Jan Wiśniewski (kontradmirał)

Wojsko i służby mundurowe

Jan Wiśniewski, urodzony piątego stycznia 1920 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w historii Polski jako żołnierz i polityk.

W swojej karierze wojskowej dosłużył się stopnia pułkownika w Ludowym Wojsku Polskim oraz kontradmirała w Marynarce Wojennej PRL.

Dodatkowo, pełnił funkcję posła na Sejm PRL II kadencji w latach 1957–1960, co podkreśla jego wpływ na polityczne życie kraju w tym okresie.

Życiorys

Młodość (1925–1943)

Jan Wiśniewski, znany kontradmirał, rozpoczął swoją edukację w 1938 roku, kończąc gimnazjum rzemieślnicze w Warszawie. Następnie rozpoczął pracę jako wzorcarz w Państwowej Fabryce Uzbrojenia. W okresie od marca 1940 do jesieni 1941 pracował jako ślusarz w Fabryce Budowy Maszyn, zlokalizowanej w Debalcewie na Donbasie. Po tym czasie, angażował się w usługi ślusarskie oraz kierował brygadą w Kombinacie im. Stalina w Stalińsku.

Kariera w LWP (1943–1951)

W dniu 3 czerwca 1943 roku związał się z 1 Dywizją Piechoty im. Kościuszki. W ramach jej struktury, zyskał doświadczenie jako żołnierz 1 Pułku Czołgów, a w lutym 1944 roku ukończył szkołę podchorążych artylerii w Tambowie, uzyskując stopień podporucznika. Dostał się na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu artylerii ds. technicznych w 2 Pułku Artylerii Lekkiej 2 Dywizji Piechoty im. Dąbrowskiego. Po 1 maja 1944 roku pełnił funkcję instruktora oraz dowódcy plutonu szkolnego w kompanii oficerskiej w Sztabie Polskiego Ruchu Partyzanckiego. Po zajęciu wschodnich terenów Polski przez Armię Czerwoną, powrócił do kraju i brał udział w walkach przeciwko siłom podziemia niepodległościowego.

W grudniu 1944 roku awansował na oficera do zleceń specjalnych i objął dowództwo kompanii szkolnej w Szkole Oficerskiej Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W styczniu 1945 roku, już na stopniu porucznika, zaczął przewodniczyć komisji rehabilitacyjnej w MBP. Od kwietnia do września 1945 roku uczestniczył w kursie w Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, po ukończeniu którego objął stanowisko szefa wydziału personalnego Dowództwa Warszawskiego Okręgu Wojskowego, awansując najpierw do stopnia kapitana, a potem do stopnia majora w grudniu 1945 roku. 22 lipca 1947 roku uzyskał tytuł podpułkownika. W latach 1947-1948 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, a w kolejnych latach w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po których uzyskał tytuł pułkownika dyplomowanego oraz został starszym wykładowcą taktyki ogólnej.

Kariera w Marynarce Wojennej (1951–1959)

W grudniu 1951 roku został szefem Sztabu Głównego Marynarki Wojennej, co wzbudzało kontrowersje z powodu jego wcześniejszych doświadczeń w Wojskach Lądowych. W jesieni 1953 roku, jako pierwszy oficer piechoty w Polsce, uzyskał tytuł kontradmirała. W latach 1954-1955 uczęszczał na kursy w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie. Pełniąc obowiązki dowódcy Marynarki Wojennej od 1956 do stycznia 1958 roku, zastąpił szkolącego się admirała Zdzisława Studzińskiego. W obliczu odwilży politycznej, 23 listopada 1956 roku wystosował pismo do Ministra Obrony Narodowej, w którym krytykował nabywanie przestarzałych okrętów, w tym okrętów podwodnych serii XV, od ZSRR.

W latach 1958-1959 ponownie objął stanowisko szefa sztabu. W marcu 1959 roku zainicjował działania mające na celu poszukiwanie wraków niemieckich łodzi podwodnych, które mogłyby zostać odrestaurowane i włączone do floty, jednak jego wysiłki nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Po powrocie admirała Studzińskiego, jego sytuacja się pogorszyła i w dniu 6 listopada 1959 roku został odwołany ze stanowiska szefa sztabu, a następnie przeniesiony do rezerwy. W latach 1957-1960 pełnił też funkcję posła na Sejm PRL II kadencji. Od lipca 1960 roku pracował jako podsekretarz stanu w Ministerstwie Żeglugi, a od grudnia 1966 roku pełnił rolę ambasadora PRL w Zjednoczonej Republice Arabskiej. Był także prezesem Polskiego Związku Żeglarskiego. Zmarł wskutek zawału serca w Egipcie, a jego ciało spoczywa na wojskowych Powązkach w Warszawie (kwatera A14-2-4).

Awanse

W trakcie swojej kariery w ludowym Wojsku Polskim, Jan Wiśniewski zyskał szereg awansów na kolejne stopnie wojskowe, co świadczy o jego wysokiej randze i uznaniu w siłach zbrojnych.

  • 18 lutego 1944 roku uzyskał stopień podporucznika,
  • w grudniu 1944 roku awansował na porucznika,
  • 19 września 1945 roku stał się kapitanem,
  • 20 grudnia 1945 roku otrzymał tytuł majora,
  • 22 lipca 1947 roku został podpułkownikiem,
  • 20 lipca 1950 roku awansował na pułkownika,
  • 8 października 1953 roku otrzymał tytuł kontradmirała.

Życie prywatne

Jan Wiśniewski swoją życie prywatne ułożył z Lucyną Wiśniewską, z domu Stępniewską, która żyła w latach 1922-2010. Ich związek zaowocował synem, co stanowi ważny element jego odkrywanej historii osobistej.

Odznaczenia

Jan Wiśniewski, kontradmirał, został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami za swoje zasługi. Wśród jego odznaczeń znajdują się:

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1959 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, zdobyty w 1954 roku,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1946 roku,
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy, nadany w 1945 roku,
  • Krzyż Partyzancki, przyznany w 1946 roku,
  • Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, zdobyty w 1958 roku.

Przypisy

  1. a b c Miejsce pochówku [dostęp 20.02.2016 r.]
  2. a b c d e Maciej Pasek. U-Booty zamiast Whiskey. Kulisy tajnej operacji, która miała doprowadzić do wcielenia pod koniec lat 50. U-bootów do polskiej Marynarki Wojennej. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2013. XX (117). s. 75–79. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
  3. a b Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S–Z, Toruń 2010, s. 232–234.

Oceń: Jan Wiśniewski (kontradmirał)

★★★★★
Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:23