Leon Wernic (oficer)

Wojsko i służby mundurowe

Leon Leszek Mariusz Wernic, urodzony 8 grudnia 1897 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Jako major dyplomowany piechoty, jego kariera wojskowa niosła ze sobą wiele wyzwań i osiągnięć.

Ostatnie chwile życia Leon Wernic spędził w Warszawie, gdzie zmarł 18 marca 1969 roku.

Życiorys

Leon Wernic był synem lekarza Leona Wernica oraz Haliny z Przedrzymirskich. Jako starszy brat pisarza i publicysty Wiesława Wernica, w młodości zaangażował się w skauting. W 1915 roku dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej, a od 1918 roku brał udział w szeregach Legionów Polskich, walcząc w Galicji Wschodniej przeciwko Ukraińcom. W 1920 roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz na froncie białorusko-litewskim.

21 grudnia 1920 roku otrzymał zatwierdzenie w stopniu porucznika z dniem 1 kwietnia 1920 roku. W tym czasie pełnił służbę w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów. Z kolei 1 czerwca 1921 roku, zasiadał w Adiutanturze szefa Sztabu Generalnego, pozostając jednocześnie oficerem 8 Pułku Piechoty Legionów. Z dniem 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika, co było związane z jego starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku, zajmując 341. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W tym okresie jego oddziałem macierzystym nadal był 8 pp Leg.

W tym samym roku przeniesiono go do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacza Kursu Normalnego. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, który miał miejsce 1 października 1924 roku, został przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie, a także pozostał oficerem nadetatowym 8 pp Leg. 1 grudnia 1924 roku Wernic został mianowany kapitanem, uzyskując starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 roku oraz 46. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

Następnie, został przeniesiony do 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie, a od 1930 roku służył w II Oddziale Sztabu Generalnego. W czerwcu 1933 roku objął stanowisko dowódcy kompanii w 51 Pułku Piechoty w Brzeżanach. 27 czerwca 1935 roku otrzymał awans na majora z datą starszeństwa z 1 stycznia 1935 roku oraz 6. lokatą. W październiku tego samego roku został przypisany do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu. Od 1937 roku do marca 1939 roku był dowódcą I baonu 31 Pułku Piechoty w Łodzi, a następnie znów trafił do II Oddziału Sztabu Generalnego.

Na krótko przed wybuchem II wojny światowej, został skierowany do Oddziału II Sztabu Armii „Łódź”. Jako oficer sztabu, brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku oraz w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy, zaczynając od 29 września 1939 roku, znalazł się w niewoli niemieckiej w Oflagu IV A Hohnstein. Wrócił do Polski w lutym 1946 roku, po czym rozpoczął karierę dziennikarską.

Leon Wernic był żonaty z Zofią Chodkowską oraz miał dwóch synów, którzy zostali w Warszawie. Jego starszy syn, Zbigniew (ur. 1925), był kapralem podchorążym ZWZ-AK, znanym jako „Cezar”, i niestety został aresztowany oraz rozstrzelany 21 lipca 1944 roku. Młodszy syn, Andrzej (1930–2019), uczestniczył w powstaniu warszawskim, gdzie za swoją odwagę i zasługi wojenne otrzymał Krzyż Walecznych. Po wojnie Andrzej kontynuował swoją działalność jako historyk i dziennikarz. Zmarł 13 maja 2019 roku w Warszawie, mając 88 lat. Leon Wernic spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-1-29).

Ordery i odznaczenia

Leon Wernic, znany ze swojej odważnej służby wojskowej, otrzymał wiele prestiżowych odznaczeń i wyróżnień. Poniżej przedstawiamy listę jego osiągnięć w zakresie odznaczeń, które świadczą o jego wyjątkowej postawie.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 14267, przyznany 29 września 1939 roku,
  • Krzyż Niepodległości, nadany 16 marca 1933 roku,
  • Krzyż Walecznych – przyznawany aż czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, otrzymany 18 marca 1932 roku,
  • Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, przyznany 3 marca 1926 roku,
  • Odznaka „Zasłużonego Działacza Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich”,
  • Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, przyznany w Łotwie.

Te odznaczenia dokumentują jego zaangażowanie oraz nieustanną walkę o wolność i suwerenność, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami.

Przypisy

  1. informacje biograficzne wraz z odznaczeniami na stronie Bohaterowie 1939
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. Informacje o żonie i synach
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 9 z 28.06.1935 r., s. 70.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 8 z 28.06.1933 r., s. 132.
  6. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
  7. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. Roczniki Oficerskie 1932, s. 50.
  9. Lista oficerów dyplomowanych 1931, s. 13.
  10. Rómmel 1958, s. 378.
  11. Głowacki 1985, s. 285.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 06.08.1929 r., s. 242.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 03.03.1926 r., s. 70.
  14. Rocznik Oficerski 1932, s. 50, 422.
  15. Rocznik Oficerski 1928, s. 104, 206.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r., s. 738.
  17. Lista oficerów SG 1925, s. 16.
  18. Rocznik Oficerski 1924, s. 35, 140, 368.
  19. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 103 z 02.10.1924 r., s. 568.
  20. Rocznik Oficerski 1923, s. 146, 424, 1502.
  21. Lista starszeństwa 1922, s. 77.
  22. Spis oficerów 1921, s. 47, 939.
  23. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 49 z 22.12.1920 r., s. 1331.
  24. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.11.1928 r., s. 394.

Oceń: Leon Wernic (oficer)

★★★★★
Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:23