Ludwik Ignacy Riaucour

Wychował się w rodzinie, której korzenie sięgały francuskiego kupca, prawdopodobnie noszącego imię Jakub. Był młodszym bratem Piotra, który zasłynął jako kupiec warszawski, a zarazem bankier króla Augusta III, oraz stryjem Andrzeja, dyplomaty w służbie saskiej. Początkowo kształcił się w nowicjacie jezuickim w Lublinie, a następnie kontynuował studia na Akademii Krakowskiej oraz w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł protonotariusza apostolskiego (infułata).

Podczas swojej kariery miał zaszczyt otrzymać nominację na proboszcza w Białej oraz prowizję na archidiakonię poznańską, jednak z powodu oporu kapituły oraz biskupa Jana Tarły nie zaszedł do tej godności. W sierpniu 1732 roku uzyskał doktorat z obojga praw w Akademii Krakowskiej, a rok później został kanonikiem gnieźnieńskim. W celu pozyskania zaufania kapituły zakupił teren w Gnieźnie, na którym zamierzał własnym kosztem zbudować kurię kanoniczą.

Riaucour był blisko związany z polityką i dyplomacją; podobnie jak jego brat Piotr, współpracował z ambasadorem Francji, Montim. W 1733 roku wziął udział w misji dyplomatycznej do Frankfurtu nad Odrą, gdzie spotkał się z królem Stanisławem Leszczyńskim, a po powrocie do kraju pozostali w bliskich relacjach. Riaucour pełnił również rolę doradcy biskupa Andrzeja Stanisława Załuskiego (kanclerza wielkiego koronnego) oraz blisko współpracował z chorążym litewskim Hieronimem Florianem Radziwiłłem. Dzięki wsparciu biskupa łuckiego Franciszka Kobielskiego, zdobył godność oficjała brzeskiego litewskiego około 1746 roku.

W 1749 roku połączył obowiązki proboszcza w Białej, które sprawował przy dworze Hieronima Radziwiłła, z godnością biskupa pomocniczego łuckiego. Sakrę (wraz z tytularną stolicą Ptolemais) otrzymał 1 czerwca 1749 roku w kościele św. Krzyża w Warszawie z rąk biskupa płockiego Antonia Sebastiana Dembowskiego. Riaucour był również kanonikiem łuckim i w 1772 roku zrezygnował z kanonii gnieźnieńskiej na rzecz swojego koadiutora Ludwika Mathy'ego. Ponadto był protektorem Akademii Bialskiej oraz odbudował kościół w Waliszewie, ponosząc związane z tym koszty.

W 1764 roku uzyskał indygenat wraz z bratem podczas sejm koronacyjnym Stanisława Augusta Poniatowskiego. W kadencji 1766/1767 przewodniczył Trybunałowi Koronnemu. Zmarł w połowie listopada 1777 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek zarówno w sferze duchownej, jak i społecznej.