Zdzisław Żandarowski

Polityka i administracja

Zdzisław Zygmunt Żandarowski, urodzony 23 sierpnia 1929 roku w Warszawie, to postać związana z polskim życiem publicznym oraz prawnym. Jego kariera obejmowała działalność w różnych instytucjach państwowych, a także aktywność w partii komunistycznej. Żandarowski był posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w trzech kadencjach: VI, VII oraz VIII, co potwierdza jego wpływ na politykę w czasie PRL.

W latach 1975–1980 zajmował również stanowisko sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, co podkreśla jego rolę w kształtowaniu polityki partii w tym okresie. Dodatkowo, w 1980 roku, znalazł się w gronie członków Rady Państwa, co świadczy o jego zaangażowaniu w wysokie struktury władzy w Polsce. Jego działalność polityczna zakończyła się śmiercią 4 lipca 1994 roku w Radomiu.

Życiorys

Zdzisław Żandarowski był synem Franciszka i Marianny. Jego zaangażowanie w życie polityczne zaczęło się w 1948 roku, kiedy przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej, która później stała się częścią Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Działał także w Związku Walki Młodych oraz Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950-1951 pełnił funkcję nauczyciela w łódzkim liceum ogólnokształcącym, a następnie do 1952 roku był aplikantem w Prokuraturze Łódzkiej.

Ukończył studia na Uniwersytecie Łódzkim w 1952 roku oraz na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał dyplom w 1954 roku. W 1953 roku rozpoczął współpracę z redakcją „Po prostu”. W latach 1954-1956 pełnił rolę I sekretarza komitetu uczelnianego PZPR na UW, a od 1956 roku pracował w aparacie partyjnym Komitetu Warszawskiego. W ramach tej instytucji zajmował się edukacją jako instruktor Wydziału Oświaty, a następnie awansował na zastępcę kierownika i kierownika Wydziału Propagandy oraz Wydziału Nauki i Oświaty. W okresie od 1960 do 1969 roku był sekretarzem tego komitetu.

Od 1968 roku Żandarowski stał się członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1969-1970 pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Organizacyjnego KC oraz redaktora naczelnego „Życia Partii”. W późniejszych latach zajmował stanowiska kierownicze, w tym w latach 1971-1977 był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego KC. W okresie od 1972 do 1975 roku był członkiem Sekretariatu KC, a w latach 1975-1980 sekretarzem KC. W roku 1980 został członkiem Rady Państwa oraz zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR. Jako poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji, w latach 1972-1980 przewodniczył Komisji Mandatowo-Regulaminowej w VI i VII kadencji.

6 października 1980 roku został odwołany z KC, a 15 lipca 1981 roku został wykluczony z partii przez IX Zjazd, będąc członkiem kierownictwa związanego z Edwardem Gierkiem. W grudniu 1980 roku złożył rezygnację z mandatu poselskiego na wezwanie VII Plenum KC PZPR. W lipcu 1981 roku Rada Państwa PRL odebrała mu najwyższe odznaczenia państwowe. Po wprowadzeniu stanu wojennego, 13 grudnia 1981 roku, został internowany razem z innymi prominentnymi członkami ekipy Edwarda Gierka, a zwolniono go w 1982 roku. Po tym okresie przeszedł na emeryturę.

Po zakończeniu życia Zdzisław Żandarowski został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze G-1-56. W pogrzebie uczestniczyli m.in.: Stanisław Kania, Kazimierz Barcikowski, Henryk Jabłoński, Edward Babiuch, Józef Kępa, Józef Pińkowski, Tadeusz Wrzaszczyk, Jerzy Waszczuk oraz inni działacze polityczni. W imieniu przyjaciół przemawiał Stanisław Kociołek.

Odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń, które otrzymał Zdzisław Żandarowski, wyróżniają się następujące:

  • Order Budowniczych Polski Ludowej (1979, odebrany w 1981),
  • Order Sztandaru Pracy I klasy (odebrany w 1981),
  • Order Sztandaru Pracy II klasy (1969),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974),
  • Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970),
  • Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975),
  • Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972),
  • Medal 50-lecia Komunistycznej Partii Czechosłowacji (Czechosłowacja, 1971),
  • i inne.

Przypisy

  1. Będą pozbawieni odznaczeń, „Trybuna Robotnicza”, nr 139, 14.07.1981 r., s. 1.
  2. „Głos Słupski”, nr 185, 18.07.1969 r., s. 2.
  3. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  4. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 30.04.1970 r., s. 15.
  5. Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19.07.1974 r., s. 1.
  6. Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 09–11.05.1975 r., s. 1.
  7. Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 08.11.1972 r., s. 1.
  8. Medale 50-lecia KPCz dla kierowniczych działaczy PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 174, 24–25.07.1971 r., s. 2.

Oceń: Zdzisław Żandarowski

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:6