Wiktor Siennicki (pułkownik)

---

Życiorys

Wiktor Siennicki, syn Edwina oraz Genowefy, to postać o niezwykle bogatej i złożonej biografii. Jego wojenne doświadczenia sięgają czasów II wojny światowej, kiedy to wstąpił w szeregi Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Przyjął pseudonim Rysiek, a jego heroiczny udział w powstaniu warszawskim odbył się jako żołnierz batalionu AL imienia Czwartaków.

Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, rozpoczął służbę w organach bezpieczeństwa, aktywnie uczestnicząc w walce z podziemiem niepodległościowym. Przez pięć lat, od 1945 do 1950, pracował w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, obejmując różne stanowiska, począwszy od referenta, poprzez starszego referenta, aż po kierownika sekcji.

W 1950 roku jego kariera przeniosła się do centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Tam, w latach 1950–1952, był starszym referentem Sekcji I Wydziału V, następnie kierował Sekcją III Wydziału IV Departamentu V w latach 1952–1954, a później jeszcze Sekcją III Wydziału VI/IV w Departamencie III MBP do 1956 roku. W 1955 roku osiągnął stopień kapitana.

W 1957 roku Siennicki przeszedł do wojskowych organów bezpieczeństwa, gdzie w obliczu likwidacji Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, przyczynił się do tworzenia Wojskowej Służby Wewnętrznej. W latach 1960–1964 pełnił funkcję szefa Oddziału I w Zarządzie I (Operacyjnym) WSW. Kolejnym etapem jego kariery była służba w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie w latach 1964–1965.

Po powrocie do Polski, zajął różne wysokie stanowiska w WSW, w tym szef Oddziału VI oraz szef Zarządu VI i I w Szefostwie WSW. W latach 1971–1979 był zastępcą szefa WSW, gen. Teodora Kufla. Na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, z polecenia gen. Kufla, osobiście prowadził operacje mające na celu rozpracowanie wpływowych generałów Wojska Polskiego, w tym ówczesnego ministra obrony narodowej, gen. Wojciecha Jaruzelskiego.

Był mocno zaangażowany w kontrowersyjne czystki antysemickie w wojsku w latach 1967–1968, nadzorując tworzenie listy oficerów z pochodzeniem żydowskim, którzy następnie byli degradani. Ostatnie lata jego służby w WSW to krótki epizod jako szef Zarządu V, a po 1979 roku, po odwołaniu gen. Kufla, zakończył pracę w organach bezpieczeństwa. Od lipca 1979 do stycznia 1980 przeszedł szkolenie dla attaché wojskowych, a w latach 1980–1983 pełnił funkcję attaché wojskowego, morskiego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Belgradzie.

Po przejściu w stan spoczynku w marcu 1983 roku, miał 59 lat i był pożegnany przez wiceministra obrony narodowej, gen. broni Józefa Urbanowicza. Siennicki był członkiem Polskiej Partii Robotniczej oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jego życie prywatne wiązało się z żoną Wandą Barbarą z domu Budke, z którą był związany aż do jej śmierci w 2008 roku. Zmarł w Warszawie, a jego pamięć honorowana jest na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, gdzie został pochowany w kwaterze A4-1-22.

Ordery i odznaczenia

W trakcie swojej kariery Wiktor Siennicki otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień, które podkreślają jego zasługi oraz wkład w rozwój kraju. Poniżej znajduje się lista nagród, które są znaczące w jego dorobku:

• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Partyzancki,
• Warszawski Krzyż Powstańczy,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Medal im. Ludwika Waryńskiego (1987),
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR),
• Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (ZSRR).

---

Oceń: Wiktor Siennicki (pułkownik)

---