Tadeusz Mikke

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Mikke, urodzony 21 czerwca 1896 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się tragicznie 12 września 1939 roku, kiedy to zginął pod Ziewanicami.

W swojej karierze wojskowej Mikke osiągnął stopień podpułkownika kawalerii, co świadczy o jego wysokich umiejętnościach oraz zaangażowaniu w służbę wojskową. Jego historia jest przykładem poświęcenia i odwagi, które towarzyszyły żołnierzom w trudnych czasach II wojny światowej.

Życiorys

Tadeusz Mikke przyszedł na świat w Warszawie, w rodzinie o nazwisku Krauz, której głowami byli Karol i Kazimiera. W 1915 roku zakończył naukę w szkole średniej i jeszcze w tym samym roku został powołany do armii rosyjskiej. Rok później, w 1916, ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii z siedzibą w Twerze. Uzyskał stopień podporucznika kawalerii (korneta) oraz został przypisany do ochotniczego dywizjonu ułanów polskich wchodzącego w skład Brygady Strzelców Polskich.

3 kwietnia 1917 roku dywizjon przeszedł reorganizację, stając się częścią 1 pułku ułanów polskich. W trakcie swojej służby, Tadeusz brał udział w obronie Stanisławowa 23 lipca 1917, a następnego dnia walczył w bitwie pod Krechowcami, gdzie odniósł poważną ranę i dostał się do niewoli niemieckiej. Po pewnym czasie, czy to w wyniku ucieczki, czy uwolnienia, w listopadzie 1918 roku powrócił do swojej jednostki, która wtedy już wchodziła w skład I Korpusu Polskiego. Służył w niej do czasu rozwiązania Korpusu.

W maju 1918 Mikke wrócił do kraju. W środku października tego samego roku brał czynny udział w organizacji 1 pułku ułanów krechowieckich. Po awansie na stopień rotmistrza, stoczył walki z Ukraińcami w rejonie Przemyśla oraz Gródka Jagiellońskiego. W 1919 roku ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Warszawie, a następnie Aplikacyjną Szkołę Kawalerii w Saumur we Francji. Od września 1920 roku dowodził szwadronem karabinów maszynowych w 1 pułku, biorąc udział w walkach z bolszewikami.

W latach 1921–1923 pełnił rolę instruktora jazdy konnej w Centralnej Szkole Kawalerii mieszczącej się w Grudziądzu, a we wrześniu 1923 roku objął stanowisko dowódcy szwadronu w 1 pułku. Później przeszedł do 10 pułku ułanów litewskich. W latach 1925–1935 ukończył wiele kursów specjalistycznych, w tym w Centrum Wyszkolenia Kawalerii oraz Centrum Wyszkolenia Piechoty, a także w batalionie szkolnym saperów w Modlinie. W kwietniu 1928 roku dostał przydział na stanowisko dowódcy szwadronu pionierów 1 Dywizji Kawalerii w Białymstoku, a po rozformowaniu dywizji, dowodził pionierami Brygady Kawalerii „Białystok”. 2 kwietnia 1929 roku został mianowany majorem, zdobywając 2. lokatę w korpusie oficerów kawalerii.

31 marca 1930 roku przeniesiono go do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach, gdzie sprawował funkcję kwatermistrza. W marcu 1931 roku powrócił do swojego pierwotnego 1 pułku ułanów jako kwatermistrz, a w kwietniu 1933 roku został przeniesiony do 15 pułku ułanów poznańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 24 stycznia 1934 roku awansował na podpułkownika. 13 lipca 1937 roku objął zastępstwo dowódcy pułku, a w lutym następnego roku wyznaczono go na dowódcę 15 pułku, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej.

W trakcie wojny obronnej w 1939 roku dowodził pułkiem, uczestnicząc w bitwie nad Bzurą. Niestety, zginął 12 września pod Ziewanicami w pobliżu Głowna. Pośmiertnie odznaczono go stopniem pułkownika, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu w Bielawach.

Przypomnę, że Tadeusz Mikke był stryjem znanego polityka Janusza Korwin-Mikkego.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Mikke był osobą, która otrzymała wiele prestiżowych odznaczeń za swoje zasługi i poświęcenie. Wśród wyróżnień, które mu przyznano, znajdują się:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12786, przyznany pośmiertnie,
  • Krzyż Niepodległości, otrzymany 9 listopada 1933,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 18 marca 1933,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, który otrzymał 16 marca 1928,
  • Medal Zwycięstwa, znany jako „Médaille Interalliée”,
  • Order św. Jerzego IV klasy, przyznany przez Imperium Rosyjskie za bitwę pod Krechowcami,
  • Krzyż św. Jerzego z wawrzynem, również odznaczenie od Imperium Rosyjskiego.

Upamiętnienie

W Poznaniu, na Strzeszynie, znajduje się jedna z ulic nazwana imieniem Tadeusza Mikke. Jest to wyraz uznania dla jego osiągnięć oraz dorobku, który pozostawił po sobie.

W kruchcie kościoła pw. św. Michała można zobaczyć tablicę pamiątkową, która została poświęcona Tadeuszowi Mikke. Odsłonięcie tej tablicy miało miejsce we wrześniu 1986 roku.

Dodatkowo, w Boczkach Domaradzkich umiejscowiony jest pomnik, który honoruje pamięć o Tadeuszu Mikke w miejscu jego tragicznej śmierci.

Przypisy

  1. Janusz Korwin-Mikke TEŻ ma koligacje z Kaczyńskim, Komorowskim, Jaruzelskim i Janem Pawłem II [online], Minakowski.pl [dostęp 02.12.2015 r.]
  2. Kronika Miasta Poznania 2/2001 s. 258, dostęp 13.04.2012 r.
  3. ŁukomskiŁ. G. ŁukomskiŁ., PolakP. B. PolakP., SuchcitzS. A. SuchcitzS., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 466.
  4. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 1 z 24 stycznia 1934, s. 1.
  5. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
  6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 3 z 26 marca 1931, s. 101.
  7. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8 z 31 marca 1930, s. 108.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
  9. Rocznik Oficerski 1928, s. 299, 344.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 158.
  11. M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
  12. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  14. a b c d e O kawalerii polskiej XX wieku s. 32–33.
  15. Strona powiatu zgierskiego "84. rocznica śmierci ppłk. Mikke".
  16. Targeo

Oceń: Tadeusz Mikke

★★★★★
Średnia ocena:4.99 Liczba ocen:9