Ulica Tadeusza Czackiego w Warszawie

---

Historia

Ulica, wcześniej znana jako Włodzimierska do roku 1884, została wytyczona w roku 1866 na terenach, które wcześniej należały do księży misjonarzy. Nowa nazwa ulicy, odwołująca się do Tadeusza Czackiego, została wprowadzona w październiku 1916.

Pierwszymi obiektami wzniesionymi wzdłuż ulicy, oprócz epizodycznie działającego drewnianego teatrzyku Rappo, były: gmach Banku Handlowego, którym przyporządkowano numerację do ul. Traugutta, trzypiętrowa kamienica zaprojektowana przez Juliana Ankiewicza oraz pałac Natansonów, gdzie mieścił się też bank tej rodziny.

Wśród budowli z pierwszych lat istnienia ulicy wyróżniała się kamienica pod numerem 23, której wyjątkowy wystrój rzeźbiarski opracował Faustyn Cengler.

W latach 1878–1880 wzniesiono gmach Towarzystwa Kredytowego Miasta Warszawy, którego projekt również powstał w pracowni Ankiewicza. W tym samym czasie przy ulicy Czackiego powstawały kolejne kamienice, charakteryzujące się starannym, neorenesansowym wystrojem fasad. Dodatkowo, w latach 1882–1884 na posesji Adolfa Szmidta zrealizowano plan przebicia w celach spekulacyjnych ślepego zaułka – obecnej ul. Dowcip.

Ostatnią budowlą, która pojawiła się przy ulicy Czackiego, był gmach Stowarzyszenia Techników (aktualnie Naczelna Organizacja Techniczna), który zaprojektował Jan Fijałkowski i został zrealizowany w latach 1903–1905.

Przed II wojną światową, ulica była zamieszkiwana głównie przez zamożnych lokatorów i stanowiła część finansowego „city”, które formowało się w okolicach placu Wareckiego, a obecnie placu Powstańców Warszawy.

Na skutek działań wojennych w 1939 roku, zniszczeniu uległ cały narożnik ulicy, który łączył ją z ul. Świętokrzyską. Pozostałe budynki spłonęły po upadku powstania warszawskiego.

Tuż po wojnie rozebrano wypalony pałac Natansonów oraz kilka kamienic. Z całej pierwotnej zabudowy pozostały jedynie gmachy Towarzystwa Kredytowego Miasta Warszawy oraz Stowarzyszenia Techników.

---

Oceń: Ulica Tadeusza Czackiego w Warszawie

---