Lech Falandysz

---

Życiorys

Lech Falandysz był cenionym prawnikiem oraz wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego, po czym kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał dyplom w 1965 roku. Już sześć lat później obronił swoją pracę doktorską, a następnie kształcił się pod okiem wybitnych profesorów, w tym prof. Igora Andrejewa oraz prof. Jerzego Sawickiego. W 1981 roku uzyskał habilitację, a w 1991 roku objął stanowisko profesora na tej prestiżowej uczelni.

Był autorem około dwustu publikacji naukowych, w tym prac z zakresu prawa karnego oraz wiktymologii, której rozwojem znacząco się przyczynił w Polsce. Falandysz był także aktywnym badaczem tematyki nieposłuszeństwa obywatelskiego. Należał do różnych organizacji naukowych, m.in. do Towarzystwa Naukowego Prawa Karnego, Polskiego Towarzystwa Wiktymologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Kryminologicznego im. prof. Stanisława Batawii. W swojej działalności wskazywał na potrzebę szczególnej ostrożności w interpretacji wpływu mediów na wymiar sprawiedliwości, zauważając, że mogą one nadawać etykiety ludziom, jeszcze przed formalnym wyrokiem.

Lech Falandysz był aktywnym uczestnikiem prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności w lat 1980–1990. Angażował się również w działalność NSZZ „Solidarność” na Uniwersytecie Warszawskim, pełniąc rolę doradcy „Solidarności” Regionu Mazowsze. Wspólnie z Andrzejem Stelmachowskim kierował działaniami mającymi na celu rozwiązanie konfliktu w Wyższej Oficerskiej Szkole Pożarniczej w Warszawie w 1981 roku. Na początku lat 80-tych brał aktywny udział w protestach na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zdaniem wielu studentów prezentował negatywne nastawienie do ówczesnego systemu.

Do 1982 roku Falandysz należał do Stronnictwa Demokratycznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego opuścił partię i zaangażował się w działalność Komitetu Helsińskiego, biorąc udział w obradach „Okrągłego Stołu” jako przedstawiciel opozycji. Na początku lat 90. był związany z partią Victoria, która wspierała prezydenta Lecha Wałęsę.

W latach 1990–1991 piastował stanowisko dyrektora Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości przy Ministrze Sprawiedliwości, a następnie pracował w Kancelarii Prezydenta RP. Zajmował tam pozycje sekretarza stanu, a później zastępcy szefa Kancelarii Prezydenta w czasach kadencji Lecha Wałęsy. Falandysz odniósł się do kontrowersyjnej kwestii odwołania z KRRiT dwóch członków, Marka Markiewicza oraz Macieja Iłowieckiego, nazywając tę sytuację „falandyzacją prawa”. 15 lutego 1995 roku złożył dymisję, powołując się na niemożność dalszej współpracy z Mieczysławem Wachowskim, szefem gabinetu prezydenta.

Od 1999 roku był współwłaścicielem kancelarii prawniczej „R. Smoktunowicz & L. Falandysz”. Niestety, Lech Falandysz zmarł na raka trzustki, a przedtem zmagał się z alkoholizmem, z którym walczył od 1984 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A3 tuje-2-52). Posthumicznie odznaczono go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2002 roku.

Życie prywatne

Lech Falandysz, znany ze swojego wkładu w życie publiczne, miał szczęście przeżywać swoje życie z Barbarą Boboli-Falandysz, prawniczką oraz mediatorką. Niestety, Barbara zmarła 13 grudnia 2015 roku, po długiej walce z chorobą nowotworową. W ich związku przyszło na świat czworo dzieci, które są kontynuacją ich dziedzictwa rodzinnego.

Upamiętnienie

W Radzyminie można napotkać ulicę, która została nazwana imieniem Lecha Falandysza. Jego postać jest znana jako „wielki przyjaciel Radzymina”, co podkreśla jego silne więzi z tym miastem. Falandysz i jego żona posiadali tam dom letniskowy, co dodatkowo świadczy o ich przywiązaniu do tej lokalizacji.

Co więcej, najwięsza aula Uczelni Łazarskiego w Warszawie również nosi jego imię, co stanowi wyraz uznania dla jego osiągnięć oraz wpływu, jaki wywarł w swoim otoczeniu.

---

Oceń: Lech Falandysz

---