Konstanty Jamiołkowski

---

Życiorys

Konstanty Jamiołkowski przyszedł na świat w rodzinie Rudolfa, który zmarł w 1898 roku, oraz Jadwigi z Boszów, żyjącej w latach 1870-1938. Wspierał Polską Organizację Wojskową i od 1918 roku był członkiem Wojsk Polskich. W praktyce został włączony do 7 pułku ułanów, z którym uczestniczył w działaniach wojennych w roku 1920.

W czasie międzywojennym jego kariera wojskowa kontynuowała się. W 1922 roku, jako lekarz podporucznik, był przydzielony do I kompanii zapasowej sanitarnej, z miejscem w korpusie oficerów sanitarnych, gdzie uzyskał starszeństwo z dniem 19 czerwca 1919 roku (116 lokata). Dwa lata później pełnił funkcję nadetatowego oficera podlekarza, osiągając stopień porucznika oraz 13 lokatę w korpusie oficerów zawodowych sanitarnych – podlekarzy, przy VIII batalionie sanitarnego, z którym następnie został odkomenderowany na studia.

Konstanty Jamiołkowski jest absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 8 listopada 1926 roku uzyskał dyplom doktora wszechnauk lekarskich. Po ukończeniu nauki służył jako lekarz w 21 pułku piechoty, a później przeniesiony został do 1 pułku artylerii najcięższej. W listopadzie 1928 roku awansował na starszego lekarza, a w czerwcu 1930 roku objął stanowisko kierownika referatu w Departamencie Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych. Kolejny etap jego kariery to 1 Szpital Okręgowy im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie, gdzie pełnił rolę asystenta Oddziału Zakaźnego.

W 1931 roku awansował do stopnia kapitana, z 4 lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, a w 1934 roku posiadał już 109 lokatę w tymże korpusie. We wrześniu 1936 roku został mianowany starszym ordynatorem w Sanatorium Wojskowym w Otwocku, specjalizując się w chorobach płucnych. Jamiołkowski był również autorem wielu artykułów publikuje w czasopismach medycznych, w tym w „Lekarzu Wojskowym”. W 1935 roku wydano jako broszurę jego artykuł zatytułowany „Dwa przypadki wąglika”. W 1937 roku został awansowany na majora z 14 lokatą w korpusie oficerów zdrowia.

W trakcie kampanii wrześniowej pełnił obowiązki komendanta 13 szpitala polowego 24 Dywizji Piechoty oraz szpitala polowego nr 504 w Tarnopolu. Po wojnie trafił do niewoli radzieckiej i został osadzony w Kozielsku. Jego ostatnia wiadomość do rodziny dotarła do nich 28 listopada 1939 roku, a w niej znajdowały się informacje o jego statusie jako jeńca. Między 7 a 9 kwietnia 1940 roku przekazano go do dyspozycji naczelnika obwodu NKWD w Smoleńsku, według listy wywózkowej z 5 kwietnia 1940 roku.

Zamordowano go między 9 a 11 kwietnia 1940 roku w lesie katyńskim. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji przeprowadzanej przez Niemców w 1943 roku, a zapisy z tej akcji znajdują się pod datą 24 kwietnia 1943 roku. Jamiołkowski widnieje na liście AM-178-489 oraz na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0489. Przy jego szczątkach odnaleziono legitymację oficerską, nieśmiertelnik, wizytówki oraz baretki odznaczeniowe, w tym odznakę Legionów Polskich z lat 1914–1922, kartę pocztową i papierośnicę.

Ostatnie zapisy potwierdzają, że znajdował się na liście ofiar, która została opublikowana w Gońcu Krakowskim oraz w Nowym Kurierze Warszawskim w 1943 roku, z numerem 489. W Archiwum Robla znajduje się pełen zestaw dokumentów i przedmiotów znalezionych przy zwłokach Jamiołkowskiego. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 66-6-8,9), a Konstanty został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu, gdzie oznaczenie jego tabliczki epitafijnej nosi numer 1298.

Po wojnie, w 1947 roku, Franciszka Jamiołkowska złożyła sprawę do Sądu w Otwocku, w celu potwierdzenia aktu zgonu swojego męża. Konstanty Jamiołkowski mieszkał w Otwocku, w ulicy Borowej, żonaty z Haliną z Michalskich (1910–1956), z którym miał dwoje dzieci. W dniu 5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie awansował go na stopień podpułkownika, co zostało ogłoszone 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Konstanty Jamiołkowski został uhonorowany szeregiem odznaczeń, które świadczą o jego zasługach oraz oddaniu dla kraju.

• Krzyż Walecznych,
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932),
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986,
• Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej,
• Odznaka Honorowa „Orlęta”,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Odznaka pamiątkowa 7 Pułku Ułanów,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929).

---

Oceń: Konstanty Jamiołkowski

---