Arseniusz (Smoleniec)

---

Życiorys

Pochodził z rodziny inteligenckiej, co miało istotny wpływ na jego przyszłe życie. W młodzieńczych latach, nie wahając się, przeszedł na prawosławie z katolicyzmu, co było znaczącym krokiem w jego duchowej ścieżce. W 1896 roku zakończył studia na wydziale prawniczym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, co otworzyło przed nim nowe możliwości zawodowe.

Po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę w sądach w Twerze, Ładodze i Warszawie, gdzie zdobywał cenne doświadczenie prawnicze. W 1900 roku postanowił jednak zmienić kierunek swojej kariery, wstępując do Kazańskiej Akademii Duchownej. Dwa lata później udało mu się uzyskać dyplom kandydata nauk teologicznych. W dniu 23 marca 1902 roku złożył wieczyste śluby mnisze przed biskupem czystopolskim Aleksym, rektorem Akademii, co uczyniło go częścią duchowieństwa.

W tym samym roku, przyjął święcenia na hierodiakona oraz hieromnicha. Rozpoczął pracę jako wykładowca w seminarium duchownym w Kazaniu, a niedługo potem przeniesiono go do szkoły duchownej w Klewaniu. Jego rozwój duchowy i zawodowy nie zatrzymał się tam – od 1903 do 1905 roku pełnił funkcję inspektora seminarium w Kazaniu.

W 1905 roku osiągnął godność archimandryty i przez następne dwa lata był rektorem Aleksandrowskiego misyjnego seminarium duchownego w Ardonie. A od 1907 do 1910 roku sprawował rolę przełożonego monasteru Narodzenia Matki Bożej w Białyniczach. W 1910 roku, 22 października, został wyświęcony na biskupa piatigorskiego, co miało miejsce w Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu pod przewodnictwem metropolity kijowskiego i halickiego Flawiana.

Jego kariera rozwijała się aż do 1917 roku, kiedy to przeniesiono go do eparchii twerskiej jako wikariusza z tytułem biskupa starickiego. Następnie objął biskupstwo nadazowskie i taganroskie, wikariusza eparchii jekaterynosławskiej. W 1919 roku, po zawirowaniach politycznych, włączył się w skład Tymczasowego wyższego zarządu cerkiewnego, działającego na terenach kontrolowanych przez wojska Białych, co było związane z osobą gen. Denikina.

Od 1919 do 1922 roku był biskupem rostowskim i taganroskim. Po inwazji bolszewików na Rostów, jego postawa przeciwko konfiskacie majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego doprowadziła do jego aresztowania. Został skazany na trzy lata więzienia, a do 1925 roku spędził czas w łagrze urządzonym w dawnym Monasterze Sołowieckim. Po uwolnieniu podczas krótkiego okresu pełnił funkcję locum tenens eparchii saratowskiej oraz mińskiej.

W 1927 roku otrzymał godność arcybiskupią, a jego dalsza kariera obejmowała kierowanie eparchią stalingradzką od 1927 do 1930 roku oraz eparchią krymską od 1930 do 1931 roku. W 1931 roku tytuł arcybiskupa orłowskiego został mu przyznany, ale nigdy nie zarządzał tą eparchią faktycznie. W 1933 roku przeszedł w stan spoczynku, jednak jego życie wciąż miało być pełne wyzwań.

Aresztowanie w 1933 roku w Stalingradzie było kolejnym dramatycznym zwrotem w jego życiu, co skutkowało przymusową zsyłką do różnych miejscowości aż do 1937 roku. Mimo trudności, w 1935 roku został wyznaczony na biskupa semipałatyńskiego, jednak nigdy nie przejął katedry. Zmarł jako zesłaniec 19 grudnia 1937 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo.

---

Oceń: Arseniusz (Smoleniec)

---