Henryk Franciszek Hoser, urodzony 27 listopada 1942 roku w Warszawie, był wybitną postacią w polskim Kościele katolickim. Jego życie i działalność odzwierciedlają zarówno duchowe, jak i medyczne powołanie, które łączył z wielką pasją do misji.
Hoser był pallotynem, co podkreśla jego zaangażowanie w życie zakonne oraz ewangelizację wśród społeczności. W latach 1994–1996 pełnił funkcję wizytatora apostolskiego w Rwandzie, gdzie prowadził działania na rzecz wsparcia duchowego i materialnego w trudnych czasach tego kraju.
W 2005 roku otrzymał tytuł arcybiskupa ad personam, co świadczy o jego znaczeniu w hierarchii Kościoła. Równocześnie w latach 2005–2008 był sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych, co dowodzi jego zaangażowania w międzynarodowe działania misyjne.
W okresie 2008–2017 pełnił funkcję biskupa diecezjalnego Warszawy-Pragi, a po tym czasie został arcybiskupem seniorem tej samej diecezji. Jego misję kontynuował także w Medziugoriu, gdzie działał jako wizytator apostolski w latach 2018–2021. Henryk Hoser zmarł 13 sierpnia 2021 roku w Warszawie pozostawiając po sobie trwały ślad w polskim Kościele i tych, którym pomagali.
Życiorys
Młodość i wykształcenie
Henryk Hoser przyszedł na świat 27 listopada 1942 roku w Warszawie, w rodzinie, która miała długą tradycję ogrodniczą. Jego matka, Halina z domu Zabłońska, wywodziła się z Chojnic, natomiast jego ojciec Janusz oraz dziadek Henryk stracili życie w tragicznym czasie powstania warszawskiego, wykonani przez niemieckich żołnierzy podczas masakry Woli. Miał również starszą siostrę Julię, która jest doktor habilitowaną oraz specjalistką w dziedzinie genetyki roślin oraz ich hodowli.
Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tomasza Zana w Pruszkowie, a w latach 1960–1966 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W trakcie tych studiów miał okazję pełnić rolę przewodniczącego Uczelnianego Sądu Koleżeńskiego Zrzeszenia Studentów Polskich. Po ukończeniu studiów, w latach 1966-1968 pracował jako asystent w Zakładzie Anatomii Prawidłowej Akademii, a następnie przez rok był lekarzem prowadzącym oddział internistyczny w szpitalu rejonowym w Ziębicach.
W 1969 roku dołączył do pallotyńskiego stowarzyszenia apostolskiego, a 8 września 1970 roku złożył swoją pierwszą profesję zakonną. W latach 1969–1974 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie, gdzie pełnił również rolę prezesa Koła Misyjnego. W międzyczasie, aby nie stracić praktyki medycznej, pracował w szpitalu. 16 czerwca 1974 roku przyjął święcenia prezbiteratu, które udzielił mu biskup pomocniczy Warszawy, Władysław Miziołek. Po tym wydarzeniu udał się do Paryża, gdzie ukończył kurs języka francuskiego oraz specjalizację z medycyny tropikalnej w CHU Pitié-Salpêtrière i szpitalu Claude Bernard.
Prezbiter
Henryk Hoser z początku 1975 roku wyjechał na misję do Rwandy, gdzie aktywnie zaangażował się w duszpasterstwo. Pełnił funkcje duszpasterza, proboszcza, animatora duszpasterstwa rodzinnego, a także organizatora sesji formacyjnych dla świeckich. W 1978 roku założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo oraz Rwandyjską Akcję Rodzinną, której celem była promocja naturalnych metod planowania rodziny. Jego działalność na rzecz zdrowia zwieńczyła funkcja przewodniczącego Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych oraz kierownika Centrum Monitoringu Epidemii AIDS.
Hoser kilka lat pracował jako sekretarz komisji ds. zdrowia oraz członek komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu. Mimo że jego działania budziły kontrowersje i oskarżenia o współpracę z reżimem Rwandy, na jego obronę stawiano fakt, iż nie pełnił on wówczas żadnego znaczącego stanowiska w strukturach kościelnych, co ograniczało jego wpływ na sytuację w kraju. W czasie ludobójstwa (kwiecień–lipiec 1994) nie przebywał w Rwandzie. Wyszedł z niej we wrześniu 1993 roku na rok formacyjny i udał się do Jerozolimy, potem na staż z ultrasonografii do Szpitala Bródnowskiego w Warszawie, a na koniec na intensywny kurs języka włoskiego do Rzymu. W 1994 roku wziął udział w Synodzie Specjalnym dla Afryki jako ekspert w problemach rozwoju oraz rodziny. 13 lipca 1994 roku, na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego, został mianowany wizytatorem apostolskim w Rwandzie i pełnił tę funkcję aż do marca 1996 roku. Od 1981 roku stał na czele Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w tym regionie, a w latach 1988–1991 był przełożonym yeni regii, obejmującej Rwandę, Zair i Belgię.
Biskup
22 stycznia 2005 roku papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelty oraz sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, jak również przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych. 19 marca 2005 roku przyjął sakrę biskupią, której udzielił mu kardynał Crescenzio Sepe. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Maior est Deus” (Bóg jest większy). 24 maja 2008 roku, papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej, zachowując tytuł arcybiskupa. Kanonicznego objęcia diecezji dokonał 28 czerwca 2008 roku w bazylice katedralnej św. Michała i św. Floriana w Warszawie.
W 2013 roku po ujawnieniu zarzutów o molestowanie seksualne ze strony jednego z jego podległych proboszczów, media poinformowały, że nie podjął działań dotyczących tego kapłana aż do momentu nagłośnienia sprawy. Decyzję tłumaczono tym, że pomiędzy oskarżeniami a zatrudnieniem duchownego minęło zbyt wiele czasu. 8 grudnia 2017 roku papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego. Działał w Konferencji Episkopatu Polski jako przewodniczący Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, był także członkiem Komisji Duszpasterstwa i Rady ds. Rodziny oraz w 2014 roku został wybrany do Rady Stałej jako biskup diecezjalny. Pełnił również funkcję członka Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”.
4 lipca 2009 roku Benedykt XVI powołał go na konsultanta Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, a w tym samym roku został mianowany uczestnikiem specjalnego zgromadzenia II Synodu dla Afryki. W 2015 roku brał udział w synodzie biskupów poświęconym rodzinie. Dwa lata później w 2017 roku papież Franciszek zlecił mu wizytę w Medziugorju, aby zbadać sytuację duszpasterską, co zakończyło się jego mianowaniem wizytatorem apostolskim dla parafii w tym miejscu. 22 lipca 2018 roku rozpoczął swoją posługę w Medziugoriu od uroczystej Eucharystii.
Hoser konsekrował dwóch biskupów pomocniczych warszawsko-praskich: Marka Solarczyka w 2011 roku i Jacka Grzybowskiego w 2020 roku. Współuczestniczył w konsekracji nuncjuszy apostolskich w Afryce oraz arcybiskupa metropolity białostockiego Tadeusza Wojdy. W 2021 roku kilku razy był hospitalizowany. Zmarł 13 sierpnia 2021 roku w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie. Po mszy pogrzebowej, która miała miejsce 20 sierpnia 2021 roku w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika, został pochowany w krypcie pod tą świątynią.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 2015 roku prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Andrzej Duda przyznał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski. Rok wcześniej, w 2002, odznaczył go prezydent Aleksander KwaśniewskiKrzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W 2008 roku otrzymał Order Zasługi II klasy od prezydenta Portugalii Aníbala Cavaco Silvy.
Oprócz tego, w 2011 roku zdobył tytuł honorowego obywatela Warszawy. Jego osiągnięcia zostały również docenione, ponieważ został laureatem Nagrody imienia ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2019.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jadwiga Zamoyska | Marcin Hintz | Eugeniusz Kupski | Andrzej Retke | Karol Mikoszewski | Edward Dietz | Kazimierz Ginter | Ryszard Danielczyk | Franciszek Emil Lauber | Alfred Bentkowski | Jan Górny (duchowny) | Alfred Tschirschnitz | Janusz Narzyński | Arseniusz (Smoleniec) | Ludwik Ignacy Riaucour | Jan Charytański | Konstanty Ireneusz Łubieński | Władysław Semadeni | Franciszek Garncarek | Teresa PotockaOceń: Henryk Hoser