Janusz Korwin-Mikke

---

Życiorys

Pochodzenie i młodość

Janusz Korwin-Mikke, znana postać polskiej polityki, ma interesujące korzenie, bowiem część jego przodków osiedliła się w Polsce w czasach saskich, przybywszy ze Szwecji przez Saksonię. Urodził się 27 października 1942 roku w stolicy, Warszawie, w trudnym czasie okupacji niemieckiej, jako jedyne dziecko Ryszarda Mikkego (1911–1966) oraz Marii z Rosochackich (1917–1944). Jego ojciec przed wojną pełnił funkcję kierownika wydziału konstrukcji silników w Państwowych Zakładach Lotniczych, a stryj Janusza, Tadeusz Mikke, poległ podczas kampanii wrześniowej. Po tragicznym odejściu jego matki w czasie powstania warszawskiego, Januszem zaopiekowała się jego babcia, a później macocha.

Naukową przygodę Janusz rozpoczął w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, gdzie w 1959 roku uzyskał maturę. W trakcie edukacji średniej wstąpił do 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta, znanej jako „Czarna Jedynka”. Po złożeniu egzaminu dojrzałości związał swoje życie ze studiami na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Oprócz matematyki, od drugiego roku rozpoczął również naukę filozofii na Wydziale Filozofii i Socjologii.

Jednak jego studia zostały przerwane przez wydarzenia związane z jego działalnością społeczną. Zatrzymany 13 kwietnia 1964 za kolportaż ulotek, został aresztowany do 23 kwietnia tego samego roku. Po aresztowaniu, Służba Bezpieczeństwa skonfiskowała jego dokumenty studenckie, co praktycznie uniemożliwiło mu kontynuowanie studiów matematycznych. W obliczu tej sytuacji, uzyskał drugi indeks i przez kolejne lata zdobierał wiedzę z zakresu prawa, socjologii, psychologii, oraz filozofii. Po brutalnie stłumionych protestach studenckich w marcu 1968 roku, ponownie został aresztowany i relegowany z uczelni. Ostatecznie, dzięki wsparciu Klemensa Szaniawskiego, odzyskał zagubione dokumenty i mógł wznowić naukę w trybie eksternistycznym. W 1969 roku zdobył tytuł magistra filozofii z pracą na temat metodologii autorstwa Stephena Toulmina, napisaną pod kierunkiem Henryka Jankowskiego. Większości swoich kierunków jednak nie dokończył.

W latach 1969-1974 Janusz Korwin-Mikke był zatrudniony jako pracownik naukowy, najpierw w Instytucie Transportu Samochodowego, a następnie w Uniwersytecie Warszawskim w Zespole Badań nad Informacją i Techniką Podejmowania Decyzji, prowadzonym przez Klemensa Szaniawskiego. Po rozwiązaniu zespołu, Janusz postanowił nie odwoływać się od decyzji o zwolnieniu, co zaskoczyło jego kolegów, którzy walczyli o powrót na uczelnię. W obliczu trudnych warunków, wznowił karierę jako zawodowy brydżysta, zyskując przy tym wysokie osiągnięcia, co zaowocowało awansem do kadry narodowej. Wysokie osiągnięcia w brydżu przyczyniły się również do sprzedaży podręczników, jako dodatkowego źródła dochodów, w tym pięciu podręczników napisanych wspólnie z mistrzem świata, Andrzejem Macieszczakiem.

Działalność polityczna

PRL

Już w 1957 roku zaangażował się w działalność polityczną, przystępując do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Z kolei od 1962 roku do 1982 roku był członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Działalność partyjna nie trwała jednak długo, bowiem w 1982 roku, w obliczu stanu wojennego, opuścił organizację w geście protestu przeciwko poparciu przez SD w Sejmie ustawy o przymusie pracy, nazywanej „ustawą anty-pasożytniczą”. Przez dwadzieścia lat członkostwa, miał dostęp do wewnętrznego biuletynu, co sprzyjało jego działalności opozycyjnej. Po nieudanej próbie wpływu na „Solidarność”, zaczął ją krytykować.

W 1978 roku założył Officynę Liberałów, która publikowała książki drugiego obiegu. Do momentu wprowadzenia stanu wojennego, wydawnictwo opublikowało około 25 książek, głównie autorstwa polskich autorów takich jak Adam Heydl czy Ferdynand Zweig, dotyczących tradycji polskiej myśli liberalnej. Publikowano również prace Stanisława Ehrlicha, związane z bieżącą publicystyką polityczną. Officyna była również odpowiedzialna za wydanie książek w dużych nakładach, takich jak „W cieniu Katynia” Stanisława Swianiewicza. Janusz napisał wiele pozycji dotyczących zjawisk społeczno-politycznych w Polsce. W 1978 roku zainaugurował działalność seminarium „Prawica-Liberalizm-Konserwatyzm”, które prowadził przez kilka lat w swoim warszawskim mieszkaniu, przyciągając studentów warszawskich uczelni, w tym Piotra Aleksandrowicza.

Wraz ze stryjem, publicystą katolickim Jerzym Mikkem, usiłował przyłączyć się do komisji ekspertów w komitecie strajkowym stoczniowców w Szczecinie w sierpniu 1980 roku, jednakże jego oferta współpracy nie została przyjęta, a w późniejszym okresie, po podjęciu próby sprzedaży swoich publikacji wśród strajkujących, został siłą usunięty z zakładów pracy. Po tych wydarzeniach, został doradcą NSZZ „Solidarność”, co umożliwiło mu wzięcie udziału w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność”, odbywającym się we wrześniu i październiku 1981 roku w Gdańsku. Krytykował on tam uchwały zjazdu, wiążąc je z brakiem jednolitą ideologią organizacji.

W 1981 roku opublikował swoją broszurę pt. „Mała niebieska książeczka” podczas XII Kongresu Stronnictwa Demokratycznego. Apelował tam o odrzucenie ideologii PZPR i wprowadzenie zasad wolnego rynku w Polsce. Convencerzy propozycji Janusza Korwin-Mikkego nie podjęli żadnych kroków w celu ich wdrożenia. W wyniku tego, w 1981 roku, zainicjował Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, mającą na celu popularyzację idei konserwatywnego liberalizmu. Do jej sygnatariuszy zaliczały się takie postacie jak Edward Lipiński, Stefan Kisielewski, Gabriel Janowski oraz Jacek Maziarski. Przygotowania do ogólnopolskiego zjazdu przerwało jednak wprowadzenie stanu wojennego.

W marcu 1982 roku został zatrzymany za kolportowanie wydawnictw drugiego obiegu, a następnie internowany w ośrodku w Białołęce od 9 kwietnia do 13 lipca 1982 roku. W czasie internowania miał okazję zapoznać się ze Stanisławem Michalkiewiczem. Po uwolnieniu, Janusz zdecydował się na podpisanie deklaracji lojalności. W tym trudnym czasie, kontynuował działalność Officyny Liberałów, której znakiem rozpoznawczym stała się seria „Biblioteczka Laureatów Nobla”. Publikowano w niej m.in. dzieła ekonomistów liberalnych takich jak Friedrich von Hayek i Milton Friedman.

W 1984 roku postanowił wznowić działalność polityczną, zakładając wspólnie ze Stefanem Kisielewskim Partię Liberałów „Prawica”, która mimo nadziei, nie przetrwała próby czasu. W 1986 roku rozpoczął wydawanie kwartalnika konserwatywno-liberalnego „Stańczyk”, który stał się platformą do wymiany myśli. Uczestniczyli w niej autorzy z różnych ośrodków myśli konserwatywnej, w tym Mirosław Dzielski, co sprzyjało integracji środowisk. W 1987 roku Janusz został koordynatorem nowo utworzonego Ruchu Polityki Realnej, który później przekształcił się w Unię Polityki Realnej.

14 listopada 1987 roku, lista RPR została podpisana przez 15 osób, w tym przez Janusza Korwin-Mikkego oraz Roberta Smoktunowicza, uznając wolność za najcenniejszą wartość. W 1988 roku, Janusz Korwin-Mikke przyjął zaproszenie od RPR, by wziąć udział w Kongresie Międzynarodówki Liberalnej w Pizie. Razem z innymi członkami organizacji, starał się o pozytywne postrzeganie idei wolności. Przystąpił również do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie w 1988 roku, a w 1989 roku zaprezentował projekt nowego systemu podatkowego, za który zdobył I nagrodę.

W tej samej kadencji kandydował do Senatu w województwie wrocławskim, niestety nie osiągnął zamierzonego celu, zajmując dziewiąte miejsce na jedenaście zgłoszonych kandydatów.

III RP

28 października 1990 roku Janusz Korwin-Mikke założył tygodnik „Najwyższy CZAS!”, który był jego forum do publikacji felietonów aż do października 2007 roku. Wkrótce po założeniu UPR, partia doznała rozłamu z powodu wewnętrznych napięć. Nieudana próba odwołania Janusza z pozycji prezesa partyjnego sprawiła, że część działaczy postanowiła stworzyć nową partię, której liderem został biznesmen Sławomir Jaruga. Mimo to, Korwin-Mikke został na nowo wybrany na prezesa, jednak nie zdołał zdobyć wymaganej ilości podpisów do startu na prezydenta. Kolejny rozłam miał miejsce w 1995 roku, kiedy to grupa konserwatywnych działaczy skrytykowała go za brak wsparcia dla Lecha Wałęsy w drugiej turze wyborów prezydenckich, co doprowadziło do usunięcia Janusza ze stanowiska.

W 1999 roku powrócił na stanowisko prezesa UPR, by ustąpić w 2002 roku, po wyborach samorządowych, które zakończyły się dla ugrupowania niepowodzeniem. Korwin-Mikke był posłem z okręgu poznańskiego w czasie I kadencji Sejmu, kiedy to Koło Parlamentarne UPR przedstawiło szereg projektów ustaw, w tym projekt konstytucji autorstwa Stanisława Michalkiewicza. Niestety, projekty nie zyskały poparcia i nie przeszły w procesie legislacyjnym. Udało się jednak przegłosować uchwałę lustracyjną, która doprowadziła do utworzenia tzw. „listy Macierewicza”. Janusz był aktywnym mówcą w Sejmie I kadencji, czasami budząc kontrowersje swoimi wypowiedziami. Był postrzegany jako nieprzewidywalny i mało konwencjonalny, przez co zyskał sobie uznanie w niektórych kręgach, jednak i krytykę ze strony bardziej konserwatywnych posłów.

W dalszych latach kandydował wielokrotnie w wyborach parlamentarnych i do Parlamentu Europejskiego, jednak nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. W 2001 roku, jako kandydat na senatora, wszedł w konflikt z redakcją gazety „Wieczór Wrocławia”, co miało wpływ na jego wizerunek. Z powodzeniem pozwał gazetę i uzyskał od niej publiczne przeprosiny.

W 2002 roku ubiegał się o mandaty w sejmiku mazowieckim, jednak znowu bezskutecznie. W 2005 roku Ogłosił powstanie partii Platformy Janusza Korwin-Mikke, również ubiegając się o miejsce w Sejmie. Po raz kolejny jednak nie odniósł sukcesu. W 2006 roku kandydował na prezydenta Warszawy, zajmując 4. miejsce. Wybory w tym roku przyniosły wiele kontrowersji, jednak żadna kandydatura nie zakończyła się sukcesem, a Janusz nie zdobył mandatu.

W 2007 roku zdecydował się na start z listy Ligi Polskich Rodzin. W trakcie kampanii z przedterminowych wyborów parlamentarnych jego oskarżenia o popieranie aborcji przyniosły mu sporo kontrowersji. Wygrywając sprawę z Zygmuntem Wrzodakiem, mógł wykazać swoje racje, jednak wciąż był pod ostrzałem krytyki. Zaznaczył jednak, że jego działania mają przeciwdziałać niewłaściwym oskarżeniom i dezinformacji.

W 2009 roku wystąpił z UPR, motywując to brakiem poparcia dla jego wizji partyjnej. Po założeniu Platformy JKM oraz starcie w kolejnych wyborach na prezydenta Warszawy, osiągnął z pewnym sukcesem 4. miejsce. W 2010 roku po pięciokrotnym starcie na urząd prezydenta RP, jego działalność na tym polu była nadal kontrowersyjna, co tylko zwiększało jego popularność.

Działając na czołowej scenie politycznej, Janusz Korwin-Mikke podejmował wiele nieudanych prób, były one jednak często postrzegane jako sposób na przetrwanie w politycznym świecie, który nieustannie się zmieniał.

Działalność społeczna

W 2000 roku Janusz był jednym z dwóch kandydatów na prezesa Polskiego Związku Szachowego, zgłoszony przez Andrzeja Filipowicza. Ostatecznie przegrał ze Stanisławem Łobaziewiczem. W tym samym roku uczestniczył w symultanie z byłym mistrzem świata, Anatolijem Karpowem, gdzie poddał partie po 19 ruchach. W 2007 roku Janusz założył Fundację Indywidualnego Kształcenia, której celem było promowanie wiedzy i umiejętności. Ponadto, przyjął tytuł członka honorowego Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego, co jeszcze bardziej potwierdza jego kontrowersyjny charakter i dążenia do zachowania tradycyjnych wartości w zmieniającym się świecie.

Działalność publicystyczna

Na przełomie lat 60. i 70. Janusz Korwin-Mikke rozpoczął swoją przygodę z publicystyką. Jego teksty często ukazywały się w tygodniku akademickim „Student” oraz w czasopiśmie „Konfrontacje” Stowarzyszenia „Pax”. Publikował również w takich tytułach jak „Polityka”, „Kultura”, „Problemy”, „Życie Literackie” oraz „Tygodnik Powszechny”. Na początku jego twórczość obejmowała głównie zagadnienia dotyczące szkolnictwa wyższego oraz systemu edukacji w Polsce. W drugiej połowie lat 70. zaczął zyskiwać reputację komentatora rzeczywistości społeczno-politycznej, krytykując m.in. system powszechnych ubezpieczeń społecznych w swojej publikacji „Ubezpieczenia” oraz przedstawiając manifest programowy dla swojego potencjalnego ugrupowania w „Programie Liberałów”. W latach 80. podjął wiele artykułów o tematyce gospodarczej, wskazując na niewystarczające działania władz reformujących gospodarkę, a także ukazując konflikt pomiędzy etatyzmem, a wolnością gospodarczą.

Jego twórczość w końcu lat 80. zyskała na popularności, a Janusz stał się znanym głosem w debatach dotyczących liberalnych wartości. Współpracował z wieloma czasopismami takimi jak „Ład”, „Brulion”, „Wprost”, „Młoda Polska” oraz „Tygodnik Demokratyczny”. W 1990 roku zdobył dwie znaczące nagrody: nagrodę Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Antoniego Słonimskiego oraz Nagrodę Kisiela, uhonorowującą jego odwagę w obronie swoich przekonań.

Działalność medialna i artystyczna

Janusz Korwin-Mikke wystąpił w kilku produkcjach filmowych i telewizyjnych, m.in. w dokumentach jako siebie. Pojawił się w takich tytułach jak „Tylko strach”, „Wtorek”, czy „Kraj świata”, w których jego kontrowersyjne poglądy były analizowane. W 1998 roku nagrał z Krzysztofem Skibą piosenkę „Stop podatki!”, która znalazła się na płycie „Wąchole”. W 2019 roku zaskoczył opinię publiczną jako pierwszy polski polityk biorąc udział w roaście, a w 2020 roku nagrał utwór „Jestem rapu Bogiem” w ramach charytatywnej akcji #Hot16Challenge2, który, mimo krytyki, wpisał się w jego nietypowy styl bycia politykiem w Polsce. Jego publikacje oraz zaangażowanie w tematykę polityczną wpływają na postrzeganie społeczne i polityczne, pokazując wieloaspektowy charakter objawiający się w różnych obszarach działalności.

Poglądy

Janusz Korwin-Mikke jest postacią, która od lat wyraża swoje przywiązanie do konserwatywnego liberalizmu. Promuje on model państwa składającego się na kapitalistyczny ustrój minimum, inspirowany wzorcami XIX wieku oraz państwem Liechtenstein. Korwinizm to doktryna, którą definiuje co najmniej kilka dziesiątek postulatów; często jest ona klasyfikowana jako prawicowy libertarianizm.

Osoby popierające Korwin-Mikkego, w tym również jego wyborcy, określane są mianem korwinistów, chociaż niekiedy używane są wobec nich określenia pejoratywne, jak „kuce”. Z perspektywy wielu politologów, Korwin-Mikke posiada cechy typowe dla populistów, co związane jest z jego wrogością do aktualnej klasy politycznej oraz krytycznym stosunkiem do jej przywilejów. Krytykuje on politykę jako opresyjną i postuluje emancypację oraz podejmuje działania, które miałyby prowadzić do gospodarczego cudu. Ponadto, jego poglądy nie bez przyczyny wzbudzają kontrowersje – elitarystyczne podejście, w które wpisuje się jego lekceważący stosunek do ludu, są tego przykładem. Regularnie zajmuje stanowisko, które usprawiedliwia działanie agresywne, co odróżnia go od libertarian, którzy opierają swoje zasady na aksjomacie nieagresji.

Polityka

Konserwatyzm

Korwin-Mikke jawnie krytykuje wszelkie lewicowe idee, za które uważa:

• demokrację, uznawaną przez niego za „najgłupszy ustrój świata”,
• feminizm; określał feministki zbiorczo jako idiotki,
• Unię Europejską; otwarcie deklarował nienawiść do instytucji i eurosceptycyzm.

Poza tym głosi wiele reakcyjnych poglądów, na przykład:

• wspiera wprowadzenie kary śmierci, chłosty oraz stosowanie kar cielesnych wobec dzieci,
• odrzuca czynne prawo wyborcze dla kobiet oraz powszechną edukację seksualną.

W kontekście kary śmierci, wyrażał krytykę wobec członkostwa Polski w Radzie Europy, która dąży do eliminacji tego typu praktyk. Mimo że w wielu kwestiach przyjmuje skrajnie prawicowe stanowiska, to broni również dostępu do zapłodnienia in vitro.

Liberalizm

Wśród głoszonych przez Korwin-Mikkego postulatów znajdują się również te, które można przypisać libertarianizmowi. Wskazuje on na wolność jako swoją naczelną wartość, co implikuje odrzucenie:

• jakichkolwiek regulacji dotyczących dostępu do narkotyków i broni palnej,
• wymogów recept,
• obowiązkowych szczepień i obowiązku zapinania pasów bezpieczeństwa,
• kar dla posiadaczy pornografii dziecięcej oraz kary za molestowanie dzieci,
• płacy minimalnej,
• wszelkich regulacji klimatycznych.

Proklamuje również, że jeśli ktoś ma dobry zamiar, nie powinien być skrzywdzony. Blisko mu do prawicowej wersji libertarianizmu, co widać w jego szczególnej wartość, jaką jest własność prywatna. Z tego powodu krytykuje większość podatków, szczególnie podatki dochodowe i spadkowe, a także zmuszanie do ubezpieczeń oraz wszelką redystrybucję dochodów, taką jak zasiłki. W tym kontekście postulował, aby w miejsce pieniądza fiducjarnego stosować parytet złota. Deklarował bliskość ideową do ruchu TEA Party w USA i często odwołuje się do XIX-wiecznych konserwatywnych liberałów, takich jak Claude Frédéric Bastiat, Alexis de Tocqueville czy Herbert Spencer.

Polityka zagraniczna

Korwin-Mikke popierał sojusz Polski z USA, krytykując równocześnie członkostwo w NATO i stacjonowanie wojsk amerykańskich w Polsce. Sprzeciwiał się też wrogiej polityce wobec Rosji. Oprócz tego wsparł aneksję Krymu i osobiście odwiedził ten półwysep, łamiąc przepisy ukraińskie, co spotkało się z reakcją ukraińskiej prokuratury. W odpowiedzi na te wydarzenia apelował do prokuratury o realizm. Występował w rosyjskich mediach, twierdząc, iż polskie władze odznaczają się rusofobią. Po rozpoczęciu inwazji Rosji w 2022 roku, krytykował nałożone na Rosję sankcje, sugerował, że to Rosja działa w obronie własnych interesów, oraz rozważał, że to Ukraina mogłaby zaatakować Polskę po wojnie. Jego wypowiedzi, mające na celu reinterpretację rosyjskiej historii, a także demonizowanie Ukrainy, współczesne teorie spiskowe, które propagują rosyjską narrację, generują oskarżenia o wspieranie imperializmu rosyjskiego. Z drugiej strony, przyznaje też wartość niepodległości Ukrainy i Białorusi, co tłumaczy poparciem dla rządów autorytarnych.

Metody

Janusz Korwin-Mikke otwarcie dopuszcza kolaborację z różnymi siłami politycznymi, w tym „nawet z kanibalami”, jeśli mogą one przyczynić się do wywierania wpływu na politykę. W przeszłości współpracował z wieloma ugrupowaniami, takimi jak Platforma Obywatelska, Liga Polskich Rodzin czy Ruch Narodowy. Nie wyklucza też koalicji rządowej z PiS.

Faktografia

Klimat

Jego sprzeciw wobec ochrony klimatu opiera się na argumentach pseudonaukowych, w których neguje:

• istnienie lądolodu na średniowiecznej Grenlandii,
• podnoszenie się poziomu morza w wyniku globalnego ocieplenia, sugerując, że Grenlandia i Antarktyda nie są lądami,
• ogólną szkodliwość ocieplenia klimatu oraz wzrostu emisji dwutlenku węgla,
• antropogeniczny charakter ocieplenia klimatu,
• ogólny konsensus wśród naukowców w tej sprawie.

W 2016 roku polscy klimatolodzy uznali jedną z jego wypowiedzi za „klimatyczną bzdurę roku”.

Gospodarka

Korwin-Mikke swoje podejście do ekonomii opiera na leseferyzmie, twierdząc, że wolny rynek, ochrona własności prywatnej oraz znaczna redukcja interwencji państwowej prowadzą do wzrostu gospodarczego. Jako główne zagrożenie dla dobrej kondycji gospodarki postrzega interwencjonizm. Jego poglądy znajdują oparcie w pracach ekonomistów wolnorynkowych, takich jak Friedrich von Hayek, Ludwig von Mises czy Milton Friedman.

Historia

Korwin-Mikke podejmuje także kontrowersyjne opinie dotyczące wydarzeń XX wieku. Wyrażał poparcie dla rewizjonistycznych poglądów na Holocaust, m.in. dla części tez Davida Irvinga, które negują wiedzę Adolfa Hitlera o zagładzie Żydów. W odniesieniu do masakry w Pekinie z 1989 roku uważał, że liczba ofiar została zawyżona i krytykował protestujących jako zbyt lewicowych. Na temat XX wieku, Korwin-Mikke głosił również szereg teorii spiskowych, oskarżając polskie i amerykańskie władze o współudział w atakach na demonstrantów podczas Euromajdanu, a także negując odpowiedzialność Rosji za brutalne zdarzenia w Buczy.

Kontrowersje

Janusz Korwin-Mikke jest postacią, która niejednokrotnie wpisała się w pamięć publiczną dzięki kontrowersyjnym wypowiedziom oraz działaniom. Jego kariera budzi wiele emocji, a wywoływane przez niego skandale obejmują różnorodne aspekty społeczne i polityczne. Wśród najczęstszych powodów krytyki można wymienić:

• stosowanie wulgaryzmów i osobistych ataków,
• dehumanizowanie swoich ideowych przeciwników,
• oskarżenia o faszyzm,
• porównania do nazistów,
• wypowiedzi uznawane za dyskryminujące lub uprzedzone, w tym rasistowskie, antysemickie, islamofobiczne, seksistowskie, homofobiczne, transfobiczne oraz ableistyczne, mimo jego wsparcia dla fundacji pomagającej osobom z niepełnosprawnościami.

Konflikty z prawem

Warto także zauważyć, że jego działalność przyczyniła się do powstania licznych przypadków konfliktu z prawem. Korwin-Mikke wielokrotnie odwoływał się do skojarzeń z nazizmem, parafrazując hasła III Rzeszy oraz wykonując gesty takie jak salut rzymski, co doprowadziło do dyscyplinarnych działań ze strony Parlamentu Europejskiego. Jego działania były krytykowane zarówno w Polsce, jak i za granicą, a także spotkały się z odpowiednimi karami legislacyjnymi.

W szczególności można wspomnieć o:

• wypowiedziach dotyczących pedofilii, które były zgłaszane do polskiej prokuratury,
• interwencji ze strony europoseł Łukasza Kohuta, który zawiadomił prokuraturę w sprawie filmu, w którym Korwin-Mikke rzucał petardami obok swojego psa,
• dokonaniu nielegalnego przekroczenia granicy Krymu po jego aneksji przez Rosję, co skomentowała prokuratura Ukrainy,
• oraz wyroku sądowego z 2017 roku, w którym Korwin-Mikke został skazany na grzywnę za spoliczkowanie Michała Boniego.

W grudniu 2020 roku roztoczył szereg kontrowersji po spowodowaniu kolizji drogowej. Wówczas ujawniono, że prowadził pojazd bez ważnego prawa jazdy, które utracił w 2007 roku z powodu przekroczenia dozwolonej liczby punktów karnych. W 2024 roku prokuratura warunkowo umorzyła postępowanie prowadzone przeciwko niemu w związku z tym incydentem.

Seksizm

Postawy Korwin-Mikkego wobec kobiet również budziły wiele kontrowersji. W 1991 roku opublikował poradnik dla mężczyzn, zatytułowany „Vademecum ojca”, który zawierał wiele porad postrzeganych jako kontrowersyjne i sprzeczne z równouprawnieniem. Przykładowo, twierdził, że nieposłuszeństwo dzieci jest wynikiem niewykonywania poleceń przez żonę. W 2007 roku został uhonorowany przez „Gazetę Wyborczą” tytułem szowinisty roku.

W 2010 roku zaproponował pozbawienie kobiet czynnego prawa wyborczego, argumentując to niskim poziomem ich zaangażowania w politykę. Jego stanowisko w temacie wynagrodzeń kobiet również wywołało falę kontrowersji; w marcu 2017 roku podczas debaty w Parlamencie Europejskim stwierdził, że „kobiety muszą zarabiać mniej, bo są słabsze, mniejsze i średnio mniej inteligentne”. Przyznał, że jego wypowiedź nie powinna być odbierana jako obraźliwa, co spotkało się z szerokim potępieniem i medialnym odzewem na arenie międzynarodowej.

Ableizm

W 2012 roku jego wypowiedzi na temat igrzysk paraolimpijskich wywołały oburzenie, gdy stwierdził, że „równie dobrze można by organizować zawody w szachy dla debili”. Dodał, że dla rozwoju ludzkości w mediach powinno się prezentować jedynie ludzi zdrowych, pięknych i mądrych, ignorując osoby z niepełnosprawnościami.

Homofobia i transfobia

W 2019 roku Korwin-Mikke określił ruch LGBT jako większe zagrożenie niż zmiany klimatyczne. W swoich wypowiedziach nazywał osoby homoseksualne „homosiami” i używał terminu „gej” w sposób, który nie odnosił się do znaczenia powszechnie przyjętego. W 2020 roku w mediach społecznościowych napisał, że chrześcijanie powinni domagać się kamienowania homoseksualistów, co skończyło się karą ze strony Komisji Etyki Poselskiej.

W 2012 roku Korwin-Mikke określił transpłciową posłankę Annę Grodzką mianem „dziwadła”, co także wywołało falę krytyki.

Inne

Krytyka wobec Korwin-Mikkego nie ogranicza się jedynie do jego kontrowersyjnych poglądów. Jego stosunek do seksualności został również poddany ocenie przez innych działaczy konserwatywno-liberalnych, w tym Pawła Chojeckiego. Interesującym zjawiskiem są także przypadki, kiedy to przynajmniej dwukrotnie sfotografowany został podczas snu w trakcie posiedzeń, w tym zarówno w Sejmie RP, jak i w Parlamencie Europejskim.

Życie prywatne

W 1966 roku Janusz Korwin-Mikke zawarł związek małżeński z Ewą Mieczkowską. Z tego małżeństwa pochodzi dwóch synów: Ryszard (ur. 1968) oraz Krzysztof (ur. 1971). Po rozwodzie, który miał miejsce w 1973 roku, związał się z Małgorzatą Szmit, z którą zawarł ślub kościelny w 1993 roku. Ze swoją drugą żoną ma troje dzieci: Kacpra (ur. 1974), Jacka (ur. 1977) oraz Zuzannę (ur. 1982).

Janusz Korwin-Mikke ma również potomstwo z dwóch innych nieformalnych relacji. Posiada córki: Korynnę (ur. 1983) i Nadzieję (ur. 2011), a także syna Karola (ur. 2013). Dodatkowo w 2016 roku ożenił się z młodszą o 44 lata Dominiką Sibigą, która jest matką dwójki jego najmłodszych dzieci. Jego żona kandydowała z list KW Konfederacji zarówno w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 roku, jak i w wyborach parlamentarnych w 2023 roku, jednakże bez powodzenia.

Janusz Korwin-Mikke ma przyrodnią siostrę, Krystynę Korwin-Mikke, która jest tłumaczką. Uwagę przyciąga fakt, że jego zięciem jest polityk Bartłomiej Pejo.

Korwin-Mikke wyznaje zarówno katolicyzm, jak i deizm. Co więcej, posiada pozwolenie na broń.

Wyniki wyborcze

W niniejszym dokumencie przedstawione zostaną wyniki wyborów, w których brał udział Janusz Korwin-Mikke. Warto zwrócić uwagę na znaczące dane dotyczące jego działalności w różnych wyborach, co pomoże lepiej zrozumieć jego pozycję w polskiej polityce.

Lp.	Rok wyborów	Komitet wyborczy		Organizacja	Okręg wyborczy	Wynik głosowania
1	1989	_	_	Senat I kadencji	woj. wrocławskie	6409 (1,34%)
2	1991	_	Unia Polityki Realnej	Sejm I kadencji	nr 18	17 297 (4,05%)
3	1993			Sejm II kadencji	nr 35	23 624 (4,37%)
4	1995	_	Ogólnopolski KW Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	428 969 (2,40%)
5	1997	_	Unia Prawicy Rzeczypospolitej	Sejm III kadencji	nr 35	15 364 (3,07%)
6	2000	_	KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	252 499 (1,43%)
7	2001	_	KWW Blok Senat 2001	Senat V kadencji	nr 3	107 837 (11,37%)
8	2002	_	Unia Polityki Realnej	Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji	nr 7	20 707 (8,09%)
9	2004	_	KWW Janusza Korwin-Mikke	Senat V kadencji	nr 3	10 782 (18,08%)
10	2004	_	Unia Polityki Realnej	Parlament Europejski VI kadencji	nr 12	22 239 (3,76%)
11	2004			Senat V kadencji	nr 26	3467 (11,53%)
12	2005	_	KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	214 116 (1,43%)
13	2005	_	Platforma Janusza Korwin-Mikkego	Sejm V kadencji	nr 19	19 246 (2,54%)
14	2006	_	Unia Polityki Realnej	Prezydent m.st. Warszawy	–	15 951 (2,27%)
15				Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji	nr 7	15 412 (5,02%)
16	2007			Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji	nr 1	2333 (3,70%)
17	2007	_	Liga Polskich Rodzin	Sejm VI kadencji	nr 25	3640 (0,77%)
18	2010	_	KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	416 898 (2,48%)
19	2010	_	KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke	Prezydent m.st. Warszawy	–	25 153 (3,90%)
20				Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji	nr 2	11 412 (5,21%)
21	2013	_	Nowa Prawica – Janusza Korwin-Mikke	Senat VIII kadencji	nr 73	2160 (7,92%)
22	2014			Parlament Europejski VIII kadencji	nr 11	67 928 (8,02%)
23	2015	_	KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Janusza Korwina-Mikkego	Prezydent RP	–	486 084 (3,26%)
24	2015	_	KORWiN	Sejm VIII kadencji	nr 19	56 994 (5,20%)
25	2018	_	KWW Wolność w Samorządzie	Prezydent m.st. Warszawy	–	11 516 (1,29%)
26				Rada m.st. Warszawy	nr 3	1683 (1,54%)
27	2019	_	KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy	Parlament Europejski IX kadencji	nr 12	26 425 (2,02%)
28	2019	_	Konfederacja Wolność i Niepodległość	Sejm IX kadencji	nr 19	60 385 (4,37%)
29	2023			Sejm X kadencji	nr 20	9939 (1,36%)
30	2024	_	KW Bezpartyjni	Prezydent m.st. Warszawy	–	10 839 (1,40%)
31				Rada m.st. Warszawy	nr 3	1208 (1,30%)
32	2024	_	Bezpartyjni Samorządowcy – Normalna Polska w Normalnej Europie	Parlament Europejski X kadencji	nr 11	4343 (0,33%)

Wybory prezydenckie

Rok	Pierwsza Tura		Druga Tura		Uwagi
	Głosy	%	Głosy	%
1990	–		–		Kandydat nie zdobył wystarczającej liczby podpisów
1995	428 969	2,40% (#8)			Kandydat nie przeszedł do drugiej tury
2000	252 499	1,43% (#6)			Nie odbyła się druga tura
2005	214 116	1,43% (#6)			Kandydat nie przeszedł do drugiej tury
2010	416 898	2,48% (#4)
2015	486 084	3,26% (#4)
2020	–				Przegrana w prawyborach partyjnych

Wybory parlamentarne

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wynik	Uwagi
1989	_	Senat I kadencji	woj. wrocławskie	6409 (1,34%)	Kandydat nie zdobył mandatu
1991	Unia Polityki Realnej	Sejm I kadencji	nr 18	17 297 (4,05%)	Kandydat otrzymał mandat
1993		Sejm II kadencji	nr 35	23 624 (4,37%)	Kandydat nie zdobył mandatu, komitet nie przekroczył progu wyborczego
1997	Unia Prawicy Rzeczypospolitej	Sejm III kadencji		15 364 (3,07%)
2001	KWW Blok Senat 2001	Senat V kadencji	nr 3	107 837 (11,37%)	Kandydat nie zdobył mandatu
2005	Platforma Janusza Korwin-Mikkego	Sejm V kadencji	nr 19	19 246 (2,54%)	Kandydat nie zdobył mandatu, komitet nie przekroczył progu wyborczego
2007	Liga Polskich Rodzin	Sejm VI kadencji	nr 25	3640 (0,77%)
2011	Nowa Prawica – Janusza Korwin-Mikke	Sejm VII Kadencji	nr 19	–	Lista nie została zarejestrowana
2015	KORWiN	Sejm VIII kadencji		56 994 (5,20%)	Kandydat nie zdobył mandatu, komitet nie przekroczył progu wyborczego
2019	Konfederacja Wolność i Niepodległość	Sejm IX kadencji		60 385 (4,37%)	Kandydat otrzymał mandat
2023		Sejm X kadencji	nr 20	9939 (1,36%)	Kandydat nie zdobył mandatu

Wybory samorządowe

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wynik				Uwagi
				Pierwsza Tura		Druga Tura
				Głosy	%	Głosy	%
1990	–
1994
1998
2002	Unia Polityki Realnej	Sejmik Województwa Mazowieckiego II kadencji	nr 7	20 707 (8,09%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
2006		Sejmik Województwa Mazowieckiego III kadencji	nr 7	15 412 (5,02%)
		Prezydent m.st. Warszawy	–	15 951	2,27% #4	–		Kandydat nie przeszedł do II tury
2010	KWW Ruch Wyborców Janusza Korwin-Mikke	Sejmik Województwa Mazowieckiego IV kadencji	nr 2	11 412 (5,21%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	25 153	3,90% #4	–		Druga tura nie odbyła się
2014	–
2018	KWW Wolność w Samorządzie	Rada m.st. Warszawy	nr 3	1683 (1,54%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	11 516	1,29% #7	–		Druga tura nie odbyła się
2024	KW Bezpartyjni	Rada m.st. Warszawy	nr 3	1208 (1,30%)				Kandydat nie uzyskał mandatu
		Prezydent m.st. Warszawy	–	10 839	1,40% #5	–		Druga tura nie odbyła się

Wybory do parlamentu europejskiego

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wyniki	Uwagi
2004	Unia Polityki Realnej	Parlament Europejski VI kadencji	nr 12	22 239 (3,76%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczył progu wyborczego
2009	–
2014	Nowa Prawica – Janusz Korwin-Mikke	Parlament Europejski VIII kadencji	nr 11	67 928 (8,02%)	Kandydat uzyskał mandat
2019	KWW Konfederacja KORWiN Braun Liroy Narodowcy	Parlament Europejski IX kadencji	nr 12	26 425 (2,02%)	Kandydat nie uzyskał mandatu, komitet nie przekroczył progu wyborczego
2024	Bezpartyjni Samorządowcy – Normalna Polska w Normalnej Europie	Parlament Europejski X kadencji	nr 11	4 343 (0,33%)

Wybory uzupełniające

Rok	Komitet	Organ	Okręg	Wyniki	Uwagi
2004	KWW Janusza Korwin-Mikke	Senat V kadencji	nr 3	10 782 (18,08%)	Kandydat nie uzyskał mandatu
2004	Unia Polityki Realnej	Senat V kadencji	nr 26	3467 (11,53%)
2007		Sejmik Województwa Podlaskiego III kadencji	nr 1	2333 (3,70%)
2013	Nowa Prawica – Janusza Korwin-Mikke	Senat VIII kadencji	nr 73	2160 (7,92%)

Książki

Janusz Korwin-Mikke to postać, która pozostawiła znaczący ślad w polskiej myśli politycznej. Wiele jego prac, zarówno literackich, jak i publicystycznych, miało na celu promowanie i rozwijanie idei liberalnych oraz konserwatywnych.

Wśród najważniejszych publikacji znajdują się:

• 1979: Program Liberałów – manifest programowy przyszłej partii konserwatywno-liberalnej, który został wydany przez wydawnictwo Officyna Liberałów,
• 1979: Ubezpieczenia – broszura krytykująca powszechne ubezpieczenia społeczne, część „Prawica – Liberalizm – Konserwatyzm”,
• Katechizm robotnika liberała, b.d. – broszura kierowana do pracowników najemnych, zawierająca odpowiedzi na często zadawane pytania dotyczące liberalizmu,
• 1980: Apel,
• 1980: Dramat – czy szansa?,
• 1980: Gospodarka po sierpniu 1980, czyli co proponuje P. Józef Pińkowski – broszura krytykująca gospodarkę socjalistyczną oraz politykę „Solidarności” i rządu,
• 1981: Do dołu nogami,
• 1981: Mała niebieska książeczka – publikacja z postulatami Korwin-Mikkego na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego,
• 1982: Historia i zmiana – pierwszy zbiór esejów dotyczących klasyfikacji systemów politycznych, wydany przez Officynę Liberałów,
• 1982: Zastanawiająca tęsknota – broszura porównująca międzywojnie oraz dekadę gierkowską,
• 1983: Janusza Korwin-Mikkego do Stefana Bratkowskiego List Otwarty,
• 1985: Jakich wyborów nie chcemy,
• 1985: JK-M vs. NN – polemika z anonimowym autorem,
• 1985: My i wybory,
• 1986: Liberum veto – zbiór esejów, wydany w legalnym obiegu przez Wydawnictwo Uniwersyteckie,
• 1990: Ratujmy państwo! – felietony z lat 1973–1990 publikowane w różnych pismach,
• 1991: Nie tylko o Żydach – artykuły o sprawach narodowych z posłowiem Antoniego Zambrowskiego,
• 1991: Prowokacja? – felietony z lat 1980–1990,
• 1991: Vademecum ojca – zbiór felietonów dla młodych ojców, z ilustracjami Szymona Kobylińskiego,
• 1993: Rząd rżnie głupa! – zbiór przemówień sejmowych,
• 1994: Wizja parlamentu w nowej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
• 1995: Kara śmierci – broszura na temat kary zasadniczej,
• 1995: U progu wolności – zbiór felietonów z różnych czasopism, w wyborze Stanisława Michalkiewicza,
• 2000: Niebezpieczne ubezpieczenia – teksty o wpływie ubezpieczeń na społeczeństwo,
• 2001: Ekonomikka – felietony na tematy ekonomiczne,
• 2001: Rok 2007 – zbiór fikcyjnych listów do przywódców,
• 2002: Dekadencja – felietony na różne tematy,
• 2004: Naprawić Polskę, no problem – zbiór felietonów,
• 2004: Podatki, czyli rzecz o grabieży – rozprawa o systemie podatkowym,
• 2007: Nerwy puściły, czyli kupa wariatów – zbiory felietonów tematycznych,
• 2007: Kto tu dymi? – zbiór felietonów,
• 2007: Wolność do trzymania za mordę – zbiory felietonów,
• 2009: Rusofoby w odwrocie – komentarze dotyczące polityki wschodniej,
• 2012: Świat według Korwina. Najlepsze teksty – zbiór felietonów z „Najwyższego Czasu!”,
• 2013: Historia według Korwina – zbiór felietonów o historii Polski,
• 2016: Europa według Korwina – felietony dotyczące Unii Europejskiej,
• 2018: Polityka według Korwina – zbiory felietonów o polityce,
• 2020: III RP, czyli teatr marionetek – zbiór felietonów,
• 2022: 250 pytań do Janusza Korwin-Mikkego – odpowiedzi na pytania podczas wywiadów.

Nie można zapomnieć o jego publikacjach dotyczących brydża, które również mają istotne znaczenie:

• 1976: Brydż, Wydawnictwo „Watra”,
• 1980: Bez impasu. Elementy logiki i psychologii w brydżu, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza,
• 1980: Brydż dla początkujących, Wydawnictwo „Watra”,
• 1986: Brydż sportowy, wydawnictwo Sport i Turystyka,
• 1987: Quizy brydżowe, Wydawnictwo „Watra”,
• 1993: Pewnego razu…, wydawnictwo Doris.

Prace poświęcone Korwin-Mikkemu

Wśród wielu wydawnictw poświęconych Januszowi Korwin-Mikkemu, istotną pozycję zajmuje książka autorstwa Tomasza Cukiernika oraz Cezarego Zawalskiego. Jest to praca zatytułowana Korwin. Ojciec polskich wolnościowców, która została wydana przez B&T Press w 2023 roku. Publikacja ta nosi numer ISBN 978-83-9583242-0.

---

Oceń: Janusz Korwin-Mikke

---