Ulica Tykocińska w Warszawie

---

Historia

Pierwotnie znana jako Julianówka, ulica Tykocińska miała swoje korzenie w koloniach o tej samej nazwie, które były związane z imieniem Julii z Krauzów, właścicielki tej ziemi (ok. 1825–1912). Czas z biegiem lat przyniósł wyodrębnienie tych posiadłości na mniejsze działki, a przed wybuchem I wojny światowej, w siedzibie rodziny Krzeszewskich przy Julianówce, mieściła się gmina Bródno. W 1914 roku na ulicy powstał nowy, neorenesansowy budynek (obecnie numer 32/34) pełniący funkcję urzędu gminy oraz sądu grodzkiego, co czyniło go pierwszym murowanym obiektem na Targówku Mieszkaniowym, poza budowlami fabrycznymi.

W okolicach obecnych ulic Tykocińskiej i Myszkowskiej istniała też kolonia Pracówka, będąca niegdyś własnością rodziny Prackich, sprzedana w 1913 roku znanemu przedsiębiorcy Szymonowi Eisenbergowi, a potem Pinkasowi Pracowitemu. W wyniku administracyjnych zmian, po przyłączeniu Targówka do Warszawy, ulica została przemianowana na Julianowską. Jej aktualna nazwa wzięła się od miejscowości Tykocin w regionie Podlasia i po raz pierwszy znalazła się na planie stolicy w 1920 roku. W okresie międzywojennym, Tykocińska uzyskała na znaczeniu, łącząc dwie główne arterie dzielnicy – Radzymińską i św. Wincentego. Z danych wynika, że do 1930 roku przy ulicy stało 18 budynków, a do 1939 roku już 34.

Na numerze 15, w obrębie dawnej kolonii Pracówka, powstała willa architekta Bolesława Pietrusińskiego, która zapoczątkowała nowoczesny styl architektoniczny na tym terenie. W tym czasie Roch Krzeszewski, mężczyzna o wielu zasługach dla gminy Bródno, wybudował po parzystej stronie ulicy kilka kamienic czynszowych oraz ufundował miejsce pod budowę kościoła Chrystusa Króla, w nowo erygowanej parafii. Budowa tej świątyni rozpoczęła się w 1932 roku, ale z powodu działań wojennych zakończyła się dopiero w 1953 roku. Również w latach 1929 roku założono Towarzystwo Miłośników Targówka, którego przewodniczącym był ks. Jan Golędzinowski, proboszcz parafii Chrystusa Króla.

W czasie powstania warszawskiego gmach pod nr 32/34 stał się punktem sanitarnym dla II Rejonu 6-XXVI Obwodu Armii Krajowej. Po wojnie, w czasie budowy nowych blokowisk, fragment ulicy Tykocińskiej został znacznie skrócony, zachowując jedynie środkowy odcinek. Ocalona pozostała również willa Pietrusińskiego, która dzięki staraniom właściciela przy odbudowie Warszawy zyskała status zabytku. W roku 1951, wraz z likwidacją gminy Bródno, urząd został przekształcony w przychodnię zdrowia dla dzieci. Ulica Tykocińska wystąpiła również w dwóch filmach: „Cafe Pod Minogą” (1959) oraz „Dyrygent” (1979).

---

Oceń: Ulica Tykocińska w Warszawie

---