Jerzy Stembrowicz, urodzony 26 października 1919 roku w Warszawie, to postać o znaczącej wadze w historii polskiej prawoznawstwa. Przez całe swoje życie zasłużył na miano wybitnego prawnika oraz konstytucjonalisty. W czasie II wojny światowej i Powstania Warszawskiego, jego determinacja i waleczność przyczyniły się do walki o wolność Polski.
W sierpniu 1980 roku, jako doradca Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, odegrał kluczową rolę w wydarzeniach związanych z Stocznią Gdańską im. W. Lenina. Jego wpływ na ruchy społeczne i polityczne w Polsce sprawił, że stał się osobą niezwykle szanowaną wśród współczesnych i potomnych.
Stembrowicz zmarł 8 lutego 1989 roku w Warszawie, a jego dorobek pozostaje nie tylko ikoną prawnictwa, ale i niezatartego śladu w historii Polski.
Życiorys
Jerzy Stembrowicz był postacią niezwykle ważną dla polskiego prawa i historii. Ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie, a swoje kroki w edukacji prawniczej stawiał, rozpocząwszy studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w 1937 roku.
W trakcie II wojny światowej pełnił funkcję żołnierza Armii Krajowej, uczestnicząc w heroicznych walkach powstania warszawskiego, co doprowadziło do jego uwięzienia przez Niemców. Po uwolnieniu, jego służba kontynuowana była w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a w sierpniu 1946 roku zdecydował się na powrót do kraju.
Swoją edukację prawniczą zakończył w 1947 roku, zdobywając tytuł magistra. Następnie związał się zawodowo z Ministerstwem Sprawiedliwości, a później trafił do Prokuratury Generalnej, gdzie piastował funkcję naczelnika Departamentu Nadzoru Ogólnego. Równocześnie rozwijał swoją karierę naukową jako asystent w Akademii Nauk Politycznych, a w 1950 roku obronił pracę doktorską pt. „II Izba we Francji”.
Od 1961 roku jego droga naukowa prowadziła go na Uniwersytet Warszawski, gdzie w 1963 roku uzyskał habilitację na podstawie pracy „Parlament V Republiki”. W kolejnych latach, zdobywał coraz wyższe tytuły naukowe: docenta w 1964, profesora nadzwyczajnego w 1971, a w 1987 roku osiągnął tytuł profesora zwyczajnego. Pełnił również funkcję prodziekana Wydziału Prawa i Administracji UW w latach 1971—1973, a także dziekana Wydziału Prawno-Ekonomicznego Filii w Białymstoku w latach 1981—1982.
Był członkiem Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, a jego badania koncentrowały się na francuskim i polskim prawie konstytucyjnym. Uczestniczył w Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość” oraz doradzał strajkującym robotnikom w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 roku, wspierając działalność Komisji Ekspertów przy Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Później współpracował z Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności.
Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Po zakończeniu życia, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 109-1-1/2).
Książki
Jerzy Stembrowicz, znany z wkładu w literaturę i analizę systemów politycznych, jest autorem wielu publikacji. Jego prace koncentrują się na różnych aspektach funkcjonowania instytucji państwowych. Oto niektóre z jego najważniejszych książek:
- Parlament V Republiki Francuskiej (1963),
- Rada Państwa w systemie organów PRL (1968),
- Rząd w systemie parlamentarnym (1982).
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: JAN STEMBROWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 22.02.2020 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Władysław Winawer | Lech Falandysz | Ryszard Siciński | Stanisław Groniowski | Ludwik Cohn | Jan Kanty Wołowski | Leopold Méyet | Mieczysław Siewierski | Jan Pruszyński (prawnik) | Adam Tomczyński | Aleksander Mogilnicki | Kamil Zaradkiewicz | Tadeusz Myśliński (prawnik) | Ludwik Domański | Stanisław Car | Zygmunt Skoczek | Mieczysław Ettinger | Witold Święcicki (prawnik) | Izaak Klajnerman | Paweł SobczykOceń: Jerzy Stembrowicz