowisko zastępcy głównego lekarza Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. Po roku został mianowany zastępcą lekarza obwodowego, a od 1896 roku pełnił funkcję lekarza oddziałowego kolei. Od 1887 roku był również związany ze Szpitalem Dzieciątka Jezus w Warszawie. Do 1893 roku pracował na oddziale wewnętrznym u Teodora Dunina, a później przeszedł do oddziału chirurgii, gdzie pracował z Władysławem Krajewskim. W 1909 roku objął stanowisko ordynatora oddziału wewnętrznego, a od 1917 roku równocześnie kierował oddziałem czerwonkowym.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Skłodowski został głównym konsultantem chorób wewnętrznych warszawskiej dyrekcji Polskich Kolei Państwowych. W 1935 roku przeszedł na emeryturę. Był pionierem w zastosowaniu sztucznej odmy w leczeniu chorób płuc, nakłuć lędźwiowych w chorobach neurologicznych oraz naświetlania promieniami X w leczeniu choroby Gravesa-Basedowa. Opracował także metodę terapii zatrucia nerek, tzw. sublimatem, i był twórcą wytycznych diagnostycznych w zakresie leczenia cukrzycy. Jego dorobek naukowy przekraczał trzydzieści prac, które publikowane były w różnych czasopismach, takich jak „Gazeta Lekarska”, „Medycyna”, „Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” oraz „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej”.

W latach 1936–1937 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, był aktywnym członkiem zarządu Związku Lekarzy Państwa Polskiego w latach 1923–1937, brał udział w organizacji Instytutu Radowego im. Marii Skłodowskiej-Curie, a także należał do spółki budującej sanatorium dla chorych na płuca w Zakopanem. Osobiście był żonaty z Jadwigą z Kamieńskich (w latach 1891–1928) oraz Marią z Kamieńskich. Z pierwszego małżeństwa doczekał się córek Janiny i Marii oraz syna Władysława.

Józef Skłodowski zmarł 19 października 1937 roku w Warszawie i znalazł miejsce spoczynku na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 164-3-20,21), gdzie można wejść bramą Honoraty obok kościoła Karola Boromeusza.

Herman pisał o nim:
„Wysoki, postawny, imponował swoim spokojem, opanowaniem, dokładnością obserwacji. Pomimo pozornej oschłości nie szczędził żadnego trudu, aby przyjść z pomocą chorym, którzy znajdowali w nim troskliwego opiekuna.”

---

Oceń: Józef Skłodowski (lekarz)

---