Aleja Róż w Warszawie

---

Opis

W XVIII wieku na obszarze współczesnej ulicy przebiegała droga narolna, otoczona malowniczymi polami Ujazdowa. Pod koniec XIX wieku, przestrzeń ta przekształciła się w elegancką aleję ogrodową. W 1827 roku, do północnej części późniejszej ulicy, otwarto park, znany jako Dolina Szwajcarska. W obrębie tego parku, w 1857 roku wzniesiono budynek salonu, który wielokrotnie był rozbudowywany.

Wytyczenie ulicy miało miejsce około 1880 roku. Już w 1877 roku, na jej obrzeżach powstały pierwsze trzy domy, z których wyróżnia się willę Nagórnego, zaprojektowaną przez Józefa Hussa, znajdującą się przy Alejach Ujazdowskich. Nazwa ulicy wywodzi się od ogrodu bogatego w krzewy róż, który znajdował się w tym regionie.

Aleja Róż stała się jednym z najbardziej prestiżowych miejsc w Warszawie, zamieszkanym przez arystokrację oraz bogatych mieszczan. W latach 1919–1939 wiele pałacyków i rezydencji wzdłuż tej ulicy znalazło się w posiadaniu poselstw i ambasad. W 1944 roku zniszczona została jedynie część zabudowy tego urokliwego miejsca.

Po wojnie, budynki mieszkalne odbudowano, starając się nawiązać do architektury z początku XX wieku. W kamienicy pod numerem 6 osiedliło się wiele znanych postaci, w tym artystów oraz dygnitarzy PZPR. Wśród tych osobistości wymienić można Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, który mieszkał tutaj w latach 1948–1953, a także Władysława Broniewskiego, Antoniego Słonimskiego oraz Leona Kruczkowskiego. Ponadto, w kamienicy tej mieszkał także Jerzy Borejsza, Włodzimierz Sokorski oraz Stefan Żółkiewski. Z kolei, pod numerem 8 mieszkał m.in. Adam Ważyk.

---

Oceń: Aleja Róż w Warszawie

---