Stanisław Szopiński

---

Życiorys

Stanisław Szopiński był synem Józefa, który zmarł w 1943 roku. Jego ojciec był urzędnikiem PKP, a matka nosiła imię Anna, z domu Weifurter. Wśród rodzeństwa Szopińskiego byli bracia: Tadeusz oraz Wacław oraz siostra Antonina. Jego działania ściśle związane były z ruchami niepodległościowymi, w których uczestniczył od 1917 roku, angażując się w Pogotowie Bojowe PPS i Polską Organizację Wojskową.

Wzięcie udziału w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku jako żołnierz 19 pułku piechoty i 6 pułku piechoty Legionów, stanowi ważny fragment jego życiorysu. Dodatkowo, w III powstaniu śląskim walczył w grupie „Wawelberga”. Po zakończeniu działań wojennych z sukcesem ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Komorowie w 1923 roku oraz Państwową Szkołę Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie, zdobywając tytuł inżyniera mechanika w 1928 roku.

Stanisław Szopiński rozwijał swoją kariery jako oficer mechanik w marynarce handlowej oraz w branży kolejnictwa. Współpracował również z sekcją niemiecką polskiego wywiadu wojskowego. Jako doświadczony wojskowy posiadał stopień kapitana rezerwy. W 1939 roku wziął udział w organizacji Korpus Zaolziański, a także walczył w kampanii wrześniowej, co z pewnością wpłynęło na jego dalsze losy.

W okresie okupacji hitlerowskiej, Szopiński zaangażował się w budowę konspiracyjnego Związku Powstańców Niepodległościowych, który z czasem przeszedł kilka transformacji i w 1943 roku dołączył do Organizacji Wojskowej – Kadra Bezpieczeństwa. Pełnił również rolę w Żegocie, a jego wysiłki obejmowały organizację wsparcia militarnego dla Żydowskiego Związku Wojskowego podczas powstania w Getcie Warszawskim. W niezależnej działalności wojskowej, pełnił funkcję szefa Referatu Informacyjnego Wydziału Bezpieczeństwa Delegatury Rządu na Kraj dla Warszawy.

W trakcie powstania warszawskiego, Szopiński walczył w szeregu OW KB. W połowie sierpnia 1944 roku, na polecenie KG OW KB, opuścił stolicę i dostąpił do Lublina, gdzie dołączył do Ludowego Wojska Polskiego, służąc w 2 batalionie KBW. Niestety, jego losy zmieniły się dramatycznie, gdy w listopadzie 1944 roku został aresztowany. Po trzech miesiącach nastąpiło jego uwolnienie, by w kwietniu 1945 roku znów trafił do aresztu, a 7 lipca 1947 roku Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na 6 lat więzienia i degradację z podpułkownika do szeregowca.

W 1950 roku, w związku ze sprawą K. Gąsiorowskiego, postawiono mu nowe zarzuty. Wyrok Sądu Najwyższego z 11 maja 1953 roku zamienił wyrok kary śmierci na dożywotnie więzienie, dodatkowo pozbawiając go praw publicznych i honorowych na zawsze. Mimo to, Szopiński został zwolniony przedterminowo z więzienia we Wronkach 19 sierpnia 1956 roku. 1 kwietnia 1957 roku, razem z innymi oskarżonymi w jego procesie, został uniewinniony oraz rehabilitowany przez Sąd Wojewódzki dla m. st. Warszawy. Dodatkowo, stał się rezerwistą.

W roku 1974 uzyskał stopień pułkownika, co było zwieńczeniem jego niesamowitej drogi życiowej, a także potwierdzeniem jego oddania i wkładu w działania na rzecz Polski.

Odznaczenia

Stanisław Szopiński, jako wybitna postać, posiadał liczne odznaczenia, które świadczą o jego zasługach i poświęceniu dla kraju. W świetle Polskiego Słownika Biograficznego, jego lista wyróżnień jest imponująca i obejmuje:

• Order Virtuti Militari (IV i V klasy),
• Krzyż Niepodległości (1938),
• Order Odrodzenia Polski (V klasy),
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
• Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi,
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi (II stopnia – 1927),
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Gwiazda Górnośląska,
• Krzyż Wołynia (II stopnia – 1932).

---

Oceń: Stanisław Szopiński

---