Alfred Bentkowski

---

Życiorys

Nauka, młodość i praca zawodowa

Alfred Bentkowski był najstarszym potomkiem profesora Liceum Warszawskiego oraz Uniwersytetu Warszawskiego, Feliksa Bentkowskiego, a także Emilii z Zajdlerów. Po ukończeniu Liceum, w 1830 roku, Alfred podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie początkowo planował zostać prawnikiem. W tym celu brał udział w wykładach dotyczących prawa rzymskiego, historii oraz antropologii.

Jednak po wybuchu powstania listopadowego jego plany uległy zmianie. Przerwał studia i wstąpił do wojsk powstańczych, gdzie brał udział w walkach jako członek gwardii honorowej gen. Chłopickiego, a później służył w artylerii. W lipcu 1831 roku, wraz z korpusem generała Antoniego Giełguda, przekroczył granicę Prus Wschodnich, gdzie wkrótce został wzięty do niewoli.

Po uwolnieniu udał się do Królewca, gdzie podjął naukę medycyny na tamtejszym uniwersytecie. Ukończył studia w 1836 roku, uzyskując tytuł doktora medycyny i chirurgii na podstawie rozprawy dotyczącej chorób dróg oddechowych, zatytułowanej Analecta de morbis quibusdam pectoris. W okresie studiów w Królewcu przysłuchiwał się również wykładom z filozofii i logiki przedstawianym przez Johanna Friedricha Herbarta. W 1836 roku osiedlił się w Poznaniu, gdzie zaczął pracować jako lekarz i zaprzyjaźnił się z Karolem Marcinkowskim. Zyskał renomę, m.in. jako doktor, który udzielał pomocy ubogim bezpłatnie. W 1843 roku opublikował w „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” rozprawę na temat elektryczności jako środka leczniczego.

Dodatkowo Bentkowski był krytykiem pracy doktorskiej Roberta Remaka, który z kolei poświęcił mu część swojego dzieła.

Życie zakonne

W 1843 roku, kuszony przez zakonnika Zmartwychwstańców, Piotra Semenenkę, Alfred podjął decyzję o porzuceniu świeckiego życia, mimo namów Marcinkowskiego, i udał się do Rzymu, gdzie wstąpił do klasztoru tej kongregacji. Tam kontynuował swoją działalność lekarską, leczyąc m.in. znaną matkę Makrynę Mieczysławską.

Po odbyciu studiów teologicznych, otrzymał święcenia kapłańskie w Wigilię 1848 roku, zostając kapelanem przy kościele Andrzeja Apostoła i Klaudiusza, patrona Burgundii. Niestety, jego życie zakończyło się zaledwie 14 miesięcy później, kiedy to zmarł na gruźlicę płuc. Alfred Bentkowski został pochowany w Rzymie, a jego pamięć upamiętniono na nagrobku rodziców, którzy zmarli w 1852 roku, na warszawskich Powązkach.

---

Oceń: Alfred Bentkowski

---