Aleksander Kajkowski

---

Życiorys

Aleksander Kajkowski był dzieckiem Jana (1859–1921) oraz Emilii z Jagodzińskich (1873–1963). Ukończył edukację, zdając maturę w I Gimnazjum Miejskim im. gen. Sowińskiego w 1929 roku. Następnie podjął naukę w Szkole Podchorążych Inżynierii w Warszawie, co stanowiło jego krok ku karierze wojskowej.

5 sierpnia 1933 roku Aleksander został mianowany na podporucznika przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego, z datą starszeństwa od 15 sierpnia 1932 oraz 9. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Wkrótce po tej nominacji minister spraw wojskowych przydzielił go do 1 Batalionu Saperów Legionów, który stacjonował w Modlinie. Już 1 marca 1935 roku, w wyniku uznania jego umiejętności, awansował na porucznika, z datą starszeństwa od 1 stycznia 1935 i 47. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów.

Rok 1938 przyniósł mu nowe wyzwanie, gdyż został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na XIX Kurs Normalny, który trwał w latach 1938–1940. Kiedy wybuchła II wojna światowa, brał udział w kampanii wrześniowej w Armii „Lublin”. Po udanym przedostaniu się na Zachód, wstąpił w szeregi Wojska Polskiego we Francji, służąc w 3 Batalionie Saperów, a później jako oficer Polskich Sił Zbrojnych na zachodzie. W jego karierze wojskowej ważną rolę odegrał okres, gdy był oficerem 1. kompanii 1 Batalionu Saperów oraz dowódcą 2 kompanii w 5 Kresowym Batalionie Saperów.

Po zakończeniu działań wojennych Kajkowski podjął decyzję o pozostaniu na emigracji. W 1951 roku osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, gdzie rozpoczął pracę jako inżynier. Należał do Partii Republikańskiej, a jego działalność społeczna w Chicago obejmowała funkcje takie jak przewodniczący Komitetu Obywatelskiego od 1976, prezes Niezależnego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów oraz prezes Komitetu Katyńskiego przy Kongresie Polonii Amerykańskiej. Dodatkowo był członkiem rady nadzorczej Studium Spraw Polskich.

W dniu 24 września 1979 roku, w randze pułkownika, został powołany na stanowisko delegata Rządu RP na uchodźstwie w Stanach Zjednoczonych. W 1990 roku, Prezydent Ryszard Kaczorowski zlecił mu przekazanie insygniów prezydenckich Lechowi Wałęsie, co stanowiło ważny moment w historii Polski.

Aleksander Kajkowski był także autorem książki „Żołnierskim szlakiem”, która ukazała się w 1996 roku. Jego życie i dokonania zostały uwiecznione w publikacji „Żołnierskie losy”, napisanej przez Stanisława Dronicza. Zmarł w dniu 2 maja 1999 roku w Chicago, a jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz Maryhill w Niles koło Chicago.

Życie prywatne

W życiu osobistym Aleksandra Kajkowskiego ważną rolę odgrywała jego rodzina. Jego małżonką była Irena, z domu Wysogota-Zakrzewska, która przyszła na świat w 1912 roku, a zmarła 13 października 1999 roku. Irena była prawnuczką znanego poety, Konstantego Zakrzewskiego.

Para miała dwie córki: Bożenę, która przyszła na świat w 1938 roku oraz Krystynę, urodzoną w 1948 roku.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń i wyróżnień, które otrzymał Aleksander Kajkowski, wyróżniają się następujące:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1990,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 19 marca 1986,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 15 sierpnia 1976,
• Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, nadany 1 czerwca 1994 za wybitne zasługi w działalności polonijnej,
• Krzyż Walecznych, przyznany w 1944,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany w 1972,
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, przyznany w 1944.

---

Oceń: Aleksander Kajkowski

---