Wiesław Wojciechowski

Wojsko i służby mundurowe

Wiesław Wojciechowski, który przyszedł na świat 23 marca 1924 roku w Warszawie, to postać, której biografia istotnie wpisała się w karty historii Polski. Był polskim wojskowym, który osiągnął zaszczytny tytuł generała dywizji Ludowego Wojska Polskiego (LWP).

Jego życie zakończyło się 13 grudnia 2006 roku, również w Warszawie, gdzie związał się z ojczyzną przez całe swoje życie. Jego wkład w rozwój i historię wojska polskiego pozostaje nieoceniony.

Życiorys

Wiesław Wojciechowski, urodzony przed wybuchem II wojny światowej, początkowo uczęszczał do gimnazjum, gdzie zakończył naukę na drugiej klasie. W 1944 roku ukończył technikum elektrotechniczne. Jego wojskowa kariera rozpoczęła się w listopadzie 1944 roku, kiedy to wstąpił do Wojska Polskiego. Na początku 1945 roku ukończył Oficerską Szkołę Łączności w Zamościu, zdobywając stopień podporucznika. W latach 1946-1949 studiował na Wydziale Elektrycznym w Szkole Inżynierskiej w Warszawie. Po paru latach pracy w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym oraz w Wojskowym Instytucie Technicznym, w styczniu 1952 roku znalazł się w Sztabie Generalnym WP.

W Sztabie Generalnym przeszedł przez różne funkcje, w tym kierowanie sekcjami w zakresie telekomunikacji państwowej. Przez kilka lat pełnił funkcję starszego pomocnika szefa III Wydziału Zarządu I Operacyjnego Sztabu Generalnego WP. W 1954 roku został przydzielony do Dowództwa Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, gdzie rozwijał swoje umiejętności jako pomocnik dowódcy do spraw radiolokacji oraz zastępca szefa sztabu do spraw radiotechnicznych.

W międzyczasie Wojciechowski mógł wykorzystać swoją wiedzę jako starszy inżynier radiolokacji i główny inżynier radiolokacji sztabu Dowództwa Wojsk Lotniczych. Jego kariera nabrała tempa, a od 1960 roku zajął stanowisko szefa Oddziału Przeciwdziałania Radioelektronicznego. W 1968 roku został wysłany do Indonezji, gdzie odpowiadał za organizację ośrodka szkolenia wojsk radiotechnicznych. Od lutego 1969 roku sprawował funkcję szefa Wojsk Radiotechnicznych w Dowództwie Wojsk Obrony Powietrznej Kraju.

Wojciechowski doczekał się wielu awansów, a w październiku 1973 roku, na mocy uchwały Rady Państwa PRL, został awansowany na stopień generała brygady przez Belwederze, wręczał mu nominację I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek. W 1983 roku awansował na generała dywizji, a od października 1981 roku pełnił rolę zastępcy Głównego Inspektora Techniki WP.

W latach 1985–1988 Wojciechowski był urlopowany z wojska, pełniąc funkcję radcy handlowego w Biurze Radcy Handlowego Ambasady PRL w Moskwie. Po zakończeniu kariery wojskowej, w listopadzie 1989 roku, pożegnano go z wojskiem, a w grudniu tego samego roku przeszedł na stan spoczynku. Zmarł, a jego miejsce pochówku znajduje się na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera FII-2-9).

Będąc pionierem w dziedzinie radiolokacji, Wojciechowski był współzałożycielem Wojsk Radiotechnicznych oraz organizatorem pionu przeciwdziałania radioelektronicznego w siłach zbrojnych. Doceniano jego wkład w rozwój technologii wojskowych, a w 1980 roku otrzymał nagrodę państwową II stopnia za zaangażowanie w opracowaniu zautomatyzowanego systemu radiolokacyjnego. W 1978 roku przyznano mu nagrodę I stopnia ministra obrony narodowej za stworzenie zestawu urządzeń radiolokacyjnych.

Awanse

W trakcie swojej wieloletniej służby w Wojsku Polskim, Wiesław Wojciechowski zdobywał awansy na kolejne stopnie wojskowe. Oto lista jego awansów:

  • podporucznik – 1945,
  • porucznik – 1949,
  • kapitan – 1950,
  • major – 1953,
  • podpułkownik – 1957,
  • pułkownik – 1961,
  • generał brygady – 1973,
  • generał dywizji – 1983.

Życie prywatne

Wiesław Wojciechowski był synem Leona oraz Marianny, która z domu nosiła nazwisko Wąsik. W 1959 roku wziął ślub z Izabellą Teresą, której panieńskie nazwisko to Litwinowicz. Para ta doczekała się córki, a ich życie rodzinne utrzymane było w bliskich relacjach.

Odznaczenia i wyróżnienia

W ciągu swojej kariery Wiesław Wojciechowski został uhonorowany wieloma znaczącymi odznaczeniami i wyróżnieniami. Wśród najważniejszych z nich znajdują się:

  • Order Sztandaru Pracy I klasy (1984),
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1976),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969),
  • Złoty Krzyż Zasługi (1968),
  • Srebrny Krzyż Zasługi (1957),
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej,
  • Medal 40-lecia Polski Ludowej,
  • Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
  • Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
  • Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1978),
  • Wpis do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich (1981),
  • Nagroda Państwowa II stopnia (1980),
  • Nagroda MON I stopnia (1978),
  • i inne.

Te odznaczenia świadczą o jego wybitnych osiągnięciach i zaangażowaniu w służbę dla kraju.

Przypisy

  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 246-249
  2. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. IV: S-Ż, Toruń 2010, s. 246–249
  3. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 01.02.1979 r., s. 15.
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Oceń: Wiesław Wojciechowski

★★★★★
Średnia ocena:4.91 Liczba ocen:11