Mieczysław Siewierski

---

Życiorys

Mieczysław Siewierski urodził się 22 października 1900 roku w Warszawie, w rodzinie Henryka oraz Marii z domu Markowskiej. W roku 1909 rozpoczął naukę w warszawskim gimnazjum im. M. Reja, a później kontynuował edukację w gimnazjum Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Moskwie, które ukończył z odznaczeniem w 1918 roku. W latach 1914-1918 aktywnie uczestniczył w harcerstwie zarówno w Warszawie, jak i Moskwie.

W październiku 1918 roku wrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak nie trwały one długo, ponieważ w listopadzie tego samego roku zaangażował się w walkę o niepodległość. Swoją służbę w Wojsku Polskim zakończył w grudniu 1920 roku, uzyskując stopień podchorążego. W dniu 27 lipca 1926 roku prezydent RP mianował go podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem od 1 lipca 1925, w korpusie oficerów łączności, zajmując 38. lokatę. Jako oficer rezerwy w 1934 roku pozostał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III.

Po zakończeniu służby wojskowej Siewierski kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie ukończył studia w 1923 roku. Odbył również aplikację sędziowską w latach 1923–1925, a następnie pracował jako sędzia śledczy w Radomiu. Później pełnił funkcje podprokuratora i wiceprokuratora w Sądzie Okręgowym oraz Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, aż do momentu, gdy został prokuratorem Sądu Najwyższego. W ostatnich latach przed II wojną światową pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości, kierując Nadzorem Prokuratorskim oraz od 1936 roku jako dyrektor Biura Personalnego.

Mieczysław Siewierski był również aktywnym członkiem życia prawniczego w Polsce. Od 1930 roku był członkiem zarządu głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP, a od 1935 roku wiceprezesem sekcji prawa karnego Towarzystwa Prawniczego w Warszawie. Pełnił także funkcję wiceprezesa koła Stowarzyszenia „Rodzina Urzędnicza” przy Ministerstwie Sprawiedliwości. Publikował liczne prace prawnicze w „Głosie Sądowniczym” oraz „Archiwum Kryminologicznym”, a także rozpoczął przygotowania do rozprawy doktorskiej.

W czasie okupacji niemieckiej zaangażował się w ruch oporu, w tym w Delegaturze Rządu na Kraj. Po wyzwoleniu Polski obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Poznańskim w 1948 roku. W 1945 roku mianowano go pierwszym prokuratorem Sądu Najwyższego oraz prokuratorem Najwyższego Trybunału Narodowego. W ramach tej ostatniej funkcji pełnił rolę oskarżyciela w procesach zbrodniarzy wojennych, w tym Arthura Greisera i Alberta Forstera.

W czerwcu 1950 roku Mieczysław Siewierski został aresztowany i osadzony w więzieniu mokotowskim, gdzie znajdował się na tym samym oddziale co Albert Forster. Oskarżono go o działania jako prokurator, który oskarżał w procesach przeciwko działaczom komunistycznym oraz za wyznaczanie sędziów do komisji wyborczych w 1935 roku. Został skazany 2 lutego 1953 roku na sześć lat, jednak kara została złagodzona do trzech lat na mocy amnestii w 1947 roku. W maju 1953 roku postawiono mu kolejne zarzuty dotyczące wspierania powojennej opozycji, ale sprawa ta została umorzona w listopadzie 1954 roku na podstawie amnestii z 1952, co doprowadziło do jego zwolnienia. Ostatecznie uniewinniony w 1956 roku.

Od 19 stycznia 1929 roku był mężem Hanny Ocetkiewicz (1905–1991). Mieczysław Siewierski zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Pod Murem I-1-56).

Ordery i odznaczenia

Mieczysław Siewierski został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi i poświęcenie. Wśród nich znajdują się:

• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
• brązowy medal za długoletnią służbę.

---

Oceń: Mieczysław Siewierski

---