Wincenty Herse

---

Życiorys

Wincenty Herse przyszedł na świat 26 marca 1894 roku w stolicy Polski, Warszawie. Pochodził z rodziny, w której ojciec Adam (1850–1915) był kupcem, a matka Joanna z Temlerów (1860–1943) pełniła rolę matki. W codziennym życiu miał liczne rodzeństwo, w tym swoją siostrę Wandę (1885–1958), Stanisława Jerzego (1888–1914), doktora praw oraz nauk społecznych, Jana Tomasza (1890–1941), który był porucznikiem artylerii rezerwy, oraz Karola (1898–1979), również porucznika artylerii rezerwy.

Po ukończeniu edukacji, wniósł aktywny wkład w działalność organizacji „Sokół”, skupiającej się na patriotycznym wychowaniu młodzieży. W sierpniu 1915 roku, po częściowej ewakuacji Warszawy przez wojska rosyjskie, przyłączył się do Straży Obywatelskiej. Jego pierwotna rola obejmowała funkcję technicznego pomocnika komisarza, jednak szybko przeszedł do tworzenia ochotniczych oddziałów straży ogniowej na terenach wiejskich.

W 1918 roku brał udział w rozbrajaniu jednostek niemieckich, co przyczyniło się do jego wstąpienia w szeregi Wojska Polskiego. W kwietniu 1919 roku, jako członek II plutonu 1 baterii artylerii konnej, wziął udział w kluczowej wyprawie wileńskiej. W trakcie walk o Wilno, 19 kwietnia, doznał bardzo poważnego urazu kręgosłupa, gdy cofające się działo uderzyło go podczas ostrzału. Mimo tego, pełen determinacji, kontynuował walkę i po zranieniu dowodził ogniem podchorążego Ksawerego Floryanowicza. Za tak odważne działania został wymieniony w rozkazie dowódcy grupy jazdy ppłk. Władysława Belina-Prażmowskiego, a następnie otrzymał Order Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych, ukończył Centralną Szkołę Jazdy w Grudziądzu, co otworzyło przed nim nowe możliwości w dalszej służbie wojskowej. Od 1 czerwca 1921 roku stacjonował w 1 Dywizjonie Artylerii Konnej w Górze Kalwarii, a już w kwietniu 1922 roku został przeniesiony do nowo utworzonego 10 Dywizjonu Artylerii Konnej w Jarosławiu. 3 maja 1922 roku otrzymał potwierdzenie stopnia podporucznika z datą starszeństwa 1 sierpnia 1920 oraz 257. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Wkrótce później wrócił do 1 Dywizjonu w Warszawie.

12 lutego 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go na porucznika z datą efektywną 1 stycznia 1923 roku, przyznając mu jednocześnie 3. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Niestety, zmarł 18 listopada 1923 roku w Szpitalu Mokotowskim w Warszawie, w wyniku ran odniesionych w walkach o Wilno.

Życie osobiste Wincentego było również bogate. Związał się z Jadwigą Stefanią z Kiełkiewiczów (1894–1958), aktywistką na rzecz niepodległości, odznaczoną Medalem Niepodległości. Para miała dwóch synów: Jerzego Tomasza (1917–1976) oraz Tomasza Jarosława (1918–1985), który był inżynierem, porucznikiem broni pancernych w rezerwie oraz żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Ordery i odznaczenia

Wincenty Herse był odznaczonym wojskowym, co świadczy o jego mężnych czynach i poświęceniach na polu bitwy. Oto przyznane mu odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3299,
• Krzyż Walecznych.

---

Oceń: Wincenty Herse

---