Henryk Patzer

---

Życiorys

Henryk Karol Patzer, syn Jana Adama Patzera, był osobą, która miała istotny wpływ na życie gospodarcze i społeczne Warszawy w okresie przed II wojną światową. Jego ojciec, Jan Adam, był znanym przemysłowcem i prezesem Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej Zjednoczone Browary Warszawskie „Haberbusch i Schiele”, w której Henryk rozpoczął swoją karierę zawodową.

W juniu 1916 roku, jako dwunastolatek, Henryk przystąpił do egzaminu wstępnego, co skutkowało jego nauką w prestiżowym Ośmioklasowym Gimnazjum Męskim Towarzystwa Szkoły Mazowieckiej. Po ukończeniu szkoły w 1924 roku, rozpoczął naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak jego studia zostały przerwane ze względu na zdrowie. Wkrótce po tym, w 1926 roku, przeniósł się do Szwajcarii, gdzie kontynuował naukę w Handels-Hochschule, kończąc ją w 1929 roku i wracając do Warszawy.

W 1930 roku, podążając śladami ojca, Henryk związał się zawodowo z firmą „Haberbusch i Schiele”, gdzie z sukcesem awansował przez różne działy. W latach 1936–1944 pełnił obowiązki dyrektora handlowego. W życiu osobistym, w 1937 roku, zawarł związek małżeński z Marią Wandą Voellnagel, związaną z inną znaczącą firmą na rynku warszawskim.

Niezwykle ważnym wydarzeniem w działalności firmy było zaangażowanie się w pomoc dla wojska; „Haberbusch i Schiele” ufundowało karabiny maszynowe dla I Pułku Szwoleżerów w 1939 roku, co podkreślało ich patriotyzm w obliczu zagrożeń wojennych. Henryk Patzer, choć niezaangażowany w politykę przed 1941 rokiem, przyjął ważną rolę w Stronnictwie Narodowym, co przyniosło mu nowe obowiązki w Delegaturze Rządu. Kierując sprawami finansów, przyczynił się m.in. do projektów ustaw dotyczących mienia poniemieckiego.

Wojenne losy rodziny Patzerów były dramatyczne. Mieszkali wówczas przy ul. Humańskiej w Warszawie, gdzie Henryk, pełniący rolę dyrektora handlowego, cieszył się względami władz okupacyjnych, co pozwoliło mu na utrzymanie rodziny w bezpiecznym miejscu. Jego odwaga i determinacja objawiły się, gdy ukrywał pułkownika Kazimierza Iranka-Osmeckiego, co stanowiło akt wyjątkowej odwagi. W listopadzie 1943 roku rodzina została przesiedlona, co zmusiło ich do przeprowadzki do ul. Moniuszki 7.

1 sierpnia 1944 roku, podczas Powstania Warszawskiego, Henryk Patzer stanął w obliczu wyzwań jako zastępca Delegata Rządu RP. Po chwilach chwały, odwagi i walki został ranny, jednak wrócił do obowiązków w delegaturze. Po kapitulacji powstania, cała rodzina znalazła się w obozie Durchgangslager 121, z którego ostatecznie się uwolnili.

Po wojnie Henryk Patzer był pod stałym nadzorem Urzędu Bezpieczeństwa i przesłuchiwany na Rakowieckiej. Jego kariera zawodowa po wojnie obejmowała różne role, w tym stanowisko kierownika w firmie „Ha-Te-Be”. Pracował również w centrali PBP „Orbis” oraz w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych, aż do emerytury w 1965 roku. W uznaniu jego zasług, w 1975 roku otrzymał Krzyż Armii Krajowej.

Henryk Patzer zmarł 18 września 1987 roku. Jego życie oraz osiągnięcia zostały upamiętnione na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie, gdzie został pochowany, pozostawiając po sobie dziedzictwo, które do dziś jest pamiętane przez społeczność.

---

Oceń: Henryk Patzer

---