Konstanty Ireneusz Łubieński, przedstawiciel rodu herbu Pomian, urodził się 19 lutego 1825 roku w Warszawie. Jego życie zakończyło się tragicznie 16 czerwca 1869 roku w Niżnym Nowogrodzie.
Był on nie tylko hrabią, ale także znaczącym duchownym rzymskokatolickim. W latach 1863-1869 sprawował funkcję biskupa diecezjalnego sejneńskiego, przyczyniając się do lokalnej społeczności oraz Kościoła katolickiego w Polsce.
Życiorys
Konstanty Ireneusz Łubieński przyszedł na świat 19 lutego 1825 roku w Warszawie. Był synem Henryka i Ireny z Potockich, a także bratem Edwarda i Juliana oraz bratankiem Tadeusza, biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego. Edukację rozpoczął w Kielcach, kontynuując ją następnie w Warszawie. 2 czerwca 1849 roku przyjął święcenia diakonatu, a zaledwie kilka tygodni później, 15 lipca, otrzymał święcenia prezbiteratu.
W trakcie swojej kariery duszpasterskiej pełnił posługę kapłańską w parafii Świętego Krzyża w Warszawie, a także w Wiskitkach oraz w parafii św. Katarzyny w Petersburgu. W 1860 roku objął stanowisko proboszcza w Rewlu. Jego postawa wobec rządu rosyjskiego była ugodowa, co skutkowało brakiem wsparcia dla narodowych ruchów powstańczych.
16 marca 1863 roku papież Pius IX mianował go biskupem diecezjalnym diecezji sejneńskiej. Jego krytyczna postawa względem powstania styczniowego sprawiła, że napotkał trudności przy uzyskaniu święceń biskupich, które ostatecznie otrzymał dopiero 20 grudnia 1863 roku w katedrze Świętej Trójcy w Janowie Podlaskim. Konsekrował go biskup podlaski Piotr Paweł Szymański, w asyście biskupa pomocniczego podlaskiego Józefa Twarowskiego oraz biskupa pomocniczego warszawskiego Henryka Ludwika Platera.
Już wcześniej, 3 października 1863 roku, odbył ingres do katedry Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Sejnach. Znany był z zaangażowania w renowację katedry oraz budowę pałacu biskupiego. Niestety, jego działalność spotkała się z oporem, co doprowadziło do deportacji 31 maja 1869 roku do głąb Rosji za wyrażony sprzeciw wobec wysłania delegata do rządowego Kolegium Rzymskokatolickiego w Petersburgu.
Konstanty Ireneusz Łubieński zmarł w trakcie podróży 16 czerwca 1869 roku w Niżnym Nowogrodzie. Jego niespodziewana śmierć rodziła podejrzenia o otrucie, co dodatkowo owiało jego postać tajemnicą. Jego życie i działalność pozostają istotnym elementem historii Kościoła katolickiego w Polsce.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Jan Charytański | Ludwik Ignacy Riaucour | Arseniusz (Smoleniec) | Janusz Narzyński | Alfred Tschirschnitz | Jan Górny (duchowny) | Henryk Hoser | Jadwiga Zamoyska | Marcin Hintz | Eugeniusz Kupski | Władysław Semadeni | Franciszek Garncarek | Teresa Potocka | Wacław Hipsz | Zygmunt Szypold | Stefan Miecznikowski | Simcha Lieberman | Maria Wantowska | Czesław Białek | Lech TrandaOceń: Konstanty Ireneusz Łubieński