Zygmunt Borawski

Wojsko i służby mundurowe

Zygmunt Andrzej Borawski, urodzony 10 listopada 1888 roku w Warszawie, a zmarły w 1956 roku, był osobą o niezwykłym dorobku. Pełnił on funkcję majora dyplomowanego audytora w Wojsku Polskim, co podkreśla jego zaangażowanie w struktury armii. Jako dofinansowany działacz niepodległościowy, Borawski przyczynił się do zwalczania trudności, z jakimi borykał się kraj w trudnych czasach historycznych.

Jego osiągnięcia zostały dostrzegione i uhonorowane przez nadanie mu Orderu Virtuti Militari, co jest najwyższym odznaczeniem wojskowym w Polsce. Działalność Borawskiego jest nie tylko przykładem heroizmu, ale także ważnym elementem w historii Polski, w której walka o niepodległość odgrywała kluczową rolę.

Życiorys

Zygmunt Borawski przyszedł na świat 10 listopada 1888 roku w Warszawie, w rodzinie Aleksandra oraz Anny z Radyszkiewiczów, która niestety zmarła w 1919 roku. Ukończył I Gimnazjum Klasyczne w Petersburgu, co stanowiło ważny etap jego edukacji.

Latem 1917 roku uczestniczył jako delegat w Pierwszym Ogólnym Zjeździe Polaków Wojskowych, który odbył się w Piotrogrodzie. 21 czerwca tego samego roku został wybrany do Zarządu Centralnego Związku Wojskowych Polaków, pełniąc wtedy funkcję chorążego.

Na mocy decyzji z dnia 9 września 1920 roku, został zatwierdzony w stopniu kapitana, jakie uzyskał 1 kwietnia 1920 roku, w Korpusie Wojsk Samochodowych, w gronie oficerów, którzy wcześniej służyli w armii rosyjskiej oraz w Korpusach Wschodnich. Pełnił służbę w Departamencie II Ministerstwa Spraw Wojskowych, co stanowiło ważny krok w jego karierze wojskowej.

15 września 1920 roku, jako były członek Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, objął funkcję sekretarza w Komisji Orzekającej przyznającej odznaki „Naczpola”. Od 1 czerwca 1921 roku służył w Sekcji Wojsk Samochodowych Departamentu II MSWojsk., gdzie jego jednostką macierzystą był 1 dywizjon samochodowy mający siedzibę w Warszawie.

14 listopada tego samego roku, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na Kurs Normalny, który trwał od 1921 do 1923 roku. 3 maja 1922 roku jego stopień kapitana został zweryfikowany z datą starszeństwa z dnia 1 czerwca 1919 roku oraz lokatą w korpusie oficerów samochodowych.

1 października 1923 roku, po zakończeniu kursu w WSWoj. i zdobyciu dyplomu oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko I oficera sztabu, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym 1 dywizjonu samochodowego. 31 marca 1924 roku uzyskał awans na stopień majora, a jego starszeństwo datowano na 1 lipca 1923 roku z 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych.

W maju 1924 roku został przydzielony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do swojej macierzystej jednostki jako pełniący obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu, który ofiarnie prowadził. Następnie w 1925 roku pełnił służbę w Departamencie V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych, zanim został przeniesiony do korpusu oficerów kawalerii.

Osobny temat porusza jego rolę w Służbie sprawiedliwości Wojska Polskiego. W dniu 14 kwietnia 1930 roku Prezydent RP mianował go podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł go do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora, a jego starszeństwo datowano na 1 lipca 1923 roku. Jako podprokurator przydzielono go do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie.

5 grudnia 1930 roku został zwolniony z zajmowanej funkcji a minister spraw wojskowych mianował go sędzią rejonowym, przydzielając do Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie na stanowisko kierownika sądu. Z dniem 30 listopada 1934 roku przeszedł w stan spoczynku. W życiu osobistym od 1926 roku był mężem Ireny Kurowskiej, z którą miał dwóch synów: Andrzeja (ur. 2 sierpnia 1926) i Ryszarda (ur. 6 października 1927).

Ordery i odznaczenia

Osoba Zygmunta Borawskiego wyróżnia się licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego zaangażowaniu i poświęceniu na rzecz Polski. Oto lista jego odznaczeń:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8006,
  • Krzyż Niepodległości – przyznany 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, odznaczony 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Odznaka Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego.

Przypisy

  1. Zygmunt Andrzej Borawski h. Bojcza [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 01.07.2021 r.]
  2. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 23. [dostęp 01.07.2021 r.]
  3. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 61. [dostęp 01.07.2021 r.]
  4. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  5. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 252.
  7. Rocznik Oficerski 1932, s. 308, 887.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 90, 93.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199, 204.
  10. Rocznik Oficerski 1928, s. 329, 340.
  11. Lista oficerów SG 1925, s. 12.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 9 stycznia 1925 roku, s. 5.
  13. Rocznik Oficerski 1924, s. 916, 928.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 52 z 29 maja 1924 roku, s. 304.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 171.
  16. Lista starszeństwa 1922, s. 274.
  17. Rocznik Oficerski 1923, s. 1005, 1017, 1501.
  18. Spis oficerów 1921, s. 379, 563.
  19. Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 41 z 9 listopada 1920 roku, s. 881.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 36 z 22 września 1920 roku, s. 896.
  21. Bagiński 1921, s. 117.
  22. a b Kolekcja, s. 3.
  23. a b Kolekcja, s. 2.
  24. a b Kolekcja, s. 1.

Oceń: Zygmunt Borawski

★★★★★
Średnia ocena:4.46 Liczba ocen:18