Stanisław Dulfus

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Dulfus, znany jako baron herbu Dulfus, urodził się 22 marca 1762 roku w Warszawie. Jego życie zakończyło się 25 stycznia 1847 roku w tym samym mieście.

Był on pułkownikiem Wojska Polskiego, co wskazuje na jego istotną rolę i znaczenie w historii wojskowości w Polsce.

Życiorys

„Stanisław Dulfus przyszedł na świat 22 marca 1762 roku w Warszawie. W maju 1787 roku, jako podchorąży, zainaugurował swoją wojskową karierę w pruskim 4 Pułku Huzarów, który był pod dowództwem Eugeniusza Fryderyka Księcia Wirtemberskiego. Po krótkim epizodzie służby wojskowej, 30 listopada 1789 roku nastąpiło jego zwolnienie z pruskiej Armii, a już 11 grudnia tego samego roku rozpoczął nową służbę w Kawalerii Narodowej Wojsk Rzeczypospolitej, obejmując stanowisko adiutanta podporucznika.

Rok 1792 okazał się ważny w jego karierze, gdyż wziął udział w wojnie z Rosją. Szczególne wydarzenie miało miejsce 18 czerwca, kiedy to brał udział w bitwie pod Zieleńcami, a 18 sierpnia awansował na porucznika w Kawalerii Narodowej. Dwa lata później, w trakcie insurekcji kościuszkowskiej, znów stawiał czoła Rosjanom, walcząc w bitwach m.in. pod Powązkami, Błoniem (10 lipca) oraz Kamionką. Dnia 12 września 1794 roku otrzymał nominację na podpułkownika.

12 stycznia 1801 roku, będąc w stopniu kapitana, został włączony do Legionów Polskich we Włoszech. Zaledwie kilka lat później, bo 1 kwietnia 1807 roku, objął funkcję szefa szwadronu w Pułku 2 Ułanów. Już 15 maja tego roku awansował na majora, a 20 marca 1810 roku został pułkownikiem i dowódcą Pułku 4 Strzelców Konnych. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego, a 28 listopada tego samego roku brał udział w bitwie nad Berezyną, w trakcie której doznał rany w lewą nogę.

Dnia 13 grudnia 1816 roku Dulfus stał się organizatorem oraz pierwszym dowódcą Korpusu Żandarmerii. Jego kariera wojskowa zakończyła się 1 czerwca 1825 roku, kiedy to został przeniesiony „na reformę”. Z kolei 25 grudnia 1828 roku, mimo niepełnienia czynnej służby, został umieszczony „a la suite w wojsku”, co dawało mu prawo do noszenia munduru. Stanisław Dulfus zmarł 25 stycznia 1847 roku w Warszawie i znalazł swój ostatni spoczynek w katakumbach cmentarza Powązkowskiego (rząd 103-5).

Ordery i odznaczenia

W dorobku Stanisława Dulfusa znajdują się ważne odznaczenia wojskowe, które podkreślają jego zasługi i poświęcenie. Oto lista przyznanych mu orderów i odznaczeń:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Wojskowego Księstwa Warszawskiego – 1808,
  • Order św. Anny kl. 2 – 1818.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DULFUS, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 02.11.2019 r.]
  2. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1830, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1830, s. 24.
  3. Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego na rok 1829, Drukarnia Wojskowa, Warszawa 1829, s. 22.
  4. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza, wielkiego księcia Rosji Konstantego do Wojska Polskiego z 1 czerwca (20 maja) 1825 roku w: Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego Nr 93 z 11 czerwca 1825 roku, s. 1259.
  5. Rozkaz dzienny Naczelnego Wodza do Wojska Polskiego z 13 grudnia 1816 roku.
  6. Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 175.
  7. Bronisław Gembarzewski, Wojsko Polskie..., s. 132, 140.

Oceń: Stanisław Dulfus

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:15